Wyrok NSA z dnia [data], sygn. akt [sygnatura], stwierdza, iż wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy wznowienia postępowania podatkowego. Decyzja ostateczna wydana w sprawie podatku VAT za 2007 r. pozostaje w mocy, ponieważ brak nowatorskiej wykładni prawa unijnego przez TSUE, wymuszającej zmianę rozstrzygnięcia w tej sprawie.

B. sp. z o.o. nie uprawniona do zastosowania preferencyjnej stawki VAT 0% dla wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów z uwagi na brak dostatecznych dowodów wywozu towarów oraz naruszenie obowiązku dochowania należytej staranności przy dokumentowaniu tych transakcji.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok oraz decyzję organu podatkowego z uwagi na niewyjaśnienie okoliczności faktycznych związanych z naturalnym obniżeniem stabilności oksydacyjnej paliwa, co uniemożliwiło prawidłowe ustalenie zobowiązania podatkowego.

Zwolnienie podatkowe związane z przeznaczeniem przychodów ze zbycia nieruchomości na własne cele mieszkaniowe odnosi się wyłącznie do wydatków na zakup nowej nieruchomości lub refinansowanie kredytu na taką nieruchomość, a nie obejmuje spłaty kredytu zaciągniętego na zbywaną nieruchomość, ponieważ nie służy to realizacji celu mieszkaniowego podatnika.

Pełnomocnictwo szczególne złożone w toku kontroli podatkowej nie wywołuje skutków procesowych w postępowaniu podatkowym, jeżeli nie zostało złożone odrębnie do akt sprawy w konkretnym postępowaniu prowadzonym przed organem podatkowym, zgodnie z art. 138e § 3 Ordynacji podatkowej.

Orzeczenie TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego, gdyż decyzja wymiarowa została oparta na niezależnym postępowaniu dowodowym zgodnym z wymogami polskiego prawa.

Dopuszczenie wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga nowych dowodów lub okoliczności faktycznych nieznanych wcześniej organowi podatkowemu, które mogą istotnie zmienić decyzję ostateczną oraz takie, które wywołują konieczność jej uchylenia lub zmiany.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na brak wykazania naruszenia art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej i niezasadność podniesionych zarzutów; postępowanie o ograniczenie poboru zaliczek nie wymaga pełnego wykazania dowodowego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje w sytuacji, gdy podatnik nie może wykazać rzeczywistego wykonania usług, a wystawione faktury nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-189/18 nie stanowi podstawy wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 O.p., gdyż nie ma charakteru precedensowego wymuszającego odmienne rozstrzygnięcie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2025 r. uchyla zaskarżony wyrok WSA i nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z uwzględnieniem nowych dowodów na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej oraz oceny wpływu wyroku TSUE w sprawie C-189/18.

Czynności personelu pokładowego związane z podawaniem posiłków i napojów na pokładzie samolotu, stanowią dostawę towarów, a nie świadczenie usług restauracyjnych lub cateringowych, w rozumieniu przepisów o VAT.

Dla odmowy prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych w ramach oszustwa karuzelowego, gdzie podatnik przy dołożeniu należytej staranności powinien był znać uczestnictwo w oszustwie, właściwą podstawą prawną odmowy jest art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, a nie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c).

Wyrok uchyla wyrok WSA z uwagi na niedostateczne uzasadnienie oceny zgodności z prawem decyzji dotyczącej niezapłaconej akcyzy, nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z kompleksową weryfikacją materiału dowodowego, uwzględniając zarzuty proceduralne.

Odliczenie podatku VAT z faktur wystawionych przez podmiot fikcyjnie prowadzący działalność gospodarczą, poświadczających transakcje niedokonane między figurującymi podmiotami, nie przysługuje nabywcy, który nie dochował należytej staranności kupieckiej.