Dysponowanie fakturą VAT samo w sobie nie uprawnia do odliczenia podatku, jeśli nie towarzyszy mu rzeczywista dostawa. Faktury niezwiązane z prawdziwymi transakcjami gospodarczej nie dają podstaw do obniżenia podatku należnego.

Dysponowanie fakturą VAT bez rzeczywistego wykonania transakcji nie uprawnia do odliczenia podatku naliczonego. Faktury dokumentujące pozorowane czynności nie są podstawą do obniżenia podatku należnego. Skarga kasacyjna J.L. została oddalona, utrzymując prawidłowość rozstrzygnięcia organów podatkowych i sądu pierwszej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że decyzja organu podatkowego, kwestionująca prawo do odliczenia VAT, opierała się na niespójnej analizie dowodów i konieczne jest ponowne przeprowadzenie postępowania z uwzględnieniem pełnej oceny materiału dowodowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna jest bezzasadna, utrzymując w mocy decyzje organów podatkowych i sądu pierwszej instancji, odmawiające uznania prawa do odliczenia VAT w związku z brakiem rzeczywistego charakteru transakcji dokumentowanych przez skarżącą.

Odliczenie podatku VAT nie przysługuje w sytuacji, gdy faktury zakupowe mają charakter fikcyjny i są częścią oszustwa podatkowego typu karuzela VAT. Świadomość uczestnika o nielegalnym charakterze transakcji wyklucza jego dobrą wiarę.

W sprawie dotyczącej podatku VAT, nie doszło do przesłanek zawieszenia lub przerwania biegu terminu przedawnienia zobowiązań wobec R. sp. z o.o., co skutkowało koniecznością częściowego uchylenia decyzji organów podatkowych. Pozostała część rozstrzygnięcia wiązała się z ustaleniami dotyczącymi oszustwa podatkowego i niewłaściwego zastosowania WDT.

Uczestnictwo podatnika w karuzelowych oszustwach VAT, udokumentowane dowodami zebranymi w postępowaniu, uzasadnia odmowę prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelny Sąd Administracyjny, badając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, oddalił skargę K. sp. z o.o. na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, uznając, że zarzuty kasacyjne były nieadekwatne do zaskarżonego wyroku i bezpodstawne.

Sprzedaż nieruchomości przez podatnika posiadającego inne działki na cele inwestycyjne, przy równoczesnym zarządzaniu nimi, stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., podlegającą opodatkowaniu na ogólnych zasadach, niezależnie od twierdzeń podatnika o ich incydentalnym charakterze.

Naczelny Sąd Administracyjny, działając w ramach skargi kasacyjnej, utrzymał decyzję o przedłużeniu terminu zwrotu VAT, podkreślając, iż przedłużenie to było uzasadnione w świetle faktycznych wątpliwości, które mogły być podstawą do dalszej weryfikacji przez organ podatkowy.

Dopuszczalne jest zakwestionowanie prawa do odliczenia VAT wynikającego z faktur, które, pomimo formalnych warunków, nie odzwierciedlają rzeczywistych transakcji, w przypadku, gdy stanowią element oszustwa karuzelowego związany ze znikającym podatnikiem.

Stwierdzenie, że sąd administracyjny nie znalazł podstaw do uchylenia postanowienia przedłużającego termin zwrotu VAT, a w szczególności uznał, że nie wykazano naruszeń prawa materialnego ani proceduralnego przez organ podatkowy lub sąd pierwszej instancji.

Przychód uzyskany przez podatnika w sposób nierzeczywisty, bez solidnych dowodów uzasadniających jego powiązanie z działalnością gospodarczą, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Skarga kasacyjna w sprawie przedłużenia terminu zwrotu nadwyżki podatku VAT jest niezasadna, jeżeli zarzut nie został właściwie umotywowany pod względem naruszenia przepisów procesowych, które mogły mieć istotny wpływ na sprawę. Związanie sądu podstawami kasacyjnymi wymaga podania konkretnych przepisów, których naruszenie jest zarzucane.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza zasadność decyzji o przedłużeniu terminu zwrotu różnicy podatku od towarów i usług, uznając, że spółka S. sp. z o.o. nie wykazała naruszenia przepisów postępowania przez organ podatkowy.

Sąd kasacyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że nie wykazano naruszenia przepisów prawa procesowego i materialnego, które wpływałyby istotnie na wynik sprawy oraz uzasadniałyby uchylenie odwołanego wyroku i decyzji organu skarbowego.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok WSA i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania, uznając, że zaskarżone interpretacje indywidualne spełniały wymogi formalne i prawne, umożliwiając merytoryczną ocenę prawidłowości stanowiska organu interpretacyjnego.

Podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, gdy uczestniczy świadomie w transakcjach stanowiących element oszustwa podatkowego, ponieważ faktury wystawione w ramach takiego procederu nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.