Zgodnie z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych, osoba sprawująca opiekę nad niepełnosprawnym członkiem rodziny ma prawo wyboru między świadczeniem pielęgnacyjnym a innym świadczeniem emerytalno-rentowym, które posiada, pod warunkiem złożenia oświadczenia o rezygnacji z prawa do renty.

W sytuacji zbiegu praw do świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku dla opiekuna, prawo do wybranego świadczenia pielęgnacyjnego przysługuje od momentu uchylenia decyzji przyznającej prawo do zasiłku dla opiekuna, a nie od daty złożenia wniosku o świadczenie pielęgnacyjne.

Otrzymanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z pracy wymaga udowodnienia, że opieka nad osobą niepełnosprawną uniemożliwia kontynuację zatrudnienia.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, według art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych, jest spełnienie ustalonych prawem przesłanek przez opiekuna oraz legitymowanie się przez rodzica osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności; samo faktyczne sprawowanie opieki nad chorym członkiem rodziny nie jest wystarczające.

Zgodnie z art. 23 ust. 2 ustawy o zmianie niektórych ustaw związanych z systemami wsparcia rodzin, właściwość organu odwoławczego w sprawach świadczeń rodzinnych, ograniczona jest do spraw z wniosków o ustalenie prawa do świadczeń rodzinnych, złożonych przed 1 stycznia 2019 r.

Właściwość organu do rozpatrzenia odwołania w sprawie świadczeń rodzinnych jest determinowana przez moment złożenia wniosku oraz rodzaj postępowania, przy czym dla wniosków złożonych po 1 stycznia 2019 r. i w sprawach dotyczących nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych właściwym organem jest Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Funkcję art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a u.ś.r. należy rozumieć jako sposób uniknięcia kumulacji pobieranych świadczeń, nie zaś jako wykluczenie możliwości ustalenia prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w sytuacji, gdy osoba ubiegająca się o to świadczenie spełnia przesłanki do uzyskania innego świadczenia określonego w tym przepisie.

Właściwość organu do rozpatrzenia odwołania w sprawie świadczeń rodzinnych jest determinowana przez moment złożenia wniosku oraz rodzaj postępowania, przy czym dla wniosków złożonych po 1 stycznia 2019 r. i w sprawach dotyczących nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych właściwym organem jest Minister Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Przepisy art. 99 ust. 3-4 ustawy prawo farmaceutyczne podlegają bezpośredniemu zastosowaniu jedynie w postępowaniu w sprawie o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1 tej ustawy, a nie w postępowaniu w sprawie zmiany tego rodzaju zezwolenia.

Organem właściwym do rozpatrzenia odwołania w sprawach dotyczących uznania świadczeń rodzinnych za nienależnie pobrane powstałych po 1 stycznia 2019 r., jest właściwy minister, a nie samorządowe kolegium odwoławcze.

Prawo do świadczenia wychowawczego przysługuje od miesiąca złożenia wniosku, gdy brak dokumentu wymagany przepisami wynika z opóźnienia organu, a nie z winy wnioskodawcy.

Na mocy art. 494 § 1 i 2 KSH, przy połączeniu spółek, prawa i obowiązki, w tym zezwolenia, przechodzą na spółkę przejmującą, chyba że przepisy specjalne stanowią inaczej. Przy zmianie zezwolenia na aptekę, połączenie spółek nie przeszkadza w sukcesji zezwoleń, a wnioski o zmianę powinny być rozpatrywane zgodnie z obecną sytuacją prawną i faktyczną.

Przepisy art. 99 ust. 3-4 ustawy - Prawo farmaceutyczne podlegają bezpośredniemu zastosowaniu jedynie w postępowaniu w sprawie o udzielenie zezwolenia, o którym mowa w art. 99 ust. 1 tej ustawy, a nie w postępowaniu w sprawie zmiany tego rodzaju zezwolenia.

W przypadku postępowań dotyczących zwrotu nienależnie pobranych świadczeń rodzinnych, właściwym organem do rozpatrzenia odwołania od decyzji wydanej przez wojewodę jest Minister Rodziny i Polityki Społecznej, a nie samorządowe kolegium odwoławcze. Teza od Redakcji

W kontekście świadczeń wychowawczych, decyzje dotyczące przedawnienia należności z tytułu nienależnie pobranych świadczeń muszą być oceniane w świetle art. 25 ust. 4 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, które określa trzyletni termin przedawnienia dla takich należności.