Postępowanie administracyjne w sprawie nałożenia kary pieniężnej za nieuiszczenie opłaty elektronicznej powinno być umorzone, gdy wszczęto je po upływie terminu przedawnienia określonego w art. 13n u.d.p.

Skarga kasacyjna oparta na naruszeniu przepisów postępowania, bez wykazania istotnego wpływu naruszeń na wynik sprawy, podlega oddaleniu (art. 184 p.p.s.a.). NSA uznaje prawidłowość rozstrzygnięć dotyczących płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej dokonanych przez organy i sądy pierwszej instancji.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie, gdyż skarżący nie wykazał spełnienia przesłanek do przyznania płatności w ramach wsparcia bezpośredniego, nie udowadniając rzeczywistego posiadania zgłoszonych zwierząt przez wymagany okres.

Zestawienie dwusłowne "DESIGN ANATOMY" nie spełnia przesłanki odróżniającej dla znaku towarowego w świetle art. 1291 ust. 1 pkt 2 i 3 p.w.p., gdyż jego zdolność odróżniająca jest niewystarczająca, a ogólne sformułowanie oznaczenia nie zdobyło wymaganego statusu wtórnej zdolności odróżniającej w obrocie.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy ponosi obiektywną odpowiedzialność za naruszenia przepisów transportowych, chyba że wykaże nadzwyczajne okoliczności uniemożliwiające kontrolę nad zachowaniem pracowników.

Kary pieniężne nałożone na podstawie ustawy o transporcie drogowym są uregulowane odrębnie i wyłączają stosowanie przepisów działu IVa k.p.a. dotyczących odstąpienia od wymierzenia kary (art. 189a § 2 k.p.a.), chyba że zachodzą nadzwyczajne okoliczności opisane w art. 92c u.t.d.

W sprawie nie zachodzą przesłanki do odstąpienia od nałożenia kary na przewoźnika na podstawie art. 24 ust. 3 u.s.m., mimo zarzutów dotyczących jego sytuacji ekonomicznej. Kara jest uzasadniona dla sprawnego działania systemu monitorowania transportu towarów.

Skargę kasacyjną oddalono z powodu niewykazania przez skarżącego, że posiadał zgłoszone zwierzęta, a tym samym nie spełnił przesłanek do płatności; ciężar dowodowy zgodnie z art. 3 ustawy o płatnościach ciąży na skarżącym.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że skarżąca wytworzyła sztuczne warunki do uzyskania płatności dla ONW, pozorując działalność rolniczą, co jest sprzeczne z art. 60 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013.

W przypadku wystąpienia przez wnioskodawcę o płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego przy pozorowaniu działalności rolniczej, organ prawidłowo odmawia przyznania wsparcia, uznając stworzenie sztucznych warunków do osiągnięcia korzyści finansowych.

Unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego jest zasadne w przypadku nieprzedstawienia wiarygodnych, poświadczonych dowodów na wywóz towarów poza obszar celny UE, w terminie 150 dni od daty zwolnienia towarów do procedury wywozu.

Sąd podtrzymuje decyzję administracyjną o odmowie przyznania dopłat bezpośrednich z uwagi na ustalenie istnienia sztucznie stworzonych warunków do uzyskania płatności, co było sprzeczne z wynikającymi z odpowiednich przepisów celami wsparcia rolniczego.

Warunek legitymowania się tytułem prawnym do gruntu będącego własnością Skarbu Państwa, w celu uzyskania płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej, jest zgodny z przepisami krajowymi i unijnymi oraz odpowiada wymogom proporcjonalności i równego traktowania.

Rozstrzygnięcie wskazuje, że wymóg posiadania tytułu prawnego do gruntu państwowego, jako przesłanka przyznania płatności, nie narusza prawa unijnego ani konstytucyjnego porządku prawnego i jest uzasadnionym warunkiem w ramach ustawy PROW.

Dla przyznania płatności bezpośrednich do działek w ZWRSP wymagane jest posiadanie tytułu prawnego. Wymóg ten jest zgodny z prawem unijnym oraz Konstytucją RP, a jego celem jest zapobieganie bezprawnemu użytkowaniu gruntów.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, które uprawniają bank do jednostronnego ustalania kursów walut bez wskazania obiektywnych reguł ich kształtowania, stanowią niedozwolone postanowienia umowne z uwagi na naruszenie testu transparentności. Wyeliminowanie takich postanowień, gdy odnoszą się one do świadczeń głównych stron, skutkuje nieważnością całej umowy z uwagi na niemożność

Działania polegające na zgłaszaniu nieruchomości do płatności w celu wyłącznie pozyskania środków finansowych, bez rzeczywistego prowadzenia na nich działalności rolniczej, stanowią niedopuszczalne tworzenie sztucznych warunków do uzyskania wsparcia rolnego.

Posiadaczem gruntu w rozumieniu przepisów o płatnościach bezpośrednich jest osoba faktycznie użytkująca grunty rolniczo. Formalne posiadanie w ujęciu cywilnoprawnym nie uprawnia do wsparcia, które dedykowane jest rolnikom prowadzącym faktyczną działalność rolniczą na danej ziemi.

W kontekście przepisów dotyczących płatności obszarowych, fakt posiadania gruntów rolnych musi oznaczać ich faktyczne użytkowanie w produkcji rolnej. Samo prawo własności bez faktycznego użytkowania gruntów rolnych nie uprawnia do otrzymania płatności ONW.

Zasada proporcjonalności sankcji przewidziana w art. 9a dyrektywy 1999/62/WE wyklucza zryczałtowane kary pieniężne, gdy nie uwzględniają one indywidualnych okoliczności naruszenia. Sankcje muszą być dostosowane do wagi i charakteru naruszenia obowiązku uprzedniego uiszczenia opłaty za przejazd.

Sąd uznał za zasadną decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Rzeszowie o nałożeniu kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach przez D.T. poza kasynem, stwierdzając, że wyznaczony przepisami termin na nałożenie kary nie uległ przedawnieniu, a skarżąca pełniła rolę urządzającego gry.

NSA uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, z powodu niewystarczającej analizy prawnej legalności uchwały Rady Gminy w kontekście przynależności i charakteru wód objętych regulaminem oraz wynikających z tego uprawnień gminy.

Nałożenie kary pieniężnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej musi respektować zasadę proporcjonalności sankcji. Kara powinna uwzględniać wagę naruszenia oraz indywidualne okoliczności sprawy.

Nakładanie zryczałtowanej kary pieniężnej w wysokości 1500 zł za niezapłacenie opłaty elektronicznej na drogach krajowych, niezależnie od wagi naruszenia, jest sprzeczne z wymogiem proporcjonalności unijnej dyrektywy 1999/62/WE. NSA zaleca stosowanie art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., umożliwiającego odstąpienie od karania, gdy naruszenie ma znikomą wagę.