Sztuczne tworzenie warunków do uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, w sprzeczności z jego celami, prowadzi do odmowy przyznania takich korzyści zgodnie z art. 60 Rozporządzenia Komisji (UE) nr 1306/2013.

Tworzenie przez podmioty sztucznych warunków w celu uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, w sprzeczności z jego celami, uzasadnia odmowę przyznania tych korzyści na podstawie art. 60 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1306/2013.

Oznaczenie, które wskazuje bezpośrednio, wyraźnie i jednoznacznie na cechy usług, dla których ma być przeznaczone, ma charakter opisowy i nie posiada zdolności odróżniającej, co wyklucza możliwość udzielenia na nie prawa ochronnego.

Zgłoszenie znaku towarowego będącego nazwą opisową, bez dostatecznych znamion odróżniających i mającego wyłącznie walor informacyjny, nie może prowadzić do uzyskania prawa ochronnego, ponieważ nie spełnia podstawowej funkcji znaku towarowego odróżniania usług jednego przedsiębiorcy od usług innego przedsiębiorcy.

Sztuczne stworzenie warunków wymaganych do uzyskania korzyści wynikających z sektorowego prawodawstwa rolnego, szczególnie poprzez podział gospodarstw rolnych i tworzenie powiązanych podmiotów, jest sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej i skutkuje odmową przyznania płatności.

W przypadku postępowań dotyczących nałożenia kary za brak uiszczenia opłaty elektronicznej na drogach krajowych, obowiązek ten jest obiektywny, a wszczęcie postępowania musi nastąpić w ciągu sześciu miesięcy od dnia naruszenia, przy czym doręczenie zawiadomienia o tym postępowaniu nie musi nastąpić w tym terminie.

Przedsiębiorca wykonujący transport drogowy ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia przepisów dokonane przez kierowcę, który wykonuje transport na jego zlecenie, niezależnie od winy przedsiębiorcy, a dla wyłączenia odpowiedzialności konieczne jest wykazanie nadzwyczajnych, niezależnych od przedsiębiorcy okoliczności.

Sąd administracyjny może odmówić zastosowania przepisu podustawowego uznanego za niezgodny z Konstytucją przez Trybunał Konstytucyjny, i zobowiązać organ administracyjny do restytucji stanu zgodnego z prawem poprzez zwrot nienależnie pobranych opłat, nawet jeśli przepis ten formalnie obowiązywał w chwili pobrania opłaty.

Przedsiębiorca telekomunikacyjny, bez względu na rodzaj prowadzonej działalności telekomunikacyjnej, jest zobowiązany do udziału w pokryciu kosztów świadczenia usługi powszechnej, jeżeli jego przychody z działalności telekomunikacyjnej przekroczyły 4 mln zł. Należności te nie podlegają przedawnieniu jako niepodatkowe należności budżetowe.

Kwota dopłaty należna wyznaczonemu przedsiębiorcy telekomunikacyjnemu nie jest niepodatkową należnością budżetu państwa, gdyż organ administracji publicznej, jakim jest Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej, tylko ustala wysokość tej dopłaty w postępowaniu administracyjnym, a następnie zgodnie z regułami ustawy Prawo telekomunikacyjne obciąża tą dopłatą podmiot – przedsiębiorcę telekomunikacyjnego

W kontekście nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy SENT, interes publiczny należy rozumieć szerzej niż tylko jako przestrzeganie prawa przez nakładanie sankcji; odpowiedzialność powinna być proporcjonalna do naruszenia, uwzględniając m.in. intencje i sytuację ekonomiczną sprawcy oraz realne zagrożenie dla interesów Skarbu Państwa.