Wniosek o wznowienie postępowania musi być złożony we właściwym terminie od powzięcia informacji o zdarzeniu stanowiącym podstawę wznowienia. Przekroczenie tego terminu powoduje odmowę wznowienia i utrzymanie decyzji administracyjnej w mocy, co znalazło potwierdzenie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że spełnienie przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego wymaga istnienia nowych okoliczności faktów faktycznych znanych już w dniu wydania decyzji objętej żądaniem wznowienia, co w przedstawionej sprawie nie miało miejsca, a tym samym nie zaistniały przesłanki do wznowienia postępowania administracyjnego.

NSA uznał, że uproszczony charakter postępowania o wydanie zaświadczenia nie pozwala organom administracyjnym na poszukiwanie nowych dowodów. Wydanie zaświadczenia powinno być oparte na danych posiadanych przez organ, a nie na szeroko zakrojonym postępowaniu dowodowym.

Zaświadczenie nie może być wydane w oparciu o sporną dokumentację. W postępowaniu zaświadczeniowym nie dopuszcza się tworzenia nowych ustaleń faktycznych. Sąd uchylił wyrok WSA i oddalił skargę, przyznając rację organom podatkowym w kwestii odmowy wydania zaświadczenia.

Nie zasługują na uwzględnienie zarzuty skargi kasacyjnej, w tym naruszenie przepisów procesowych. Zaskarżony wyrok oddalił rozpoznanie skargi na decyzję odmowną w zakresie wznowienia postępowania administracyjnego, uznając prawidłowość oceny faktycznej dokonanej przez sąd pierwszej instancji.

Brak tytułu prawnego do działek, pomimo realizacji ich użytkowania, nie wyklucza prawa do płatności obszarowych, jeśli użytkowanie oparte jest na posiadaniu zależnym w rozumieniu art. 336 k.c. oraz porozumieniach o umowach dzierżawy.

Prawa wynikające z posiadania zależnego gruntów mogą stanowić podstawę do żądania płatności z systemów wsparcia bezpośredniego, jeśli są potwierdzone umową uwzględniającą zgodę właściciela, a wykładnia rozporządzenia nr 1307/2013 nie wyklucza takiej możliwości.

Przekształcenie trwałych użytków zielonych uzasadniające zmniejszenie płatności RŚK odnosi się tylko do działek objętych zobowiązaniem rolno-środowiskowo-klimatycznym, a nie do całego gospodarstwa. Literalna wykładnia przepisów nie jest wystarczająca i wymaga uwzględnienia wykładni systemowej oraz celowościowej.

Klauzule indeksacyjne zawarte w umowie kredytu hipotecznego (klauzule ryzyka walutowego i klauzule przeliczeniowe odsyłające do tabel kursowych banku) określają główne świadczenia stron i jako nietransparentne mają charakter abuzywny. Ich eliminacja prowadzi do nieważności umowy w całości, gdyż usuwa ryzyko walutowe i powiązanie z LIBOR, co przekształca umowę w sposób zmieniający jej istotę. Brak jest

W przypadku konkurencyjnych wniosków o płatność, badanie tytułu prawnego do gruntu jest konieczne jedynie przy istniejącym konflikcie krzyżowym, a wycofanie wniosku przez jedną ze stron eliminuje potrzebę takiej analizy.

Ocena rękojmi i nieskazitelności charakteru osoby ubiegającej się o wpis na listę aplikantów adwokackich musi uwzględniać całokształt dostępnych okoliczności, a nie jedynie fakt toczącego się postępowania karnego.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy decyzję o zatrzymaniu prawa jazdy, stwierdzając, że normy określone w art. 102 ust. 1 pkt 4 u.k.p. oraz art. 135 p.r.d. zostały prawidłowo zastosowane, a skarga kasacyjna nie podważa prawidłowości proceduralnych rozstrzygnięć dotyczących zatrzymania uprawnień.

Niezgłoszenie pojazdu do licencji oraz niespełnienie wymogów przewozu okazjonalnego sankcjonuje nałożenie kary. Fakt, że zdarzenia wynikały z braku kontroli nad pojazdem nie wyłącza odpowiedzialności przewoźnika.

Decyzja o zatrzymaniu prawa jazdy z powodu niewykonania przez kierowcę obowiązku przedłożenia orzeczenia lekarskiego w terminie jest zgodna z prawem, gdy spełnia przesłanki określone w art. 102 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o kierujących pojazdami.

Kara pieniężna nałożona na przewoźnika za brak dokumentu przewozowego jest zgodna z prawem, gdyż kierowca oferujący usługę przewozową musi posiadać wymagany wypis z licencji. Skarga kasacyjna nie wykazała błędów proceduralnych ani materialnych wpływających na wynik sprawy.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy ponosi odpowiedzialność administracyjną za brak wymaganych prawem dokumentów kierowcy, niezależnie od jego twierdzeń o nieświadomej współpracy z kierowcą prowadzącym pojazd w ramach jego działalności.

Egzekucja obowiązku posiadania odpowiedniej licencji na transport oraz spełnienia wymogów konstrukcyjnych pojazdów spoczywa na przewoźniku drogowym, natomiast brak podjęcia działań w kierunku zapobieżenia ich naruszeniu nie zwalnia z odpowiedzialności oraz nie wykazuje braku wpływu na powstanie naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny: Uchylenie wyroku WSA z powodu naruszenia zasad procedury sądowoadministracyjnej, skutkującego pozbawieniem strony możliwości obrony swoich praw, w związku z nieprawidłowym skierowaniem sprawy na posiedzenie niejawne.

Dokumenty prywatne jako dowody wywozu towarów z UE muszą być wiarygodne, w szczególności uwierzytelnione, aby mogły zastąpić urzędowe potwierdzenia; ich ocena należy do organu celnego, a niewystarczające dowody mogą skutkować unieważnieniem zgłoszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że dokumenty przedłożone jako dowody alternatywne potwierdzające wywóz towarów poza UE muszą w sposób jednoznaczny pozwalać na identyfikację towaru objętego zgłoszeniem celnym, co podlega ocenie organu celnego pod względem ich wiarygodności i dostateczności dla uznania dokonania wywozu.

Dowody przedstawione przez eksportera, aby uznać je za wystarczające, muszą umożliwiać jednoznaczną identyfikację towaru oraz potwierdzać jego wywóz poza obszar celny UE, a ich ocena leży w gestii organu celnego. W przypadku ich braku organ ma kompetencję do unieważnienia zgłoszenia celnego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za prawidłowe unieważnienie zgłoszenia celnego wywozowego, z uwagi na brak dostatecznych dowodów potwierdzających wywóz towarów z obszaru Unii Europejskiej. Przedstawione dokumenty nie spełniają wymogów wiarygodności, które nakładają przepisy unijne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że dla uznania wywozu towaru poza obszar celny UE niezbędne jest przedstawienie dowodów, które umożliwiają jednoznaczną identyfikację towaru, a dokumenty te muszą mieć charakter oryginałów lub poświadczonych kopii, co w badanej sprawie nie miało miejsca.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że dokumenty prywatne mogą potwierdzać wywóz towarów, jednak muszą być ocenione pod kątem wiarygodności i możliwości jednoznacznej identyfikacji towarów. Nieprzedstawienie takich dowodów uzasadnia unieważnienie zgłoszenia celnego.