Dla nałożenia kary pieniężnej za brak opłaty elektronicznej konieczne jest pełne wyjaśnienie faktycznych okoliczności sporu i ich zgodność z zasadą proporcjonalności, przy jednoczesnym dopełnieniu przez użytkownika obowiązku uiszczenia opłaty przed przejazdem.

Udział organizacji społecznych w postępowaniach administracyjnych, nawet w przypadku działalności konkurencyjnej, jest uzasadniony interesem społecznym, zwłaszcza kiedy ich celem jest doskonalenie standardów świadczenia usług publicznych i ochrona konsumentów.

Fakt nominacji sędziego przez Prezydenta na wniosek KRS, ukształtowanej ustawowo, nie wystarcza do podważenia niezawisłości i bezstronności składu orzekającego, jeśli brak innych szczególnych okoliczności kwestionujących te wartości.

Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 23 października 2025 r. (sygn. II GZ 608/24) oddalił skargę Prezydium NRA o wznowienie postępowania. Samo powołanie sędziego przez KRS, ukształtowaną w 2017 r., nie stanowi podstawy do wznowienia, bez wskazania dodatkowych okoliczności podważających jego niezawisłość.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, iż decyzja o nałożeniu kary pieniężnej na "A." Sp. z o.o. za urządzanie gier na automatach bez koncesji jest zgodna z przepisami ustawy o grach hazardowych, a kontrola celno-skarbowa nie naruszała terminu proceduralnego.

NSA przyjmuje, iż automaty umożliwiające uczestniczenie w grach o charakterze losowym, zgodnie z ustawą o grach hazardowych, wymagają spełnienia formalnych wymogów koncesyjnych, niezależnie od poglądów zarządcy co do charakteru gry. W konsekwencji, brak spełnienia tych wymogów uzasadnia nałożenie kary finansowej.

Samo powołanie sędziego na wniosek zmienionej ustawowo Krajowej Rady Sądownictwa nie stanowi wystarczającej podstawy do wznowienia postępowania, o ile brak dodatkowych przesłanek naruszających niezawisłość i bezstronność orzekania.

Udział organizacji społecznej w postępowaniu administracyjnym jest uzasadniony interesem społecznym, co potwierdza zasadność jej przyznanego statusu strony, niezależnie od celów indywidualnych członków; skarga kasacyjna oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uznanie działalności organizacji społecznej za działanie w interesie społecznym nie narusza przepisów prawa, a skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, co skutkowało jej oddaleniem.

Klasyfikacja taryfowa towaru musi być zgodna z wynikami badań potwierdzającymi jego faktyczny skład, co uzasadnia oparcie się na wiarygodnych i jednoznacznych badaniach laboratoryjnych przeprowadzonych przez organy celne.

Urządzenia importowane przez skarżącego nie spełniają kryteriów klasyfikacji taryfowej jako maszyny do automatycznego przetwarzania danych. Ich podstawową funkcją jest funkcja czytnika książek elektronicznych. Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na brak podstaw prawnych do jej uwzględnienia.

Zgoda Naczelnego Sądu Administracyjnego na utrzymanie w mocy decyzji klasyfikującej towar jako preparat do karmienia zwierząt (kod CN 2309). Badania laboratoryjne potwierdziły brak drożdży, co uzasadnia zmianę klasyfikacji celnej.

Sąd kasacyjny oddala skargę kasacyjną, uznając prawidłowość klasyfikacji taryfowej towarów według kodu TARIC 8543 70 05 00 z przypisaną stawką cła. Skarżący nie wykazał uchybień interpretacyjnych ani proceduralnych po stronie sądu I instancji, ani organów podatkowych.

NSA potwierdza, że urządzenia zawierające dodatkowe funkcje, takie jak przeglądanie internetowe czy odtwarzanie filmów, lecz za których zasadniczą funkcję uznaje się czytanie książek elektronicznych, powinny być klasyfikowane w kodzie TARIC 8543 70 05 00.

Unieważnienie egzaminu praktycznego na prawo jazdy kategorii C było uzasadnione, ze względu na spowodowanie kolizji i niezachowanie wymogów egzaminacyjnych, co stwarzało bezpośrednie zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego. Decyzje organów administracyjnych i wyroki sądów były zgodne z prawem materialnym i proceduralnym.

Zatrzymanie prawa jazdy na podstawie art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. a i b u.k.p. jest obligatoryjne, gdy kierowca nie przeprowadzi wymaganych badań i nie przedstawi orzeczeń w określonym terminie. Ułaskawienie nie wpływa na obowiązek przedstawienia orzeczeń lekarskich i psychologicznych.

Skarga kasacyjna oddalona; gry na automatach objęte karą były hazardowe, zawierające element losowości, wymagające koncesji. Dowód z eksperymentu procesowo wystarczający.

Koszty usunięcia pojazdu ponosi jego właściciel w dniu wydania dyspozycji usunięcia, zgodnie z art. 130a p.r.d., chyba że są uwarunkowane szczególne okoliczności wyłączające odpowiedzialność. W omawianym stanie faktycznym brak podstaw dla zwolnienia właściciela z tych kosztów.

Urzadzanie gier na automatach bez wymaganej koncesji stanowi naruszenie ustawy o grach hazardowych, podlegające sankcji administracyjnej nawet jeśli istnieje element losowości. Podstawą rozstrzygnięcia mogą być wyniki eksperymentu procesowego przeprowadzonego przez funkcjonariuszy celno-skarbowych.

Gry o elementach losowości, organizowane bez wymaganej koncesji lub zgłoszenia, podlegają karze z art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h., niezależnie od prezentowanej przez organizatora interpretacji ich charakteru. Ustalony element losowości gry spełnia przesłanki jej kwalifikacji jako hazardowej.

Działalność polegająca na urządzaniu gier na automatach bez wymaganej koncesji stanowi naruszenie art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h., co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej zgodnej z ust. 4 pkt 1 lit. a) ustawy. Element losowości wprowadza automat w zakres regulacji ustawy o grach hazardowych.

Kara pieniężna nałożona na "A." Sp. z o.o. za urządzanie gier hazardowych bez wymaganego zezwolenia była zgodna z prawem, gdyż element losowości w grach wystarcza do zakwalifikowania ich jako hazardowych, co uzasadnia zastosowanie przepisów ustawy o grach hazardowych.

Organizowanie gier hazardowych na automatach wymaga odpowiednich zezwoleń oraz koncesji. Kara pieniężna za brak spełnienia tych wymogów jest zgodna z prawem, jeśli gry mają charakter losowy, a postępowanie organów i sądu odbywa się zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Rażące naruszenie prawa nie występuje, gdy uchybienie nie wywołuje skutków społeczno-gospodarczych nieakceptowalnych prawnie. Oczywiste naruszenie przepisów nie gwarantuje stwierdzenia nieważności, jeśli skutki naruszenia nie obalają podstaw praworządności.