Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że brak faktycznego użytkowania budynków przez przedsiębiorcę nie wyklucza możliwości ich opodatkowania najwyższą stawką, gdy nieruchomości są integralnie związane z działalnością gospodarczą, niezależnie od stanu technicznego i wpisu do ewidencji zabytków.

Nieruchomość skarżących, stanowiąca bocznicę kolejową, nie uprawnia do zwolnienia z podatku od nieruchomości, ponieważ nie spełnia wymogów linii kolejowej w myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. c u.p.o.l. Rozstrzygnięcie organów podatkowych było zgodne z prawem, co potwierdził Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej, oddalił ją, uznając zarzuty za niezasadne. Decyzja dotycząca zobowiązania z tytułu podatku od nieruchomości za 2017 rok została uznana za prawidłową, a nieruchomości nie spełniały warunków do zwolnienia podatkowego z uwagi na brak wskazanych dokumentów statutowych i eksperckich dotyczących infrastruktury kolejowej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że brak jest podstaw do uchylenia decyzji podatkowej, skoro postępowanie karne, nie było instrumentalne, a transakcje dokumentowane fakturami VAT były nierzetelne.

Istnienie w Polsce zakładu podatkowego skutkuje tym, że dochód w jego ramach wypracowany, powinien być opodatkowany w kraju, zgodnie z treścią art. 7 ust. 2 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Państwa Kataru w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu.

Podatnikowi, który świadomie uczestniczy w transakcjach oszukańczych charakterystycznych dla karuzeli podatkowej, nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Skarga kasacyjna wniesiona w takiej sprawie, jeśli nie przedstawi nowych, istotnych argumentów, podlega oddaleniu.

Sprzedaż nieruchomości stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 u.p.d.o.f., wykluczając klasyfikację jako sprzedaż majątku osobistego, jeżeli działania spełniają kryteria zorganizowania i ciągłości oraz mają charakter zarobkowy.

Nałożenie kary pieniężnej za nieterminowe przekazywanie informacji przez banki znajdują uzasadnienie w art. 119zzh § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którą zarówno brak przekazania, jak i nieterminowe przekazanie informacji, podlegają sankcjom administracyjnym.

Świadczenie rekompensacyjne otrzymane od ubezpieczyciela, mające związek z zawartą umową ubezpieczenia, stanowi przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych i nie kwalifikuje się jako dochód z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej uprawniający do zwolnienia podatkowego.

Faktura VAT może stanowić dowód księgowy uzasadniający zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy odzwierciedla rzeczywiste zdarzenie gospodarcze; w przeciwnym razie brak tej cechy uniemożliwia podatnikowi rozliczenie podatkowe takiego wydatku.

Kontrola podatkowa oraz postępowanie karnoskarbowe, których celem było zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, zostały przeprowadzone zgodnie z prawem. Instrumentalny charakter postępowania nie został wykazany. Zgromadzone dowody potwierdziły niewiarygodność transakcji oraz zasadność decyzji podatkowej.

Do czasu zakończenia rekultywacji, stwierdzonej ostateczną decyzją właściwego organu administracyjnego, grunty pozostają faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, co skutkuje ich opodatkowaniem według stawek właściwych dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą.

W postępowaniu podatkowym wznowienie na podstawie art. 240 § 1 pkt 1 i 5 Ordynacji podatkowej wymaga wykazania fałszywości dowodów lub ujawnienia nowych okoliczności faktycznych, istotnych dla rozstrzygnięcia; brak spełnienia tych przesłanek skutkuje oddaleniem skargi.

Dla skorzystania z ulgi abolicyjnej przewidzianej w art. 27g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik musi spełniać wszystkie przesłanki zawarte w międzynarodowej umowie o unikaniu podwójnego opodatkowania, w szczególności, gdy dotyczy to pracy najemnej na statku morskim, który musi być eksploatowany w transporcie międzynarodowym przez podmiot z siedzibą w odpowiednim kraju.

Dochody uzyskane przez marynarzy posiadających miejsce zamieszkania w Polsce, pracujących na statkach eksploatowanych przez norweskie przedsiębiorstwo w transporcie międzynarodowym, mogą być objęte ulgą abolicyjną nawet, jeśli nie były opodatkowane w Norwegii, zgodnie z art. 14 ust. 3 i art. 22 ust. 1 Konwencji między Polską a Norwegią o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Okoliczność, czy dany pojazd jest ciągnikiem siodłowym czy balastowym, nie ma znaczenia dla opodatkowania podatkiem od środków transportowych, jeżeli spełnia on przesłanki określone w art. 8 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, w szczególności co do dopuszczalnej masy całkowitej zespołu pojazdów.

Przychody z dzierżawy praw majątkowych, w tym znaków towarowych, należy kwalifikować jako przychody z najmu i dzierżawy w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie jako przychody z praw majątkowych określone w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

W przypadku oskarżeń skarżącego dotyczących niewłaściwości miejscowej i instrumentalnego prowadzenia postępowania podatkowego, złożone na tej podstawie zarzuty zostały uznane za niezasadne. Skarga kasacyjna została oddalona, a postępowanie podatkowe przeprowadzone zgodnie z zasadami legalizmu.

Postępowanie karno-skarbowe wszczęte przez organ podatkowy w analizowanej sprawie miało podstawę materialnoprawną, nie będąc instrumentalnym naruszeniem prawa, co wykluczyło przedawnienie zobowiązania podatkowego.

Skarżąca spółka uczestniczyła w fikcyjnych transakcjach nabycia i sprzedaży, świadomie korzystając z faktur dokumentujących nierzeczywiste zdarzenia gospodarcze, co uzasadnia odmowę prawa do odliczenia podatku naliczonego na podstawie zakwestionowanych faktur.

Pomoc finansowa dla funkcjonariuszy SOP na podstawie art. 180 ust. 1 ustawy o SOP korzysta ze zwolnienia od opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 49a u.p.d.o.f., jako ekwiwalent za rezygnację z lokalu.