Decyzja o określeniu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym za październik 2015 r., bazująca na nieprawidłowych ustaleniach wcześniejszych decyzji, podlega uchyleniu z uwagi na istotne braki dowodowe. Konsekwencją uchybienia organów podatkowych jest konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy.

Gmina, realizująca projekt montażu odnawialnych źródeł energii, nie działa jako podatnik VAT, ponieważ jej działania nie stanowią działalności gospodarczej, z uwagi na brak celu zarobkowego i finansowanie znaczącej części kosztów środkami publicznymi.

Instytucja zmiany decyzji ma charakter uznaniowy w sensie dopuszczalności wyboru konsekwencji prawnych sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej. Stąd też w przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ w sposób uznaniowy podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy zmienić decyzję ostateczną, czy też nie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wadliwość decyzji organu II instancji w zakresie określania nadwyżki podatku VAT, uchylając decyzję i wyrok WSA z powodu uchybień proceduralnych i materialnoprawnych, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

Uchybienia proceduralne i materialnoprawne w decyzjach organów skarbowych uzasadniają uchylenie decyzji podtrzymujących błędne ustalenia podatkowe oraz wymagają ponownego rozpoznania sprawy przez organy podatkowe zgodnie z wytycznymi sądowymi.

Zasada in dubio pro tributario wyrażona w art. 2a Ordynacji podatkowej znajduje zastosowanie w przypadku niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisu materialnego prawa podatkowego, także w kontekście wykładni przepisów szczególnych, takich jak art. 15zzzzzn2 ustawy COVID-19.

W razie powstania nieusuwalnych wątpliwości co do zakresu zastosowania przepisu materialnego prawa podatkowego, zwłaszcza w kontekście jego relacji do przepisów szczególnych, takich jak regulacje ustawy o COVID-19, wykładnia powinna uwzględniać zasadę in dubio pro tributario i prowadzić do rozstrzygnięcia korzystnego dla podatnika.

Uchylenie decyzji i wyroku jest uzasadnione istotnymi uchybieniami proceduralnymi oraz brakiem właściwego wyjaśnienia sprawy, co wymaga ponownego rozpoznania i wydania nowych decyzji podatkowych w zakresie VAT za kwiecień i maj 2015 roku.

Uchylając zaskarżony wyrok i decyzję podatkową, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż błędy proceduralne w gromadzeniu dowodów i rozpatrywaniu wcześniejszych decyzji uzasadniają nowe rozstrzygnięcia w przedmiocie określenia nadwyżki VAT do przeniesienia na kolejne miesiące, zgodnie z wymogami P.p.s.a.

Jeżeli organ pierwszej instancji rozstrzygnął o odpowiedzialności osoby trzeciej, zachowując termin na wydanie decyzji określony w art. 118 § 1 Ordynacji podatkowej, organ odwoławczy może orzekać w tym przedmiocie, nawet jeśli omawiany termin już upłynął, z tym jednak zastrzeżeniem, że nie może zwiększyć zakresu odpowiedzialności osoby trzeciej w porównaniu z treścią kontrolowanej decyzji.

Ostateczna decyzja podatkowa organu administracyjnego w zakresie określenia nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, oparta na uchybieniach proceduralnych i dowodowych, musi zostać uchylona. Sąd administracyjny uchyla wyrok pierwszej instancji oraz rozstrzygnięcie organu odwoławczego, wobec stwierdzenia naruszeń prawa mających istotny wpływ na wynik sprawy.

Organ podatkowy, dokonując oceny przesłanek wznowienia postępowania, nie jest zobowiązany do ponownego badania całości materiału dowodowego, lecz jedynie do weryfikacji, czy wskazane przez stronę nowe dowody lub okoliczności rzeczywiście spełniają warunki określone w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej.

Uchylenie wyroku WSA w Opolu i decyzji Dyrektora IAS z powodu istotnych naruszeń proceduralnych związanych z rozliczeniem podatku od towarów i usług za kwiecień-sierpień 2015 r. WSA w Opolu błędnie uwzględnił niedozwolone ustalenia w zakresie nadwyżki podatkowej.

Organ w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji nie jest uprawniony do ingerowania poprzez negację, uzupełnianie, czy modyfikację w stan faktyczny zawarty we wniosku o jej udzielenie. Nie może go własnymi ocenami podważać, ustalać, uzupełniać, zmieniać ani też pomijać w jakimkolwiek zakresie.

Instytucja zmiany decyzji ma charakter uznaniowy w sensie dopuszczalności wyboru konsekwencji prawnych sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej. Stąd też w przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ w sposób uznaniowy podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy zmienić decyzję ostateczną, czy też nie.

Instytucja zmiany decyzji ma charakter uznaniowy w sensie dopuszczalności wyboru konsekwencji prawnych sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej. Stąd też w przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ w sposób uznaniowy podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy zmienić decyzję ostateczną, czy też nie.

W sytuacjach istotnych wątpliwości interpretacyjnych co do stosowania przepisów ustawy COVID-19 do materialnego prawa podatkowego, w szczególności w kontekście przywrócenia terminów zawitych, należy – zgodnie z zasadą in dubio pro tributario – rozstrzygać je na korzyść podatnika.

Naczelny Sąd Administracyjny, uznając, że organ podatkowy nie może odmówić rozpatrzenia wniosku o interpretację z powodu niewystarczającego stanu faktycznego, ale musi go rozpatrzyć na podstawie przedstawionych przez wnioskodawcę okoliczności.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych jest oddalona z uwagi na niespełnienie przesłanki z art. 22 § 2a O.p.; brak jest podstaw do zarzutów naruszenia prawa.

Decyzja w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego, w przypadku której zastosowano umorzenie postępowania z uwagi na przedawnienie, nie podlega uchyleniu lub zmianie w trybie art. 253 i 253a Ordynacji podatkowej.

Faktura uznana za fikcyjną, wystawiona przez podatnika, niweczy prawo do neutralności VAT, uzasadniając zastosowanie art. 108 ust. 1 ustawy o VAT. Organy podatkowe i WSA działają zgodnie z prawem, gdy podtrzymują decyzje w oparciu o wiążące wyroki sądowe.