Związek gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej należy oceniać na podstawie faktycznego, bądź potencjalnego wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej podmiotu, który taką działalność prowadzi, a nie wyłącznie na podstawie ich posiadania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot gospodarczy; przy czym do uznania nieruchomości za związane z działalnością gospodarczą

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, kluczowe dla kwalifikacji gruntów, budynków i budowli związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej jest nie tylko ich posiadanie przez przedsiębiorcę, ale także faktyczne lub potencjalne wykorzystanie w działalności gospodarczej.

Należy odmówić prawa do odliczenia nie tylko wtedy, gdy oszustwo zostało popełnione przez samego podatnika, lecz również wówczas, gdy zostanie wykazane, że podatnik, któremu towary lub usługi służące za podstawę prawa do odliczenia zostały dostarczone lub wyświadczone, wiedział lub powinien był wiedzieć, że poprzez nabycie tych towarów lub usług uczestniczy w transakcji związanej z oszustwem w zakresie

Związek gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej należy oceniać na podstawie faktycznego, bądź potencjalnego wykorzystywania nieruchomości w działalności gospodarczej podmiotu, który taką działalność prowadzi, a nie wyłącznie na podstawie ich posiadania przez przedsiębiorcę lub inny podmiot gospodarczy; przy czym do uznania nieruchomości za związane z działalnością gospodarczą

W świetle art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, działanie podmiotu nie może być uznane za "rozporządzanie towarem jak właściciel", jeśli nie podejmuje on samodzielnych decyzji gospodarczych dotyczących sprzedaży towaru, co implikuje, że bez samodzielności w decydowaniu o losach towaru, działania takie nie kwalifikują się jako rzeczywiste dostawy towarów.

W sytuacji, gdy transakcje handlowe są fikcyjne, a udział podatnika w łańcuchu dostaw ma na celu jedynie wyłudzenie VAT poprzez sztuczne wydłużenie łańcucha transakcji, podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku naliczonego z fikcyjnych faktur ani zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowych dostawach towarów. Oceniając prawidłowość odliczeń VAT oraz zastosowania preferencyjnych stawek, kluczowe

Regulacja zawarta w art. 15zzzzzn2 ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z COVID-19, uzupełniająca instytucję przywrócenia terminu w art. 58 Kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczy wyłącznie terminów przewidzianych przepisami prawa administracyjnego i nie ma zastosowania do terminów określonych w prawie podatkowym.

Postanowienie o zaliczeniu nadpłaty podatku na poczet zobowiązań podatkowych ma charakter formalny i nie jest uzależnione od uznania organu podatkowego ani dyspozycji podatnika, lecz stanowi potwierdzenie wykonania czynności rachunkowo-technicznej koniecznej do kompensacji wzajemnych wierzytelności, co wynika z art. 76 § 1 i art. 76a § 1 Ordynacji podatkowej.

Doręczenie postanowienia na adres należycie umocowanego pełnomocnika strony jest skuteczne i prowadzi do wejścia tego postanowienia do obrotu prawnego, nawet jeżeli pełnomocnik reprezentuje stronę w innych sprawach podatkowych lub sądowych, pod warunkiem, że umocowanie obejmuje sprawy należące do właściwości organów podatkowych.

Art. 15zzzzzn2 ustawy COVID-19, który dotyczy przywrócenia terminów, odnosi się wyłącznie do postępowań administracyjnych prowadzonych na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, a nie do postępowań podatkowych. Prawo podatkowe jest autonomiczną gałęzią prawa publicznego i nie należy utożsamiać go z prawem administracyjnym w kontekście zastosowania przepisów ustawy COVID-19.

W kwestii rozliczeń podatkowych nadpłat zobowiązań podatkowych, organ podatkowy jest zobowiązany do zaliczenia nadpłaty na poczet zaległości podatkowych lub bieżących zobowiązań podatnika z urzędu, zgodnie z obowiązującymi przepisami Ordynacji podatkowej, niezależnie od dyspozycji podatnika (art. 76 § 1 O.p.), a postanowienie w sprawie zaliczenia nadpłaty ma charakter formalny i potwierdza wykonanie

Zastosowanie ulgi w spłacie zaległości podatkowych, na mocy art. 67a § 1 pkt 3 ordynacji podatkowej, wymaga od organu podatkowego dokładnej analizy i oceny indywidualnej sytuacji podatnika, w szczególności jego stanu zdrowia i sytuacji finansowej, aby ustalić, czy występuje 'ważny interes podatnika' lub 'interes publiczny'.

Zaliczenie nadpłaty podatku na poczet zaległości podatkowych dokonywane jest z urzędu i nie zależy od uznania organu podatkowego ani od dyspozycji podatnika, a postanowienie w sprawie takiego zaliczenia ma charakter formalny i potwierdza dokonanie czynności rachunkowo-technicznej. Zwrócenie nadpłaty możliwe jest tylko, gdy podatnik nie posiada zaległych lub bieżących zobowiązań podatkowych.

Nadpłata podatku wraz z jej oprocentowaniem podlega z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę oraz bieżących zobowiązań podatkowych, a w ich braku podlega zwrotowi z urzędu. Organ podatkowy ma obowiązek dokonania takiego zaliczenia przed ewentualnym zwrotem nadpłaty, niezależnie od woli podatnika. Postanowienie o zaliczeniu nadpłaty na poczet zobowiązań podatkowych

Zawieszenie biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego z dniem wniesienia skargi do sądu administracyjnego, do dnia doręczenia organowi podatkowemu odpisu orzeczenia sądu administracyjnego ze stwierdzeniem jego prawomocności