Zarządzający transportem nadal ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia, jeśli figuruje w rejestrze jako zarządzający, o ile nie wykaże, że przestał pełnić tę funkcję, a odpowiedzialność ta jest niezależna od działań przedsiębiorcy.

NSA stwierdził, że wobec niejednoznaczności ustaleń co do zarządzającego transportem, decyzja o nałożeniu kary pieniężnej została podjęta bez dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego, co uzasadnia jej uchylenie.

Przy ponownym rozpoznaniu, organ musi ocenić, czy przewóz był dokonywany w ramach zorganizowanej działalności gospodarczej, czy na potrzeby własne. Istotne jest dostateczne zgromadzenie i rozważenie materiału dowodowego.

Brak okoliczności uzasadniających uwzględnienie skargi kasacyjnej; skarżący zasadnie został uznany jako wykonawca przewozu, nie wykazując naruszenia przepisów proceduralnych i materialnych w zakresie ustalenia podstawy wymierzenia kary pieniężnej.

W sprawach dotyczących kar pieniężnych na podstawie ustawy o SENT, art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania, gdyż przedawnienie tych postępowań regulowane jest specyficznie w ustawie SENT.

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność za naruszenia przepisów transportowych wynikające z ustalonych przez organy faktów oraz wpisu w Krajowym Rejestrze, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za stwierdzone uchybienia techniczne pojazdów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że w sprawie nie doszło do naruszenia zasad materialnego i proceduralnego prawa, które mogłyby wpłynąć na rozstrzygnięcie. Wysokość kary pieniężnej została prawidłowo określona przez GITD, a ewentualne uchybienia proceduralne nie miały istotnego wpływu na wynik sprawy. Skarga kasacyjna zostaje oddalona.

Roszczenie o odszkodowanie, które nie jest jeszcze pewne i nie zostało przyznane w chwili otwarcia spadku, nie stanowi podstawy opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

NSA utrzymuje w mocy wyrok WSA, stwierdzając prawidłowość decyzji ustalającej nienależne pobranie płatności z tytułu renty strukturalnej. Skarga kasacyjna uznana za nieuzasadnioną z powodu braku wykazania naruszeń przepisów prawa materialnego i proceduralnego przez organy administracyjne.

Decyzja administracyjna wydana przez osobę bez stosownego upoważnienia jest nieważna z powodu rażącego naruszenia prawa, a statuty i regulaminy wewnętrzne GITD nie mogą zastąpić formalnego upoważnienia wymaganego przez art. 268a k.p.a.

NSA potwierdził nieważność decyzji administracyjnej z powodu braku odpowiedniego upoważnienia osoby wydającej decyzję, co skutkuje rażącym naruszeniem prawa.

Operator rozprowadzający program w sieci telekomunikacyjnej, w rozumieniu art. 43 i 43a ustawy o radiofonii i telewizji, obejmuje także podmioty oferujące programy w transmisji strumieniowej online, podlegające obowiązkowi "must offer" na podstawie ustawy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, potwierdzając, że decyzja administracyjna wydana przez nieupoważnioną osobę skutkuje jej nieważnością i stanowi rażące naruszenie prawa w myśl art. 268a k.p.a.

Posiadacz zależny lokalu, mimo zawarcia umowy podnajmu, może nadal ponosić odpowiedzialność za urządzenia hazardowe w nim znajdujące się, jeśli zachowuje faktyczne władztwo nad lokalem, co wyklucza zwolnienie go z odpowiedzialności administracyjnej.

Posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier, ponosi odpowiedzialność wskazaną w art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o grach hazardowych, nawet jeśli twierdzi, że oddał lokal w dalsze posiadanie, którego fakt zawarcia nie został wykazany w postępowaniu sądowym.

Posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier, ponosi odpowiedzialność administracyjną za urządzanie gier hazardowych, nawet jeśli lokal jest przedmiotem dalszego posiadania zależnego.

W przypadku braku wyraźnej podstawy normatywnej, zastępca organu administracyjnego nie posiada kompetencji do udzielania upoważnień do wydawania decyzji administracyjnych, co stanowi o rażącym naruszeniu prawa i skutkuje nieważnością decyzji.

Klauzule indeksacyjne zawarte w umowie kredytu hipotecznego, odsyłające do tabel kursowych ustalanych jednostronnie przez bank bez obiektywnych kryteriów, mają charakter niedozwolonych postanowień umownych z uwagi na ich nietransparentność i pozostawianie pola do arbitralnego działania banku. Ich eliminacja prowadzi do nieważności umowy w całości, gdyż brak jest przepisów dyspozytywnych pozwalających

Prawomocne orzeczenie sądu powszechnego o przepadku pojazdu na rzecz powiatu jest wiążące również w zakresie wskazania dotychczasowego właściciela pojazdu w sprawach kosztów związanych z jego usunięciem. Organy administracyjne nie mogą ponownie badać tych ustaleń.

Czasowa rejestracja pojazdu jest równoważna z jego zarejestrowaniem na terytorium RP zgodnie z art. 72 Prawa o ruchu drogowym, zwalniając z obowiązku przedłożenia określonych dokumentów przy ponownej rejestracji.

Przy ocenie, czy przekroczenie miesięcznego terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego nie jest nadmierne i czy nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się (art. 477⁹ § 3 k.p.c.), sąd obowiązany jest do kompleksowej analizy wszystkich okoliczności sprawy, w tym indywidualnej oceny wpływu ograniczeń związanych z pandemią COVID-19 na możliwość dochowania terminu, przy uwzględnieniu

Pismo z 26 marca 2024 r. wniesione przez stronę do organu I instancji winno być traktowane jako odwołanie od decyzji Starosty Brzezińskiego z dnia 14 marca 2024 r., zważywszy na jego treść wyrażającą niezadowolenie z decyzji, a nie jako żądanie uzupełnienia decyzji w rozumieniu art. 111 k.p.a.

Wypowiedzenie umowy o pracę dokonane przez prezesa dwuosobowego zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, działającego na podstawie upoważnienia udzielonego mu przez drugiego członka zarządu, nie narusza przepisów o wypowiadaniu umów o pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., jeżeli z okoliczności sprawy wynika, że obaj członkowie zarządu podjęli zgodną decyzję o wypowiedzeniu umowy, a treść upoważnienia

W umowie kredytu hipotecznego indeksowanego do waluty obcej, klauzule przeliczeniowe uprawniające bank do jednostronnego ustalania kursów walut stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. ze względu na ich nietransparentny charakter. Wyeliminowanie takich klauzul prowadzi do niemożliwości wykonania umowy w pozostałym zakresie wobec braku przepisu dyspozytywnego pozwalającego