Umowa kredytu bankowego nie ma charakteru umowy wzajemnej w rozumieniu art. 487 § 2 k.c., gdyż świadczenie banku (wypłata kapitału kredytu) i świadczenie kredytobiorcy (zwrot kapitału z odsetkami) nie są swoimi odpowiednikami – nie pozostają w stosunku wymiany. W konsekwencji bankowi nie przysługuje prawo zatrzymania na podstawie art. 496 w zw. z art. 497 k.c. w przypadku dochodzenia przez konsumenta

Nałożenie kary pieniężnej za niezastosowanie się do obowiązków wynikających z ustawy SENT było uzasadnione, ponieważ przewoźnik nie wykazał przesłanek uzasadniających odstąpienie od tej kary w postaci ważnego interesu lub interesu publicznego. Uchybienie niweczyło cele ustawy w sposób nieodwracalny.

Nałożenie kary pieniężnej na przedsiębiorcę za nieprawidłowe zgłoszenie danych w systemie SENT, które nie stanowiło incydentalnego uchybienia, nie narusza interesu publicznego i jest uzasadnione, gdy naruszenia mają charakter powtarzalny i wynikają z systemowego podejścia do obowiązków.

Automatyczne doładowanie konta w systemie e-Toll oraz jego ewentualne awarie nie zwalniają użytkownika drogi z obowiązku wniesienia opłaty z konta przedpłaconego przed przejazdem. Brak środków na takim koncie prowadzi do nałożenia kary pieniężnej.

Nieuiszczenie opłaty elektronicznej za przejazd płatnym odcinkiem drogi, spowodowane brakiem środków na koncie typu przedpłaconego w systemie e-TOLL, uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, nawet przy występujących problemach z automatycznym doładowaniem konta z karty płatniczej.

NSA stwierdził, że prawidłowe było nałożenie kary pieniężnej na A.K. za brak przekazywania geolokalizacji pojazdu środka transportu, gdyż nie wystąpiły przesłanki uzasadniające jej odstąpienie. Kara spełnia funkcję prewencyjną, a organy słusznie oparły decyzję na ustawie o systemie monitorowania przewozów.

Na podstawie obowiązku wynikającego z ustawy SENT przewoźnik jest zobowiązany zapewnić nieprzerwane przekazywanie aktualnych danych geolokalizacyjnych, a w razie niespełnienia tego obowiązku, brak jest podstaw do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z uwagi na interes publiczny.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Urząd Patentowy RP nie dokonał właściwej oceny renomy znaku "Pitbull", co skutkowało niewłaściwą odmową uznania sprzeciwu. W sprawach dotyczących renomy należy uwzględniać wszystkie przedstawione dowody w sposób kompleksowy, opierając się wyłącznie na kryteriach ilościowych.

Związanie organu administracyjnego ostatecznym orzeczeniem lekarskim wyklucza możliwość jego kwestionowania w postępowaniu administracyjnym, co nakłada na organ obowiązek działania zgodnie z dyspozycją orzeczenia w sprawach dotyczących uprawnień do kierowania pojazdami.

Posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier, może zostać ukarany na podstawie ustawy o grach hazardowych, niezależnie od tego, czy jest urządzającym gry. Organ ma prawo do własnych ustaleń co do charakteru automatów.

W postępowaniu sądowoadministracyjnym, strona musi być zawiadomiona o posiedzeniu niejawnym, by miała szansę na przedstawienie stanowiska. Zaniechanie tego stanowi naruszenie prawa do obrony, skutkujące nieważnością postępowania.

Brak orzeczeń lekarskich i psychologicznych potwierdzających brak przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami po prawomocnym skazaniu za prowadzenie pojazdu w stanie nietrzeźwości uprawnia organ do zatrzymania prawa jazdy z rygorem natychmiastowej wykonalności dla ochrony bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Skarżący kasacyjnie nie wykazał wadliwości ustaleń faktycznych ani naruszenia przepisów prawa materialnego przez Sąd I instancji, skutkiem czego Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną jako niezasadną.

Prowizje bankowe związane z inkasem dokumentowym, jako nieodzowny warunek sprzedaży towarów importowanych, należy uwzględnić w wartości celnej importowanych towarów, co znajduje umocowanie w art. 129 ust. 1 lit. d RW oraz art. 70-71 UKC.

Dla zastosowania art. 92a ust. 10 u.t.d. wymagane jest stwierdzenie tożsamości znamion deliktów opisanych w załącznikach nr 3 i 4 ustawy. Rozdzielne karanie za naruszenia przy kontrolach drogowych nie może opierać się wyłącznie na jednostkowości czynów, ale na ich zgodności z prawnymi znamionami.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona, ponieważ organ odwoławczy prawidłowo zastosował przepisy art. 138 § 2 k.p.a., stwierdzając istotne uchybienia wymagające przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną Dyrektora ARiMR, potwierdził, że brak pełnej dokumentacji i nieprzedstawienie kompletnych akt administracyjnych w sprawach dotyczących płatności rolno-środowiskowo-klimatycznych narusza przepisy proceduralne, co skutkuje uchyleniem decyzji administracyjnej.

Na urządzającego gry na automatach poza kasynem, niespełniającego wymogów ustawy o grach hazardowych, można nałożyć karę, pod warunkiem że zebrany materiał dowodowy, w tym protokoły i zeznania świadków, potwierdzają fakt urządzania gier w takim zakresie.

Przepis art. 64 ust. 2 lit. e rozporządzenia nr 1306/2013, pomimo braku szczegółowych aktów wykonawczych, podlega bezpośredniemu stosowaniu przez organy administracji krajowej. Odmowa jego zastosowania prowadziłaby do naruszenia zasady skuteczności prawa Unii oraz zasady proporcjonalności wyrażonej w art. 5 ust. 4 TUE.

Kary pieniężne za naruszenia transportowe nie podlegają kumulacji, chyba że jasno przewiduje to prawo, a błędy graniczne tachografów muszą być uwzględniane w decyzjach administracyjnych.

Art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie znajduje zastosowania przy nałożeniu kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów. Ustawa SENT reguluje tę materię autonomicznie, przewidując pięcioletni okres przedawnienia dla nałożenia kary.

Zarządzający transportem nadal ponosi odpowiedzialność administracyjną za naruszenia, jeśli figuruje w rejestrze jako zarządzający, o ile nie wykaże, że przestał pełnić tę funkcję, a odpowiedzialność ta jest niezależna od działań przedsiębiorcy.

NSA stwierdził, że wobec niejednoznaczności ustaleń co do zarządzającego transportem, decyzja o nałożeniu kary pieniężnej została podjęta bez dostatecznego wyjaśnienia stanu faktycznego, co uzasadnia jej uchylenie.

Przy ponownym rozpoznaniu, organ musi ocenić, czy przewóz był dokonywany w ramach zorganizowanej działalności gospodarczej, czy na potrzeby własne. Istotne jest dostateczne zgromadzenie i rozważenie materiału dowodowego.