Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 u pracownika służby zdrowia, zatrudnionego w warunkach bezpośredniego ryzyka narażenia na kontakt z wirusem, może być uznane za chorobę zawodową, nawet jeżeli wykaz chorób zawodowych nie wymienia COVID-19 bezpośrednio, o ile warunki pracy przyczyniły się do ryzyka zakażenia.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych wymaga łącznego wystąpienia trzech przesłanek: istnienia obowiązku alimentacyjnego, rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu opieki, oraz legitymowania się przez podopiecznego orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności z koniecznością stałej lub długotrwałej opieki. Brak

W przypadku żołnierzy, których emerytury obliczone zostały zgodnie z regulacjami określonymi w art. 15a i art. 18e ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych, nie dotyczy zasada niemożności kumulacji świadczeń – emerytury wojskowej oraz emerytury powszechnej, o ile dotyczy to żołnierzy powołanych do służby po 1 stycznia 1999 r. lub po 31 grudnia 2012 r.

Przepisy ustawy obniżające wysokość emerytur za okres służby na rzecz totalitarnego państwa mogą być zgodne z Konstytucją RP jedynie gdy są proporcjonalne, adekwatne oraz nie naruszają zasady sprawiedliwości społecznej oraz równości obywateli przed prawem.

W przypadku wniosku o rekompensatę z tytułu pracy w szczególnych warunkach, prawo do świadczenia emerytalnego wypłacane jest począwszy od miesiąca złożenia wniosku o rekompensatę, a nie od wcześniejszej daty, chyba że zachodzą szczególne okoliczności wskazujące na błąd organu rentowego. W sytuacji, gdy wnioskodawca złoży wniosek o rekompensatę dopiero po kilku latach od osiągnięcia wieku emerytalnego

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje osobie rezygnującej z zatrudnienia w celu opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, nawet jeśli podjęła ona studia niestacjonarne, a fakt posiadania przez wnioskodawcę rodzeństwa zobowiązanego alimentacyjnie nie wpływa na prawo do tego świadczenia.

COVID-19, wywołane zakażeniem wirusem SARS-CoV-2, u pracownika medycznego, zatrudnionego w warunkach narażenia na kontakt z tym wirusem, może być uznane za chorobę zawodową w rozumieniu pozycji 26 wykazu chorób zawodowych, uwzględniając charakter pracy personelu medycznego i występowanie czynnika biologicznego w środowisku pracy.

W sprawach dotyczących zwrotu nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych, organ rentowy ma prawo żądać ich zwrotu za okres trzech lat, licząc do momentu ostatniej wypłaty tych świadczeń.

COVID-19, wywołane przez wirusa SARS-CoV-2, może być klasyfikowane jako choroba zawodowa zgodnie z obowiązującymi przepisami prawnymi, jeżeli na podstawie materiału dowodowego zostanie stwierdzone wysokie prawdopodobieństwo związku przyczynowego między narażeniem zawodowym a wystąpieniem choroby.

COVID-19 może być uznane za chorobę zawodową pracownika służby zdrowia, jeżeli rozpoznanie lekarskie wykaże wysokie prawdopodobieństwo jego powiązania z warunkami pracy, nawet bez zmian w wykazie chorób zawodowych.

COVID-19 może być uznane za chorobę zawodową pracownika służby zdrowia, jeśli jego praca wiązała się z narażeniem na działanie czynników biologicznych, a rozpoznana choroba oraz jej związek przyczynowy z warunkami pracy może zostać uznana z wysokim prawdopodobieństwem w oparciu o lekarskie rozpoznanie i przeprowadzone postępowanie dowodowe.