Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż w sprawach dotyczących płatności rolnośrodowiskowych wnioskodawca ponosi ciężar dowodowy spełnienia warunków do przyznania płatności, a organ nie ma obowiązku inicjatywy dowodowej, zatem skarga kasacyjna L.L. nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Skarga kasacyjna nie znajduje usprawiedliwionych podstaw, a decyzje KNF o odmowie zezwolenia dla "A." Sp. z o.o. są zgodne z prawem, niezależnie od przewlekłości postępowania; niezgodności proceduralne nie wpływają na prawidłowość merytoryczną decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził poprawność oddalenia skargi na decyzję odmowną dotyczącą wsparcia bezpośredniego, uznając, że nie spełniono przesłanek prowadzenia działalności rolniczej na zadeklarowanej działce. Skarga kasacyjna jako bezzasadna została oddalona.

W świetle art. 101 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, postanowienie o odmowie zawieszenia postępowania nie jest zaskarżalne na drodze zażalenia. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził poprawność stanowiska Prezesa UKE, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej.

Organ ad casum naruszył przepisy postępowania administracyjnego, nie dokonując wyczerpującej oceny faktów oraz nie rozważając proporcjonalności utraty dobrej reputacji przewoźnika względem stwierdzonych naruszeń, co skutkowało niezasadnością wydania decyzji w przedmiocie utraty dobrej reputacji.

Skarga kasacyjna E.K. została oddalona, ponieważ nie wykazano, aby oświadczenie o przyjęciu propozycji pełnienia służby stanowiło nowy dowód w kontekście art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. Brak autentyczności dokumentu uzasadniało odmowę wznowienia postępowania.

Sąd uznaje, że wznowienie postępowania na tej samej podstawie faktycznej i prawnej, co już uprzednio rozstrzygnięta decyzja ostateczna, jest niedopuszczalne, prowadząc do potencjalnego stwierdzenia nieważności ponownej decyzji merytorycznej. Zasady trwałości decyzji administracyjnych uniemożliwiają takie wznowienie.

Podmiot wynajmujący lokal, który zapewnia warunki do funkcjonowania automatów do gier, może być uznany za organizatora gier hazardowych w rozumieniu art. 89 ustawy o grach hazardowych, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za działalność prowadzoną bez koncesji.

W przypadku skargi kasacyjnej podniesionej na podstawie zarzutów proceduralnych, Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość ustaleń faktycznych i prawidłowość oceny dowodów dokonanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Skarga kasacyjna została oddalona jako bezzasadna.

Decyzja podatkowa nie jest objęta prawdopodobieństwem nieważności, gdy zarzuty dotyczące jej wadliwości, w tym proceduralnej, są niezasadne i nieprowadzące do rozstrzygnięcia o wstrzymaniu jej wykonania.

NSA, biorąc pod uwagę związanie oceną prawną WSA, podtrzymał decyzję o pomniejszeniu przyznanych płatności rolniczych z powodu stwierdzonych nieprawidłowości w pomiarach działek, uznając rozstrzygnięcie WSA za zgodne z wymogami procedury administracyjnej i prawu materialnemu.

Skarga kasacyjna dotycząca naruszenia przepisów proceduralnych i ustalania powierzchni uprawnień do płatności została oddalona z powodu braku uzasadnionych podstaw. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że obowiązek dowodowy spoczywa na wnioskodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że dla stwierdzenia utraty dobrej reputacji przedsiębiorcy, konieczna jest pełna i wszechstronna analiza sytuacji przedsiębiorstwa oraz udokumentowanie możliwości poprawy, z uwzględnieniem proporcjonalności sankcji do popełnionych naruszeń.

Oddalając skargę kasacyjną, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku prawidłowo zastosował przepisy dotyczące płatności ONW oraz przeprowadził trafną ocenę stanu faktycznego w odniesieniu do prowadzenia działalności rolniczej.

Decyzja o wymierzeniu kary pieniężnej za posiadanie lokalu z niezarejestrowanymi automatami do gier została doręczona zgodnie z prawem i skierowana do właściwej strony postępowania, co wyklucza możliwość stwierdzenia jej nieważności. Skarga kasacyjna została oddalona.

Jeżeli projektowana linia przewozowa częściowo pokrywa się z istniejącą linią, jej przewoźnicy posiadają legitymację w postępowaniu o wydanie zezwolenia na przewozy regularne ze względu na możliwość wykazania potencjalnego zagrożenia dla ich interesów.

Sąd Najwyższy orzekł uchylenie wyroku Sądu Apelacyjnego oraz zniesienie postępowania przed tym sądem z powodu nieważności postępowania wynikającego z wadliwego składu sądu, wyznaczonego przez nieprawidłowo powołanego sędziego na skutek nominacji przez KRS ukształtowaną ustawą z 8 grudnia 2017 r.

Przesłanki art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym nie zaktualizowały się; organy administracyjne prawidłowo nałożyły kary za różne rodzaje naruszeń wynikające z uchybień wymaganych zezwoleń i orzeczeń, co skutkowało uchyleniem wyroku WSA i oddaleniem skargi.

Skarga kasacyjna jest niezasadna, gdyż Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo ustalił, że organy administracyjne dokonały rzetelnych ustaleń co do powierzchni kwalifikowalnych działek rolniczych, uwzględniając wcześniejsze wyroki sądów oraz przepisów prawa administracyjnego.

Doręczenie decyzji na adres wskazany w CEIDG jest prawidłowe, nawet przy znanym adresie zamieszkania, gdy adres na CEIDG był adresem do doręczeń, niewłaściwe doręczenie nie stanowi podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji, jeżeli strona sama ten adres wskazała.

Nie można wyłączyć stosowania ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntów zabudowanych na cele mieszkaniowe w prawo własności, dla budynków, które po 1 stycznia 2019 r. uzyskały status budynków mieszkalnych poprzez zmianę sposobu użytkowania.

Wartość celna towaru zadeklarowana przez zgłaszającego może być zakwestionowana przez organy celne na podstawie analizy porównawczej cen rynkowych, jeżeli zgłaszający nie przedstawi wystarczających dowodów uzasadniających zaniżenie ceny (sygn. akt III SA/Gd 493/21).

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając raport OLAF za dokument urzędowy o mocy dowodowej, wspierający uznanie towarów za pochodzące z Chin, a nie z Indii, co uzasadniało nałożenie cła antydumpingowego przez organy celne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak wystarczających dowodów potwierdzających zadeklarowaną wartość transakcyjną uzasadnia decyzję o zakwestionowaniu wartości celnej przez organy celne, zgodnie z art. 70 ust. 1 UKC.