Prawidłowe rozpoznanie choroby COVID-19 jako choroby zawodowej może nastąpić, gdy ocena warunków pracy pozwala na stwierdzenie 'z wysokim prawdopodobieństwem', że choroba została spowodowana działaniem czynników szkodliwych na zdrowie występujących w środowisku pracy.

COVID-19 może być uznana za chorobę zawodową w rozumieniu art. 2351 k.p., nawet jeśli nie jest bezpośrednio wymieniona w wykazie chorób zawodowych, pod warunkiem stwierdzenia z wysokim prawdopodobieństwem związku przyczynowego między warunkami pracy a chorobą.

Choroba COVID-19 może być uznana za chorobę zawodową pracownika ochrony zdrowia, jeżeli istnieje wysokie prawdopodobieństwo związku przyczynowo-skutkowego między wykonaniem pracy w środowisku zwiększonego ryzyka zakażenia wirusem SARS-CoV-2 a wystąpieniem choroby.

COVID-19, wywołana wirusem SARS-CoV-2, może zostać uznana za chorobę zawodową pracowników ochrony zdrowia w sytuacji potwierdzenia narażenia zawodowego na ten wirus, zgodnie z przepisami prawa pracy i rozporządzeniem o szkodliwych czynnikach biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy.

W przypadku choroby COVID-19 u pracowników ochrony zdrowia zakażenie SARS-CoV-2 może zostać uznane za chorobę zawodową, jeżeli istnieją przesłanki świadczące z wysokim prawdopodobieństwem o jej związku przyczynowym z warunkami wykonywania pracy, nie jest przy tym wymagane bezsporne wykazanie źródła zakażenia.

Dopiero prawomocna decyzja wydana na podstawie art. 115 § 1 Ordynacji podatkowej pozwala przypisać osobie fizycznej przymiot strony w rozumieniu art. 28 Kodeksu postępowania administracyjnego w sprawach dotyczących zaległości składkowych spółki, dla której odpowiedzialność ta została przeniesiona.

Naruszenie przez organ administracyjny obowiązku informowania strony o braku kompletności wniosku i nieprawidłowościach proceduralnych prowadzi do negatywnych konsekwencji dla strony i narusza zasady pewności oraz bezpieczeństwa prawnego, a zgodnie z art. 153 p.p.s.a. sąd administracyjny związany jest oceną prawną i wskazaniami zawartymi w prawomocnym wyroku, które muszą być przez niego respektowane

W postępowaniu administracyjnym dotyczącym zwolnienia z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenia społeczne w związku z pandemią COVID-19, wadliwe działanie (zaniechanie) organu administracyjnego, polegające na niepoinformowaniu podmiotu o niedopełnieniu przez niego obowiązku przesłania deklaracji rozliczeniowych, co miało negatywne konsekwencje w postaci upływu terminu do złożenia tych deklaracji

W postępowaniu administracyjnym organ ma obowiązek informowania stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą wpłynąć na ustalenie ich praw i obowiązków. Niepoinformowanie strony o niespełnieniu przesłanek wymaganych do realizacji jej żądania oraz nieudzielenie ewentualnych wyjaśnień dotyczących możliwości skorygowania braków w terminie, skutkującym wydaniem decyzji niezgodnej z żądaniem

Wierzyciel alimentacyjny, który otrzymał świadczenia z funduszu alimentacyjnego w dobrej wierze, na podstawie prawomocnego tytułu wykonawczego i bezskuteczności egzekucji alimentów, nie jest zobowiązany do zwrotu tych świadczeń w sytuacji wstecznego uchylenia obowiązku alimentacyjnego dłużnika, dopóki nie uzyskał świadomości o zmianie prawa wynikającej z uprawomocnienia się wyroku sądu.

Przepis art. 56 ust. 5 pkt 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, regulujący udostępnianie danych przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, nie ogranicza zakresu prawa do informacji publicznej ani nie wyklucza stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, co zapewnia realizację prawa obywateli do informacji o sprawach publicznych.

Jeżeli osoba pobierająca świadczenie pielęgnacyjne została prawidłowo pouczona o obowiązku informowania organu o zmianach mogących wpływać na prawo do świadczenia, tj. ustaleniu prawa do emerytury, i pomimo tego nie zawiadomiła organu o takiej zmianie, rozstrzygnięcie organu o zwrocie nienależnie pobranych świadczeń jest zgodne z przepisami prawa materialnego.

Skarżący może dokonać wyboru pomiędzy pobieranym świadczeniem emerytalnym a prawem do wyższego świadczenia pielęgnacyjnego poprzez rezygnację z jednego z tych świadczeń w wyniku zawieszenia jego wypłaty, co nie stanowi naruszenia zasady niezbywalności praw emerytalnych.

Przy rozpatrywaniu skargi kasacyjnej na decyzję administracyjną Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza się do analizy zarzutów podniesionych w skardze, a jego kontrola jest determinowana przez wady prawne wskazane w skardze, przy czym nie bada on całokształtu sprawy, lecz skupia się na zasadności podniesionych zarzutów. W sprawach dotyczących przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, zgodnie z art. 17

Wstrzymanie wypłaty świadczenia emerytalnego na wniosek osoby ubiegającej się o świadczenie pielęgnacyjne stanowi podstawę usunięcia negatywnej przesłanki określonej w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) ustawy o świadczeniach rodzinnych i nie wyklucza przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, jeśli osoba ta spełnia pozostałe wymogi do jego uzyskania.

1. Przy rozstrzyganiu o podleganiu obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego o charakterze umowy, na podstawie której wykonywana jest praca, nie przesądza nazwa umowy, lecz jej cel i przedmiot. 2. Jednym z kryteriów, pozwalających na odróżnienie umowy o dzieło od umowy o świadczenie usług, jest możliwość poddania umówionego rezultatu (dzieła) sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych.