Niezdolność do pracy z powodu choroby kojarzona jest ze zwolnieniem lekarskim i najczęściej z zasiłkiem chorobowym. Jednak najczęściej najpierw wypłaca się wynagrodzenie za czas choroby, a dopiero później zasiłek chorobowy. Co różni jedno świadczenie od drugiego, a jakie są między nimi podobieństwa? Odpowiadając na to pytanie należy wziąć pod uwagę: podstawę prawną do wypłaty obu świadczeń, osoby uprawnione

Ewidencjonowanie czasu pracy, wprowadzenie w zakładzie pracy systemów i rozkładów czasu pracy oraz okresów rozliczeniowych, ustalanie limitu godzin nadliczbowych, a więc przestrzeganie przepisów dotyczących czasu pracy, nie jest łatwe dla pracodawców. Z tego powodu kontrole inspekcji pracy bardzo często wykazują różnego rodzaju naruszenia.

Praca w porze nocnej może być w danym zakładzie pracy dopuszczalna stale. Jej stosowanie nie musi być, w przeciwieństwie do pracy w godzinach nadliczbowych, spowodowane żadnymi szczególnymi okolicznościami. Każda godzina takiej pracy skutkuje obowiązkiem wypłaty pracownikowi rekompensaty w postaci pieniężnego dodatku do wynagrodzenia.

Prawo do odszkodowania oraz prawo do wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy są uprawnieniami pracownika, które przysługują mu w razie nieuzasadnionego lub niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. Wydanie orzeczenia o przywróceniu pracownika do pracy lub o wypłacie odszkodowania temu pracownikowi możliwe jest dopiero po rozwiązaniu jego stosunku pracy.

Styczniowa nowelizacja Kodeksu pracy wymaga wdrożenia zmienionych rozwiązań prawnych w zakładzie pracy. Stawia to przed pracodawcami zadanie dostosowania postanowień regulaminów pracy, ale również wykonania dodatkowych obowiązków informacyjnych oraz wprowadzenia zmian w umowach o pracę.

Niedawna zmiana przepisów dotyczących zwolnień grupowych znacznie rozszerzyła grupę osób uprawnionych do odprawy pieniężnej przysługującej na podstawie tej ustawy. Poza tą zmianą większość zasad rozwiązywania umów z przyczyn niedotyczących pracowników pozostaje co najmniej podobna.

Wdrożenie zmian wprowadzonych w Kodeksie pracy od 1 stycznia 2004 r. wymaga od pracodawców, którzy nie są zobowiązani do ustalania regulaminu pracy, wywiązania się z szerszych niż dotychczasowe obowiązków informacyjnych wobec pracownika.

Nowelizacja Kodeksu pracy z 14 listopada 2003 r. - obowiązująca od 1 stycznia 2004 r. - w dużym stopniu zmieniła regulacje dotyczące czasu pracy. Wprowadziła między innymi nowe zasady obliczania wymiaru czasu pracy oraz nowe systemy jego organizacji.

Od 1 stycznia 2004 r. obowiązują nowe przepisy dotyczące urlopów i zasiłków wychowawczych. Przepisy dotyczące udzielania urlopów wychowawczych znajdują się w znowelizowanym Kodeksie pracy oraz w nowym rozporządzeniu Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z 16 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków udzielania urlopu wychowawczego, które zastąpiło dotychczasowe rozporządzenie Rady

Jeden z byłych pracowników zwrócił się o stwierdzenie choroby zawodowej polegającej na uszkodzeniu słuchu. Wprawdzie na stanowisku pracy, na którym pracowała ta osoba, występuje czynnik szkodliwy w postaci hałasu, ale pracownik ten zakończył pracę w naszej firmie ponad rok temu. Ponadto, jako pracodawca, zapewniamy (i zapewnialiśmy w okresie jego pracy) w pełnym zakresie wszelkie niezbędne i najnowszego

Jednym z podstawowych obowiązków pracodawcy jest prowadzenie akt osobowych pracowników oraz dokumentacji w sprawach związanych ze stosunkiem pracy. Inspektorzy pracy w trakcie kontroli sprawdzają w szczególności przestrzeganie przepisów zawartych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 28 maja 1996 r. w sprawie zakresu prowadzenia przez pracodawców dokumentacji w sprawach związanych

