Operator publicznego transportu zbiorowego jest zobligowany do uzyskania zaświadczenia potwierdzającego uprawnienie do wykonywania takich przewozów, co weryfikowane jest przez organy kontrolne, a jego brak uzasadnia nałożenie kary pieniężnej.

Brak okazania wymaganej dokumentacji w trakcie kontroli przez przedsiębiorcę transportowego, obowiązanego do rejestrowania czasu pracy kierowców w przypadku przewozów przekraczających 50 km, uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, o ile uniemożliwia to przeprowadzenie efektywnej kontroli zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych określonych w art. 18 ust. 4a ustawy o transporcie drogowym uzasadnia nałożenie kary, niezależnie od zgłoszenia licencji. Zamówienie takiego przewozu poprzez aplikację mobilną potwierdza jego charakter zarobkowy i nie zwalnia z wymogów przewozu okazjonalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż oddala skargę kasacyjną w sprawie cofnięcia uprawnień do kierowania pojazdami, podtrzymując prawidłowość zastosowanej wykładni i uznając zarzuty skargi za niezasadne.

Profesjonalny zarządzający transportem drogowym nie może powoływać się na nieznajomość przepisów czy wyjątkowych okoliczności pandemii COVID-19 jako podstawy do uniknięcia kary, gdy formalnie ogłoszono przepisy niestosowania pewnych ulg.

NSA orzekł, że decyzja cofająca wypis z licencji wspólnotowej i zawieszająca wydawanie nowych świadectw kierowców jest zgodna z prawem, jako że wynika z ustalonego naruszenia przepisów unijnych dotyczących niewłaściwego wykorzystywania świadectwa kierowcy, co obliguje organ do wydania decyzji bez możliwości uznaniowości.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że uchylenie dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu jest czynnością informacyjną, niewymagającą podstawy prawnej jako rozstrzygająca, co uzasadnia oddalenie skargi na decyzję.

NSA oddala skargę kasacyjną z uwagi na jej formalne wady, podkreślając konieczność precyzyjnego i prawidłowego formułowania zarzutów kasacyjnych oraz respektowanie przymusu adwokackiego, co warunkuje możliwość skutecznej kontroli orzeczeń WSA.

Oznaczenie "coffee break" nie posiada charakteru odróżniającego wymaganego dla znaku towarowego w rozumieniu art. 1291 ust. 1 pkt 2 p.w.p., ponieważ stanowi jedynie komunikat o powszechnie znanej treści nieodróżniającej, co wyklucza jego rejestrację jako znak towarowy.

Stwierdzenie o uchyleniu dowodu rejestracyjnego i tablic rejestracyjnych w decyzji o wyrejestrowaniu pojazdu nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., a jedynie informacyjną konsekwencją wyrejestrowania pojazdu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał za prawidłową i uzasadnioną decyzję administracyjną o nałożeniu kary na Spółkę A. w związku z nielegalnym przewozem odpadów, stwierdzając, że zebrany materiał dowodowy wystarczająco potwierdzał wymagany status odpadowy ładunku.

Doręczenie decyzji administracyjnej na adres miejsca wykonywania działalności gospodarczej jest skuteczne, nawet jeśli przedsiębiorca wskazał w CEIDG inny adres do doręczeń, pod warunkiem niezgłoszenia odmiennego adresu w toku postępowania administracyjnego.

Przedsiębiorstwo nie może uchylać się od odpowiedzialności za stwierdzone naruszenia ustawy o transporcie drogowym poprzez powoływanie się na niezależne działania pracowników, gdy nie zapewniło prawidłowej organizacji i dyscypliny pracy umożliwiającej przestrzeganie przepisów o transporcie.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną, potwierdza, że brak należytej staranności przy wypełnianiu wniosku o płatność rolnośrodowiskową wyklucza uznanie działania w dobrej wierze, jak określa art. 4 rozporządzenia 809/2014.

Skarga kasacyjna na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zostaje oddalona; doręczenia uznano za prawidłowe, a uchybienie terminu stanowiło podstawę prawną rozstrzygnięcia Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

W systemie prawnym obowiązek uiszczenia opłaty paliwowej jest nierozerwalnie związany z obowiązkiem podatkowym w podatku akcyzowym. W przypadku tożsamości faktów i podmiotu, rozstrzygnięcia dotyczące podatku akcyzowego determinują odpowiedzialność wobec opłaty paliwowej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organ administracyjny dopuszcza się bezczynności, jeśli nie wyda postanowienia o odmowie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawach wszczynanych z urzędu, tym samym umożliwiając stronie dochodzenie praw przed sądem administracyjnym.

Sąd rozpoznający sprawę, w której bank dochodzi od konsumentów zapłaty z tytułu umowy kredytu denominowanego/waloryzowanego, ma obowiązek z urzędu – niezależnie od inicjatywy konsumenta i pomimo braku zarzutu abuzywności – zbadać, czy mechanizm przeliczenia walutowego oparty jest na niedozwolonych postanowieniach umownych w rozumieniu art. 385¹ § 1 k.c. Jeżeli materiał procesowy stwarza wątpliwości

Decyzja Ministra Sprawiedliwości o powołaniu J. C. na stanowisko komornika sądowego została uznana za zgodną z prawem. Powołanie oparte było na rzetelnej ocenie przesłanek ustawowych, a zarzuty proceduralne dotyczące obsady sędziowskiej oraz pozbawienia prawa do obrony okazały się niezasadne.

Zarówno organy administracyjne, jak i sądy muszą opierać się na całokształcie dowodów; brak realnego i hipotetycznego wpływu naruszeń procesowych uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej.

Sąd kasacyjny uznaje, że organy niższych instancji prawidłowo dokonały oceny pracy egzaminacyjnej skarżącego notariusza, nie dopatrując się naruszeń proceduralnych ani materialnych, które mogłyby wpłynąć na ostateczny wynik egzaminu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż wymóg złożenia zaświadczenia z rejestru koniowatych nie eliminuje możliwości uzupełnienia braków formalnych wniosku o płatność ekologiczną, jeśli organ nie wezwał strony do ich uzupełnienia. Skarga kasacyjna Dyrektora ARiMR została oddalona, a wyrok sądu I instancji uznany za prawidłowy.

Skarżący, jako profesjonalny przewoźnik, odpowiada za przestrzeganie ustalonej trasy i przystanków zawartych w zezwoleniu na przewozy. Nawet bez formalnego powiadomienia, znane jest mu zamknięcie dworca, co wyklucza uchylenie się od administracyjnej odpowiedzialności.

W przypadku stwierdzenia stworzenia sztucznych warunków uzyskania płatności bezpośrednich, zgodnie z art. 60 rozporządzenia 1306/2013, Państwa Członkowskie są zobowiązane do odmowy przyznania płatności, a wydzielanie działek w celu uzyskania wyższych dopłat stanowi naruszenie przepisów sektorowego prawodawstwa rolnego.