Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że posiadanie Licencji Taksówkowej nie stanowi podstawy do wykonywania przewozu okazjonalnego, a brak spełnienia wymogów regulacyjnych skutkuje nałożeniem kary pieniężnej na podstawie ustawy o transporcie drogowym.

Zarządzający transportem odpowiada za zgodność operacji z prawem, niezależnie od umów z przedsiębiorcą. Nawet gdy przedsiębiorca został ukarany, zarządzający nie unika odpowiedzialności, jeśli jego błędy przyczyniły się do naruszeń.

Decyzja administracyjna, nieposiadająca jeszcze przymiotu ostateczności, może stanowić podstawę ustalenia obowiązku zapłaty opłaty paliwowej, o ile treścią decyzji jest ustalenie zobowiązania podatkowego od tożsamego dobra akcyzowego.

Obowiązek zapłaty opłaty paliwowej jest ściśle związany z obowiązkiem podatkowym w zakresie akcyzy na paliwa; formalne doręczenie decyzji w formacie PAdES uznane za prawidłowe, wnosząc o oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną organu administracyjnego w sprawie przyznania płatności rolno-środowiskowych, z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw oraz niewystarczającą ocenę dowodową przez organ odwoławczy.

NSA orzeka, iż decyzje administracyjne dotyczące przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności, wydane z rażącym naruszeniem prawa, mogą zostać uchylone, niezależnie od twierdzeń o nieodwracalnych skutkach prawnych, jeśli istnieje możliwość ich podważenia w toczącym się postępowaniu cywilnym.

Skarga kasacyjna Dyrektora Izby Administracji Skarbowej została oddalona, a doręczenie decyzji organu I instancji uznano za nieskuteczne z powodu wadliwego doręczenia adresatowi prowadzącemu działalność gospodarczą.

Uchwała Rady Powiatu w Siedlcach w sprawie wysokości opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdów przekraczała zakres upoważnienia ustawowego oraz miała charakter arbitralny, co uzasadniało stwierdzenie jej nieważności z powodu naruszenia art. 130a ust. 6 p.r.d.

Przedstawiciel pośredni w postępowaniu celnym ponosi solidarną odpowiedzialność za należności celne, gdy zgłaszana odzież używana nie spełnia warunków nadania preferencyjnego pochodzenia, w tym wymogu przeznaczenia wyłącznie do odzysku surowców, co wyklucza zastosowanie preferencyjnej stawki celnej.

Przedstawiciel pośredni ponosi odpowiedzialność za dług celny za towar dopuszczony do obrotu przy deklarowanej, lecz nieuzasadnionej preferencyjnej stawce celnej. Brak spełnienia warunków pochodzenia na dzień zgłoszenia celnego uniemożliwia zastosowanie preferencji celnych.

Skarga kasacyjna nieskuteczna, skarżąca odpowiada jako przedstawiciel pośredni za dług celny, gdy zgłoszenie błędnie wskazało preferencje celne, bowiem odzież używana nie spełniała warunków preferencyjnego pochodzenia EOG. Zgłoszenie celne kreuje odpowiedzialność solidarną.

Przewóz osób, zrealizowany przez skarżącego, spełniał przesłanki przewozu okazjonalnego, wymagającego uzyskania licencji i spełnienia warunków konstrukcyjnych pojazdu, a jego naruszenie skutkowało zasadnym nałożeniem kary pieniężnej.

Oddalenie skargi kasacyjnej - preferencyjna stawka celna 0% nie przysługuje w przypadku wykorzystania odzieży używanej do innych celów niż odzysk surowców. Odpowiedzialność solidarna przedstawiciela pośredniego. Brak podstaw do uwzględnienia skargi.

Przedstawiciel pośredni odpowiada solidarnie z importerem za dług celny; brak spełnienia warunków preferencyjnego pochodzenia towarów wyłącza możliwość stosowania preferencyjnych stawek celnych zgodnie z UKC i Protokołem 4 EOG.

Stawkę celną zgodną z unijnym kodeksem celnym należy stosować na podstawie daty zgłoszenia importowanego towaru. Przedstawiciel pośredni ponosi solidarną odpowiedzialność celną, a zgłoszenie preferencyjnego pochodzenia wymaga spełnienia warunków określonych w dekretach międzynarodowych.

Nie przysługuje preferencyjna stawka celna, gdy sprowadzona odzież używana nie jest przeznaczona do odzysku, co warunkuje jej pochodzenie w rozumieniu Protokółu 4 do umowy EOG. Przedstawiciel pośredni odpowiada solidarnie za dług celny.

Doręczenie decyzji administracyjnej na adres działalności gospodarczej nie jest skuteczne, jeśli przesyłkę odbiera osoba nieupoważniona; brak skutecznego doręczenia wstrzymuje bieg terminu do wniesienia odwołania.

Zarządca nieruchomości wspólnej działający w imieniu wspólnoty mieszkaniowej, przywracając wspólny strych jego pierwotnej funkcji poprzez usunięcie nieoznaczonych rzeczy właścicieli lokali składowanych tam bezprawnie (bez zgody wspólnoty), nie narusza prawa własności i nie ponosi odpowiedzialności deliktowej za szkodę, jeżeli właścicielom zapewniono wystarczający czas na usunięcie rzeczy (poprzez ogłoszenie

W sprawach o ustalenie nieważności umowy kredytu denominowanego do waluty obcej z uwagi na abuzywność klauzul kursowych kredytobiorcy posiadają interes prawny w rozumieniu art. 189 k.p.c. i legitymację procesową czynną bez konieczności współudziału pozostałych kredytobiorców; klauzule przeliczeniowe odwołujące się do tabel kursowych ustalanych jednostronnie przez bank bez wskazania obiektywnych kryteriów

W przypadku umów o wdrożenie oprogramowania IT, gdy obowiązki stron z umów licencyjnej i serwisowej miały powstać dopiero po wykonaniu umowy wdrożeniowej, a do jej wykonania nie doszło z uwagi na nieuzgodnienie projektu wdrożenia, umowy licencyjna i serwisowa nie wchodzą w życie; świadczenia spełnione przez zamawiającego przed wykonaniem umowy wdrożeniowej stanowią świadczenia nienależne podlegające

Stwierdzenie utraty dobrej reputacji w świetle art. 7d u.t.d. jest uzasadnione, gdy ciężar i liczba naruszeń przepisów transportowych istotnie zagraża bezpieczeństwu, a brak przesłanek zwolnienia z tej sankcji, takich jak skuteczna poprawa sytuacji w przedsiębiorstwie, stanowi podstawę do utrzymania w mocy decyzji administracyjnych.

Decyzja w przedmiocie utraty dobrej reputacji zarządzającego transportem na skutek stwierdzenia dwóch najcięższych naruszeń jest uzasadnioną i proporcjonalną reakcją administracyjną, w świetle art. 7d ust. 5 pkt 1 u.t.d., biorąc pod uwagę brak merytorycznych przesłanek do jej uchylenia.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności winno uwzględniać funkcjonalne powiązanie budynków mieszkalnych, a nie wyłącznie ewidencję gruntów czy miejscowy plan. Zakres wyjaśnień winien obejmować pełne rozważenie materiału dowodowego, z pominięciem przepisów planu zagospodarowania, które mogą wprowadzać sprzeczne interpretacje.

Decyzje administracyjne muszą zawierać wystarczające uzasadnienie, rozpatrujące wszystkie materialne dowody i uwzględniające twierdzenia stron, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), przy czym niedopełnienie tych obowiązków skutkuje uchyleniem decyzji.