Sztuczne tworzenie warunków uzyskania płatności w sprzeczności z celami wspólnej polityki rolnej prowadzi do odmowy przyznania tych płatności.

Rozwiązanie umowy dożywocia przez sąd nie stanowi automatycznie przypadków 'siły wyższej' uzasadniającej brak złożenia wniosku o płatność rolnośrodowiskową w przypadku, gdy beneficjent był w stanie prowadzić swoje sprawy inne niż związane z płatnościami oraz nie zgłosił tej okoliczności w wymaganym terminie.

Tworzenie sztucznych warunków mających na celu uzyskanie korzyści z systemu wsparcia bezpośredniego jest sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej i skutkuje odmową przyznania tychże korzyści na podstawie art. 60 rozporządzenia Komisji (UE) nr 1306/2013.

Naruszenie przez sąd odwoławczy przepisów prawa procesowego, nawet jeśli jest rażące, nie zawsze stanowi kwalifikowane uchybienie wskazujące na bezprawność orzeczenia w rozumieniu art. 4171 § 2 k.c.

Przejściowe transfery gruntów rolnych realizowane w celu obejścia zakazu jednoczesnej realizacji zobowiązań rolnośrodowiskowych i rolno-środowiskowo-klimatycznych stanowią sztuczne stworzenie warunków do uzyskania płatności rolnych, sprzeczne z celami wsparcia sektorowego (art. 60 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1306/2013).

Art. 54 ust. 1 rozporządzenia nr 1306/2013 nie nakłada na państwo członkowskie obowiązku wszczęcia postępowania windykacyjnego w ciągu 18 miesięcy od uzyskania dokumentu potwierdzającego nieprawidłowość, a jedynie zaleca takie działanie. Przepis ten nie daje podstaw do wywodzenia jednostkowych roszczeń dotyczących maksymalnego terminu dla organów administracyjnych na podjęcie czynności windykacyjnych

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia obowiązków lub warunków przewozu drogowego dokonane przez kierowców, nawet jeśli nie mieli oni bezpośredniego wpływu na powstanie naruszenia, o ile nie wykażą istnienia nadzwyczajnych okoliczności zwalniających ich z tej odpowiedzialności.

Niedopuszczalne jest sumowanie kar administracyjnych za przekroczenie maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu oraz skrócenie minimalnego okresu odpoczynku dziennego kierowców, jeżeli nie wynika to wprost z ustawy. Naruszenia zawierające w sobie czyny 'współukarane' winny powodować uruchomienie kolejnej, wyższej sankcji, ale nie sumowanie sankcji za wszystkie czyny łącznie.

Odpowiedzialność administracyjna za naruszenie przepisów o transporcie drogowym ma charakter obiektywny i wystarczające jest stwierdzenie samego faktu naruszenia, niezależnie od winy czy świadomości przedsiębiorcy.

Organy administracji, stosując wagi podlegające prawnej kontroli metrologicznej, są zobowiązane do uwzględniania dopuszczalnych błędów pomiarowych określonych w przepisach prawa metrologicznego.

Skrócenie wymaganego skróconego okresu odpoczynku dziennego kierowcy powinno być sankcjonowane jedynie jedną, wyższą karą wynikającą z łącznego czasu skrócenia, a nie sumą kar za każde poszczególne naruszenie.

Osoba, która faktycznie pełniła funkcję członka zarządu w okresie, w którym powstały zobowiązania podatkowe, nie może powoływać się na okoliczność, że nie mogła pełnić tej funkcji z uwagi na zakaz wynikający z art. 18 § 2 ustawy - Kodeks Spółek Handlowych. Teza od Redakcji

Nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę za naruszenie przepisów o transporcie drogowym jest uzasadnione, jeśli przedsiębiorca nie wykaże skutecznie właściwej organizacji i dyscypliny pracy, a odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny z wyjątkiem przypadków, gdy przedsiębiorca udowodni brak wpływu na powstałe naruszenia.