W przypadku dokumentów potwierdzających wywóz towarów poza UE, konieczne jest jednoznaczne i bezsprzeczne wykazanie faktycznego opuszczenia towaru z obszaru celnego. Brak zgodnych dowodów i pieczęci celnych uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak uzasadnionych podstaw, stwierdzając że decyzja wydana w postępowaniu zwykłym była bez podstawy prawnej, nie wpływając na końcowe rozstrzygnięcie w postępowaniu nadzorczym. Uznano, że organ działał zgodnie z przesłankami rażącego naruszenia prawa.

W przypadku braku urzędowego potwierdzenia opuszczenia towaru obszaru celnego UE, dokumenty alternatywne muszą jednoznacznie identyfikować wywieziony towar i być wiarygodne, aby uznać je za dowody potwierdzające wywóz towaru.

NSA uznał, że w przypadku braku komunikatu IE 599 jako potwierdzenia wywozu towaru poza UE, obowiązek udokumentowania wywózu spoczywa na eksporterze, a przedstawione dowody muszą być jednoznaczne i wiarygodne pod względem formalnym oraz merytorycznym.

W przypadku niewykazania przez zgłaszającego, że towar opuścił obszar celny UE, organy celne mogą unieważnić zgłoszenie celne. Wiarygodne dowody wywozu muszą zapewniać jednoznaczną identyfikację towaru i posiadać urzędowe potwierdzenie.

Dla uznania wywozu towarów poza obszar celny Unii Europejskiej wymagane jest przedstawienie wiarygodnych dowodów, potwierdzających tę czynność w sposób bez wątpliwości, co nie nastąpiło w niniejszej sprawie.

Dokumenty prywatne nie mogą być uznane za wystarczające dowody wywozu towaru poza obszar celny UE, jeżeli brak w nich urzędowych pieczęci potwierdzających wywóz oraz istnieją rozbieżności w treści dokumentów. Ocena mocy dowodowej należy do organu celnego.

W przypadku braku dowodów potwierdzających faktyczny wywóz towarów poza obszar celny Unii Europejskiej, organy celne mają prawo unieważnić zgłoszenie wywozowe zgodnie z przepisami unijnego kodeksu celnego i rozporządzeń wykonawczych.

Dokumenty prywatne nie mogą samodzielnie stanowić dowodu potwierdzającego wywóz towaru z obszaru celnego UE, jeśli nie są opatrzone urzędowymi adnotacjami i odpowiednimi pieczęciami, a ich ocena przez właściwy organ celny nie wykazuje ich wystarczalności.

Dla unieważnienia zgłoszenia celnego wywozowego konieczne jest, aby zgłaszający przedłożył wiarygodne dowody potwierdzające, że towar opuścił obszar celny UE. Względem takich dowodów wymaga się jednoznaczności, urzędowego potwierdzenia i zdolności do identyfikacji towaru zgodnie z procedurą wywozu.

NSA oddala skargę kasacyjną Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, stwierdzając, że w zakresie ustalenia pochodzenia towarów władze kraju importu muszą respektować weryfikacje organów kraju eksportu bez prawa do własnych ustaleń.

Dowody potwierdzające wywóz towarów poza obszar celny UE, zgodnie z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru i nie mogą budzić wątpliwości co do ich autentyczności, aby uznać je za dostateczne w postępowaniu celnym.

Organ administracji celnej prawidłowo unieważnił zgłoszenie celne wywozowe z uwagi na niewystarczające dowody wywozu, które nie spełniały wymogów określonych w art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447.

NSA oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, iż wyniki weryfikacji pochodzenia towarów przez władze cła kraju eksportu są wiążące dla organów importujących, chyba że postępowanie weryfikacyjne jest niezgodne z prawem międzynarodowym.

Organy celne kraju importu nie są uprawnione do ponownej pełnej weryfikacji preferencyjnych dowodów pochodzenia towarów, poza przypadkami ściśle określonymi w Konwencji, w tym przy istnieniu uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności dokumentów.

Dla uznania, że procedura wywozu towarów z UE została zakończona, zgłaszający musi przedstawić dowody pozwalające na jednoznaczną identyfikację towarów jako wywiezionych z obszaru celnego Unii Europejskiej. Dokumenty prywatne mogą stanowić takie dowody, jeśli spełniają wymogi wiarygodności i potwierdzają faktyczny wywóz.

Brak przedstawienia wiarygodnych dowodów przez zgłaszającego, potwierdzających opuszczenie przez towar obszaru celnego UE, uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego przez organ. Ocena dowodów leży w gestii organów celnych, które muszą być przekonane o ich wystarczalności.

Dokumenty prywatne bez urzędowego potwierdzenia nie mogą stanowić wystarczających dowodów potwierdzających wywóz towarów poza obszar celny UE. Niezachowanie wymogów wiarygodności dokumentów alternatywnych uniemożliwia stwierdzenie faktycznego wywozu. NSA oddalił skargę kasacyjną, uznając decyzję o unieważnieniu zgłoszenia celnego za zasadną.

W przypadku braku wystarczających dowodów potwierdzających wywóz towaru z obszaru celnego UE, organ celny ma prawo unieważnienia zgłoszenia celnego, co potwierdza zgodność z art. 335 ust. 4 rozporządzenia wykonawczego i odpowiednią ocenę materiału dowodowego przez organ władzy.

Funkcjonariuszowi Służby Celnej, który na podstawie art. 165 ust. 3 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o Krajowej Administracji Skarbowej stał się funkcjonariuszem Służby Celno-Skarbowej pełniącym służbę w jednostkach Krajowej Administracji Skarbowej, a następnie przyjął propozycję zatrudnienia, o której mowa w art. 165 ust. 7 tej ustawy, określającą warunki zatrudnienia

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że dla potwierdzenia wywozu towaru poza obszar celny UE konieczne jest przedłożenie wiarygodnych dokumentów, które jednoznacznie potwierdzają taki fakt, a przedstawione dowody nie spełniały tego wymogu. Unieważnienie zgłoszenia celnego przez organ celny było uzasadnione.

Brak jednoznacznych, wiarygodnych dowodów potwierdzających wywóz towaru poza UE uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego.

Sąd uznał, że rzeczywiste i poważne używanie znaku w kontekście ochrony obejmuje wszystkie towary mieszczące się w klasie 25 (odzież), a nie jedynie wąską, wyspecjalizowaną podkategorię towarów, jak odzież rowerowa, termiczna czy przeciwdeszczowa.

Klauzule indeksacyjne w umowie kredytu hipotecznego – zarówno klauzule ryzyka walutowego, jak i klauzule przeliczeniowe odsyłające do tabel kursowych banku – określają główne świadczenia stron i jako nietransparentne mają charakter abuzywny. Ich eliminacja prowadzi do nieważności umowy w całości, gdyż powoduje upadek mechanizmu indeksacji, ryzyka kursowego i powiązania z LIBOR, zmieniając istotę umowy