Zbiorcze zawiadomienie o zbyciu/nabyciu wielu pojazdów inicjuje odrębne sprawy administracyjne dla każdego pojazdu, wymagając osobnych pełnomocnictw oraz uiszczania odpowiednich opłat skarbowych.

Oddalenie skargi kasacyjnej przez NSA z powodu braku uzasadnionej podstawy, w szczególności z uwagi na fakt, że skarga kasacyjna nie wykazywała istotnych naruszeń proceduralnych mogących wpłynąć na wynik postępowania administracyjnego.

Wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego z przyczyn określonych w art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. musi być wniesiony w terminie miesięcznym od dnia dowiedzenia się o okoliczności stanowiącej podstawę wznowienia. Uchybienie temu terminowi skutkuje odmową wznowienia postępowania.

Wniosek o wznowienie postępowania musi być złożony we właściwym terminie od powzięcia informacji o zdarzeniu stanowiącym podstawę wznowienia. Przekroczenie tego terminu powoduje odmowę wznowienia i utrzymanie decyzji administracyjnej w mocy, co znalazło potwierdzenie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że spełnienie przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego wymaga istnienia nowych okoliczności faktów faktycznych znanych już w dniu wydania decyzji objętej żądaniem wznowienia, co w przedstawionej sprawie nie miało miejsca, a tym samym nie zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania administracyjnego.

NSA uznał, że uproszczony charakter postępowania o wydanie zaświadczenia nie pozwala organom administracyjnym na poszukiwanie nowych dowodów. Wydanie zaświadczenia powinno być oparte na danych posiadanych przez organ, a nie na szeroko zakrojonym postępowaniu dowodowym.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi kasacyjnej, w tym naruszenie przepisów procesowych. Zaskarżony wyrok oddalił rozpoznanie skargi na decyzję odmowną w zakresie wznowienia postępowania administracyjnego, uznając prawidłowość oceny faktycznej dokonanej przez sąd pierwszej instancji.

Zaświadczenie nie może być wydane w oparciu o sporną dokumentację. W postępowaniu zaświadczeniowym nie dopuszcza się tworzenia nowych ustaleń faktycznych. Sąd uchylił wyrok WSA i oddalił skargę, przyznając rację organom podatkowym w kwestii odmowy wydania zaświadczenia.

Brak tytułu prawnego do działek, pomimo realizacji ich użytkowania, nie wyklucza prawa do płatności obszarowych, jeśli użytkowanie oparte jest na posiadaniu zależnym w rozumieniu art. 336 k.c. oraz porozumieniach o umowach dzierżawy.

Prawa wynikające z posiadania zależnego gruntów mogą stanowić podstawę do żądania płatności z systemów wsparcia bezpośredniego, jeśli są potwierdzone umową uwzględniającą zgodę właściciela, a wykładnia rozporządzenia nr 1307/2013 nie wyklucza takiej możliwości.

Przekształcenie trwałych użytków zielonych uzasadniające zmniejszenie płatności RŚK odnosi się tylko do działek objętych zobowiązaniem rolno-środowiskowo-klimatycznym, a nie do całego gospodarstwa. Literalna wykładnia przepisów nie jest wystarczająca i wymaga uwzględnienia wykładni systemowej oraz celowościowej.

Klauzule indeksacyjne zawarte w umowie kredytu hipotecznego (klauzule ryzyka walutowego i klauzule przeliczeniowe odsyłające do tabel kursowych banku) określają główne świadczenia stron i jako nietransparentne mają charakter abuzywny. Ich eliminacja prowadzi do nieważności umowy w całości, gdyż usuwa ryzyko walutowe i powiązanie z LIBOR, co przekształca umowę w sposób zmieniający jej istotę. Brak jest

W przypadku konkurencyjnych wniosków o płatność, badanie tytułu prawnego do gruntu jest konieczne jedynie przy istniejącym konflikcie krzyżowym, a wycofanie wniosku przez jedną ze stron eliminuje potrzebę takiej analizy.

Ocena rękojmi i nieskazitelności charakteru osoby ubiegającej się o wpis na listę aplikantów adwokackich musi uwzględniać całokształt dostępnych okoliczności, a nie jedynie fakt toczącego się postępowania karnego.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, stwierdzając, że normy określone w art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. oraz art. 135 p.r.d. zostały prawidłowo zastosowane, a skarga kasacyjna nie podważa prawidłowości proceduralnych rozstrzygnięć dotyczących zatrzymania uprawnień.

Niezgłoszenie pojazdu do licencji oraz niespełnienie wymogów przewozu okazjonalnego sankcjonuje nałożenie kary. Fakt, że zdarzenia wynikały z braku kontroli nad pojazdem nie wyłącza odpowiedzialności przewoźnika.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy ponosi odpowiedzialność administracyjną za brak wymaganych prawem dokumentów kierowcy, niezależnie od jego twierdzeń o nieświadomej współpracy z kierowcą prowadzącym pojazd w ramach jego działalności.

Kara pieniężna nałożona na przewoźnika za brak dokumentu przewozowego jest zgodna z prawem, gdyż kierowca oferujący usługę przewozową musi posiadać wymagany wypis z licencji. Skarga kasacyjna nie wykazała błędów proceduralnych ani materialnych wpływających na wynik sprawy.

Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy z powodu niewykonania przez kierowcę obowiązku przedłożenia orzeczenia lekarskiego w terminie jest zgodna z prawem, gdy spełnia przesłanki określone w art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o kierujących pojazdami.

Egzekucja obowiązku posiadania odpowiedniej licencji na transport oraz spełnienia wymogów konstrukcyjnych pojazdów spoczywa na przewoźniku drogowym, natomiast brak podjęcia działań w kierunku zapobieżenia ich naruszeniu nie zwalnia z odpowiedzialności oraz nie wykazuje braku wpływu na powstanie naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny: Uchylenie wyroku WSA z powodu naruszenia zasad procedury sądowoadministracyjnej, skutkującego pozbawieniem strony możliwości obrony swoich praw, w związku z nieprawidłowym skierowaniem sprawy na posiedzenie niejawne.

Dokumenty prywatne jako dowody wywozu towarów z UE muszą być wiarygodne, w szczególności uwierzytelnione, aby mogły zastąpić urzędowe potwierdzenia; ich ocena należy do organu celnego, a niewystarczające dowody mogą skutkować unieważnieniem zgłoszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że dokumenty przedłożone jako dowody alternatywne potwierdzające wywóz towarów poza UE muszą w sposób jednoznaczny pozwalać na identyfikację towaru objętego zgłoszeniem celnym, co podlega ocenie organu celnego pod względem ich wiarygodności i dostateczności dla uznania dokonania wywozu.

Dowody przedstawione przez eksportera, aby uznać je za wystarczające, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru oraz potwierdzać jego wywóz poza obszar celny UE, a ich ocena leży w gestii organu celnego. W przypadku ich braku organ ma kompetencję do unieważnienia zgłoszenia celnego.