Przyjęta nowelizacja Kodeksu pracy zmieniła treść art. 154 Kodeksu pracy. Dotychczas obowiązujące przepisy określały wymiar urlopu wypoczynkowego, który wynosił: • 18 dni urlopu po roku pracy, • 20 dni urlopu po 6 latach pracy, • 26 dni urlopu po 10 latach pracy. Od 1 stycznia 2004 r. wymiar przysługującego pracownikowi urlopu wypoczynkowego wynosi: • 20 dni urlopu, jeżeli pracownik był zatrudniony

Forma, w jakiej należy dokonywać rozwiązania umowy o pracę, została jednoznacznie określona przez ustawodawcę w art. 30 § 3 Kodeksu pracy. Jest to forma pisemna. Jednak w dobie rozwoju techniki i powstania nowych form komunikowania się rodzą się problemy interpretacyjne co do formy dokonywania czynności prawnych z zakresu prawa pracy i ich skuteczności.

Jestem właścicielem firmy, która zajmuje się montażem urządzeń grzewczych. Zatrudniam 60 pracowników. Dotychczas zapewniałem pracownikom odzież i obuwie robocze. Jednakże ostatnio przeżywamy kłopoty finansowe. Czy w związku z tym mogę zaprzestać dostarczania pracownikom odzieży i obuwia roboczego?

Szansą na proste rozwiązanie sporów z pracownikami na gruncie odpowiedzialności materialnej za powierzone mienie jest zawarcie ugody przewidzianej w Kodeksie pracy. Pozwala ona uniknąć procesów sądowych, które nie zawsze mogą zakończyć się zgodnie z oczekiwaniami pracodawcy.

Ustawa z 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz niekórych innych ustaw wprowadziła szereg zmian, ważnych zarówno dla pracowników, jak i pracodawców. Wiele przepisów zostało zmienionych, pojawiły się także zupełnie nowe regulacje. W tym numerze omawiamy zmiany dotyczące treści i formy umowy o pracę oraz innych obowiązków pracodawcy związanych z nawiązaniem stosunku pracy, zawierania

Nowelizacja Kodeksu pracy, która weszła w życie 1 stycznia 2004 r., wprowadziła pewne modyfikacje w katalogu przesłanek, na podstawie których pracodawca może ukarać pracownika karami porządkowymi.

Podczas ostatniej dużej nowelizacji Kodeksu pracy zmieniono część przepisów ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych. Nowe przepisy obowiązują od 1 stycznia 2004 r.

Zagrożenie występowaniem patologii w zakładzie pracy wzrasta w okresach wysokiego bezrobocia. W takiej sytuacji szef często mniej dba o pracowników (zwłaszcza wykonujących mało skomplikowane prace), także współpracownicy mogą starać się zniechęcić kogoś do pracy na danym stanowisku w nadziei, że obejmie je inna osoba. Pracodawca ponosi jednak odpowiedzialność za całokształt funkcjonowania zakładu pracy

Od 1 stycznia 2004 r. płatny jest przez pracodawcę każdy dzień choroby pracownika niezależnie od jej długości.

Gdy pracownik nie otrzymuje w terminie należnych mu świadczeń, może wystąpić z roszczeniem do sądu pracy, może też skierować skargę na pracodawcę do Państwowej Inspekcji Pracy. Od 25 sierpnia 2001 r. inspektorzy pracy mają możliwość wydania tzw. nakazu płatniczego.

Konieczność dostosowania przepisów o czasie pracy do Dyrektywy nr 93/104/WE z 13 grudnia 1993 r. oraz doprecyzowania niektórych - budzących wątpliwości - regulacji prawnych zaowocowała gruntowną przebudową kodeksowych unormowań o czasie pracy wprowadzoną ustawą z 14 listopada 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw, zwaną dalej nowelą listopadową.

Dyżur pracowniczy polega na pozostawaniu pracownika w dyspozycji pracodawcy, w oczekiwaniu na konieczność wykonywania efektywnej pracy, która to konieczność może jednak wcale nie nastąpić. Dyżur może być pełniony jedynie poza normalnymi godzinami pracy.