Przedsiębiorca wykonujący przewóz okazjonalny samochodem osobowym nie spełniającym kryteriów konstrukcyjnych dla pojazdów przewidzianych w art. 18 ust. 4a u.t.d. podlega sankcji nałożonej zgodnie z u.t.d., jeżeli przewóz ten nie spełnia warunków wymienionych w art. 18 ust. 4b u.t.d.

Zarządzający transportem ponosi administracyjną odpowiedzialność za naruszenia przepisów ustawy o transporcie drogowym, niezależnie od umów cywilnoprawnych z przewoźnikiem.

Spółdzielnia W. nie posiada legitymacji materialnej do żądania stwierdzenia nieważności decyzji o ustanowieniu użytkowania wieczystego, brak dowodów interesu prawnego wyklucza uznanie za stronę postępowania.

Klauzule przeliczeniowe stanowią niedozwolone postanowienia umowne, skutkując nieważnością umowy kredytowej, gdyż kształtują główne świadczenia stron bez odpowiedniej przejrzystości i naruszają interesy konsumenta.

Do uzyskania statusu strony w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji konieczne jest wykazanie interesu prawnego, nie zaś interesu faktycznego. Brak legitymacji materialnej skutkuje odmową rozpatrzenia skargi kasacyjnej.

Utrata zaufania do funkcjonariusza, wynikająca z poświadczenia nieprawdy w oświadczeniu, uzasadnia jego zwolnienie z pełnienia obowiązków służbowych w Służbie Celno-Skarbowej na podstawie art. 180 ust. 1 pkt 8 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej.

Grunty po likwidacji linii kolejowej, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, mogą być opodatkowane jako związane z działalnością gospodarczą, jeśli w danym okresie nie wykazano trwałego oderwania od takich celów, mimo braku ich wykorzystania do przewozów kolejowych.

Rolnik ubiegający się o płatności rolno-środowiskowo-klimatyczne musi wykazać faktyczne posiadanie gruntu. Organ administracyjny nie ma obowiązku generowania dowodów na poparcie stwierdzeń strony, a wykazanie przesłanek uprawniających do płatności należy do wnioskodawcy.

Sąd utrzymuje zasadność nałożenia kary za naruszenie przepisów transportowych poprzez wykonywanie przewozu okazjonalnego bez spełnienia niezbędnych warunków. Przewóz okazjonalny wymaga stosownego zezwolenia i spełnienia określonych rygorów prawnych, nawet gdy firma posiada licencję na transport drogowy osób.

Przewoźnik wykonujący okazjonalne międzynarodowe przewozy osób jest zobowiązany do posiadania wymaganych zezwoleń, chyba że spełnia przesłanki zwalniające, określone w umowie dwustronnej i przepisach prawa. Niespełnienie tych warunków uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym.

Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza, że organ administracji skarbowej musi dokładnie i rzetelnie zbadać sprawę oraz zgromadzić pełny materiał dowodowy, zanim nałoży karę pieniężną za urządzanie gier hazardowych bez wymaganej koncesji, co nie miało miejsca w sprawie L. M.

Przepisy art. 15zzzzzn² ust. 1 i 2 ustawy COVID-19 nie wyłączają stosowania art. 58 § 1 k.p.a.; przywrócenie terminu wymaga uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu.

Przepis art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania do postępowań administracyjnych dotyczących nałożenia kar pieniężnych na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów.

Oddalenie skargi kasacyjnej z powodów prawidłowego uznania przez niższe instancje naruszenia przepisów o transporcie drogowym przez C. Sp. z o.o. Zasądzenie od skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

Posiadanie licencji na przewóz osób taksówką nie uprawnia do wykonywania innych form transportu drogowego z naruszeniem wymogów technicznych pojazdu i bez odpowiedniego zezwolenia. Naruszenie tych reguł uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, nawet jeśli przewóz zamówiono przez aplikację.

NSA stwierdził, że skarga kasacyjna dotycząca uchylenia decyzji odmowy przyznania płatności bezpośrednich, oparta na zarzutach naruszeń prawa materialnego i procesowego, jest bezzasadna, a zarzuty te nie miały wpływu na zasadność decyzji organu.

Decyzje administracyjne nie podlegają wznowieniu na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., jeżeli w momencie ich wydania organ dysponował wiedzą o okolicznościach faktycznych będących rzekomą podstawą wznowienia. Prawidłowe uchylenie takich decyzji wymaga zgodnego z art. 135 p.p.s.a. postępowania przez organy sądowe.

Dla uznania informacji za tajemnicę przedsiębiorstwa niezbędne jest wykazanie zarówno wartości gospodarczej tych informacji, ich nieujawnienia, jak i podjęcia formalnych działań zabezpieczających poufność. Bez wykazania przesłanki formalnej informacja nie jest prawnie chroniona jako tajemnica.

NSA potwierdza, że przesłanki wznowienia postępowania muszą być spełnione łącznie; rażące naruszenie tej procedury uzasadnia uchylenie decyzji administracyjnych. Kwestie proceduralne muszą być dokładnie przestrzegane, aby nie podważać zasad trwałości decyzji administracyjnych.

Skarga kasacyjna od wyroku dotyczącego zatrzymania prawa jazdy za przekroczenie prędkości w terenie zabudowanym, oparta na zarzutach proceduralnych dotyczących kalibracji urządzeń pomiarowych i interpretacji prawnej, została uznana za bezzasadną i oddalona w całości.

Bezczynność organu administracyjnego w terminowym rozpoznaniu wniosku, choć stwierdzona, nie stanowi rażącego naruszenia prawa bez oczywistej sprzeczności z przepisami lub wywołania nieakceptowalnych skutków; sąd administracyjny może odmówić przyznania sumy pieniężnej bez wykazania przez skarżącego konkretnych argumentów.

Administracyjna kara pieniężna za posiadanie w lokalu niezarejestrowanego automatu do gier nie ulega przedawnieniu, jeżeli w okresie epidemii COVID-19 zawieszono termin przedawnienia. Posiadacz samoistny lokalu odpowiada za obecność takiego automatu, nawet jeśli jego część wynajęto innemu podmiotowi.

Przewóz osób realizowany za pośrednictwem aplikacji mobilnej bez spełnienia technicznych wymogów i posiadania właściwych licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym; odpowiedzialność za tę niezgodność ponosi organizator, mimo niedokładnej kontroli organów co do okoliczności współpracy kierowcy-zleceniodawcy.

Osoba, która dostarcza i obsługuje automaty do gier losowych poza kasynem, dokonując czynności takich jak podłączenie i serwisowanie, podlega odpowiedzialności z art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, niezależnie od notyfikacji przepisów.