Odpowiedzialność członka zarządu za zaległości podatkowe spółki jest uzasadniona, jeśli istnieją znaczące zaległości dłużnika nie uregulowane dłuższym czasu, a zarzut rażącego naruszenia prawa procesowego nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym.

Podatnik nie może odliczyć podatku VAT naliczonego, jeżeli faktury, na podstawie których dokonano odliczenia, nie dokumentują rzeczywistych transakcji. Brak należytej staranności i oprocentowanie współprac przy powiązaniach personalnych wykluczają dobrą wiarę, uniemożliwiając korzystanie z ochrony na gruncie prawa do odliczenia.

Dla uznania dostawy towarów za wewnątrzwspólnotową dostawę z prawem do stawki VAT 0%, nabywca musi być zidentyfikowany jako podatnik w kraju członkowskim konsumpcji. Brak takiej identyfikacji skutkuje opodatkowaniem jako dostawa krajowa.

W przypadku braku wystarczających dowodów potwierdzających rzeczywistość transakcji, w tym wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów, organ podatkowy może odmówić zastosowania preferencyjnej stawki VAT, a sąd administracyjny może uznać takie działanie za zgodne z prawem, jeśli spółka nie wykazuje należytej staranności.

W sytuacji, gdy strona postępowania podatkowego nie posiada organów uprawnionych do działania, doręczenie pism procesowych powinno nastąpić kuratorowi wyznaczonemu przez sąd, który pełni funkcję pełnomocnika ogólnego, zgodnie z art. 154 § 1 Ordynacji podatkowej.

Warunkiem skorzystania z ulgi abolicyjnej jest spełnienie wszystkich przesłanek określonych w umowie międzynarodowej o unikaniu podwójnego opodatkowania, w tym – w przypadku pracy najemnej na statku morskim – konieczność eksploatacji tego statku w transporcie międzynarodowym przez podmiot sprawujący nad nim rzeczywisty zarząd operacyjny, mający siedzibę w umawiającym się państwie.

Zgodnie z art. 22 ust. 2a ustawy o VAT jeżeli z warunków dostawy wynika, że towar jest transportowany (wysyłany) przez krajowego nabywcę dokonującego następnie jego dostawy (pośrednika), gdy prawo do rozporządzania tym towarem przeszło na nabywcę na terytorium kraju, transport (wysyłkę) należy przyporządkować dostawie realizowanej przez tego nabywcę (dostawcę), co oznacza, że w przypadku gdy dostawa

Usługi techniczne i organizacyjne umożliwiające realizację transakcji płatniczych nie mogą korzystać ze zwolnienia z VAT, gdy nie pełnią specyficznych i istotnych funkcji przelewu lub płatności.

Aktualizacja zawiadomienia o zajęciu wierzytelności z rachunku bankowego nie stanowi czynności egzekucyjnej, a zatem nie przysługuje na nią skarga na czynności egzekucyjne w postępowaniu administracyjnym.

NSA odrzucił skargę kasacyjną, potwierdzając, że decyzja o niewznowieniu postępowania podatkowego była prawidłowa, ponieważ nowo przedłożone dowody oraz wyrok TSUE nie miały istotnego wpływu na sprawę.

W postępowaniu wznowieniowym, brak podstaw do uchylenia decyzji ostatecznej na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 i 11 Ordynacji podatkowej wobec braku nowych dowodów i braku wpływu wyroku TSUE C-189/18 na decyzję.

Statek zakwaterowania, nie będący środkiem transportu, nie kwalifikuje się jako eksploatowany w międzynarodowym transporcie morskim, przez co nie spełnia przesłanek ulgi abolicyjnej.

Sąd administracyjny drugiej instancji prawidłowo oddalił skargę kasacyjną, uznając, że nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji podatkowej było zgodne z przepisami Ordynacji podatkowej oraz prawidłowo oparte na przesłankach określonych w art. 239b O.p.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowił podstawy do wznowienia postępowania podatkowego; zapewnienie prawa do obrony przez organy podatkowe uznano za wystarczające, co skutkowało oddaleniem skargi kasacyjnej spółki T.

Wyrok TSUE z 16 października 2019 r. w sprawie C-189/18 nie ma bezpośredniego wpływu na decyzję ostateczną w podatku od towarów i usług z 2015 r. w świetle przepisów polskiego prawa. Sprawa wymaga ponownej analizy dowodów przez sąd pierwszej instancji.

Aktualizacja zawiadomienia o zajęciu wierzytelności nie stanowi czynności egzekucyjnej, zatem skarga na nią wniesiona na podstawie art. 54 u.p.e.a. jest niedopuszczalna.

Kwota dofinansowania z Unii Europejskiej przyznana spółce na realizację wspólnego projektu badawczego nie stanowi wynagrodzenia za usługę w rozumieniu ustawy o VAT oraz nie podlega opodatkowaniu, gdyż nie wskazuje na świadczenie usług o charakterze odpłatnym. Dofinansowanie ma charakter kosztowy, służąc pokryciu wydatków na cele projektu.

Budynek uwzględniony w ewidencji środków trwałych przedsiębiorcy może być uznany za związany z działalnością gospodarczą, nawet gdy jego faktyczne użytkowanie jest wykluczone ze względu na zły stan techniczny. Skarga kasacyjna na decyzję podatkową jest niedopuszczalna jako forma odwołania w postępowaniu sądowym.

Ograniczenia wprowadzone do art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mają zastosowanie także do spółek nieruchomościowych, niezależnie od sposobu klasyfikacji i amortyzacji nieruchomości w księgach rachunkowych, a porównanie wartości odpisów amortyzacyjnych powinno być dokonywane na podstawie hipotetycznej wyceny zgodnej z przepisami rachunkowymi.

Ograniczenie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, które przewiduje, że odpisy amortyzacyjne w spółkach nieruchomościowych nie mogą być wyższe niż te dokonywane zgodnie z przepisami o rachunkowości, dotyczy również sytuacji, gdy dla celów bilansowych nieruchomości nie są ujmowane jako środki trwałe.

Uchybienie art. 141 § 4 P.p.s.a. skutkujące brakiem możliwości weryfikacji argumentacji sądu uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie sprawy. Organy podatkowe naruszyły przepisy dotyczące oceny dowodów, co nie zostało skutecznie skorygowane przez sąd pierwszej instancji.

Zasada pierwszeństwa obowiązku podatkowego samoistnego posiadacza nad właścicielem nie znajduje zastosowania, gdy posiadanie nie jest jasno i jednoznacznie manifestowane jako posiadanie samoistne. Obowiązek podatkowy ciąży zatem na wszystkich współwłaścicielach solidarnie.

WSA jest zobowiązany do kompleksowej weryfikacji, czy postępowanie karne skarbowe wszczęto jedynie w celu zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego, a zatem czy rzeczywiście istniały podstawy do jego wszczęcia.