Przy wszczęciu postępowania karnego skarbowego w celu zawieszenia biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych sąd administracyjny powinien ocenić, czy działania nie miały pozorowanego charakteru uniemożliwiającego przedawnienie.

Decyzja o zabezpieczeniu na majątku podatnika jest uzasadniona, jeśli uprawdopodobniona jest obawa niewykonania zobowiązania podatkowego, co może wykraczać poza katalog zamknięty przewidziany w art. 33 O.p.

Gmina uprawniona jest do stosowania własnej metody kalkulacji prewspółczynnika dla odliczenia podatku VAT, jeżeli metoda ta obiektywnie odzwierciedla zakres wykorzystania majątku do działalności gospodarczej bardziej, niż metoda wskazana w przepisach wykonawczych.

Podatnikowi, który uczestniczył w łańcuchu transakcji będącym częścią karuzeli podatkowej, nawet jeśli nie był bezpośrednim beneficjentem, może zostać odmówione prawo do odliczenia VAT, jeżeli nie zachował należytej staranności przy weryfikacji kontrahentów.

Odpowiedzialność spadkobierców za zobowiązania podatkowe ulega zgodnie z art. 70 § 4 O.p. przerwie w biegu przedawnienia wskutek zastosowania środka egzekucyjnego. Zarzuty skargi kasacyjnej muszą być precyzyjnie uzasadnione i pozostawać w związku z przedmiotem rozstrzygnięcia.

NSA oddala skargę kasacyjną, uznając, że przesłanki bezskuteczności egzekucji i braku winy członka zarządu nie zostały spełnione, organ podatkowy nie ustalił należycie stanu faktycznego sprawy.

Opodatkowanie nieruchomości mieszkalnych w rękach przedsiębiorców następuje wyłącznie w zakresie rzeczywistego gospodarczego ich wykorzystania, niezależnie od ich wpisu w ewidencji środków trwałych, co wymaga dokładnej analizy materialnej i dowodowej.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok sądu pierwszej instancji i nakazał ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując na nieprawidłową wykładnię art. 7 ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. przez WSA oraz brak pełnej oceny zgodności z prawem decyzji administracyjnej.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego na podstawie uprzednich ustaleń nie stanowi nadużycia dla potrzeby zawieszenia biegu terminu przedawnienia, a faktury VAT dotyczące niezaistniałych usług nie mogą stanowić podstawy do odliczenia podatku naliczonego.

Sąd uznał, że zaliczenie dokonane na podstawie art. 62 § 1 Ordynacji podatkowej bez uwzględnienia zasad zaspokajania wierzycieli określonych w Kodeksie postępowania cywilnego oraz ustawie o postępowaniu egzekucyjnym w administracji było błędne, a preferowanie zaległości podatkowej było nieuprawnione.

Egzekucja z majątku spółki musi być formalnie bezskuteczna, a członek zarządu może uniknąć odpowiedzialności podatkowej, wykazując brak winy w niezgłoszeniu upadłości. Organy podatkowe muszą dokładnie ocenić dowody, nie ograniczając się jedynie do formalnych przesłanek.

Zasada proporcjonalności wymaga rozważenia indywidualnych okoliczności przed nałożeniem sankcji z art. 112c u.p.t.u. Automatyczne stosowanie sankcji 100% w wypadkach kwalifikowanych na podstawie tego przepisu narusza zasadę proporcjonalności i art. 273 dyrektywy 112.

Nadanie rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji nieostatecznej wywołuje skutek prawny dopiero od chwili jej doręczenia stronie, co determinuje skuteczność egzekucji podatkowej i możliwość przerwania biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Wszczęcie postępowania karnego skarbowego nie stanowiło nadużycia mającego na celu instrumentalne zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązań podatkowych, a faktury wystawione przez L.T. były nierzetelne, uzasadniając odmowę odliczenia podatku naliczonego.

Umowa pożyczki pieniężnej, której przedmiotem są środki bezgotówkowe przekazywane na terytorium Polski, podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) u.p.c.c. Miejsce ulokowania środków przy zawarciu umowy determinuje obowiązek podatkowy.

Organy podatkowe są zobowiązane do z urzędu badania prawidłowości pełnomocnictwa, zwłaszcza gdy okoliczności wskazują na niezdolność do jego świadomego udzielenia. Zaniedbanie tego obowiązku uzasadnia uchylenie decyzji o odpowiedzialności podatkowej.

W przypadku uzasadnionych wątpliwości co do zdolności do czynności prawnych strony, organ podatkowy ma obowiązek zweryfikowania prawidłowości pełnomocnictwa i zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu.