Prawo do odliczenia podatku naliczonego z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT nie przysługuje w przypadku posługiwania się fakturami, które nie dokumentują rzeczywistych transakcji gospodarczych, lecz mają jedynie uwiarygodniać pozorne czynności.

Podatnik nie jest uprawniony do odliczenia naliczonego podatku VAT, jeśli nie udokumentowano faktycznego wykonania usług lub nabycia towarów, a faktury nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych; brak należytej staranności wyklucza odliczenie.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie przedłużające termin zwrotu VAT, wskazując na brak należytego uzasadnienia dla przedłużenia terminu zwrotu uzależnionego od weryfikacji zasadności zwrotu podatku.

Instrumentalne wszczęcie postępowania karnego skarbowego w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie znajduje uzasadnienia, gdy podstawą działania organu są wyniki kontroli podatkowej. Brak uzasadnienia dla uznania transakcji za rzeczywiste wyklucza możliwość odliczenia podatku VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że dla uznania za uczestnika karuzeli podatkowej, wystarczającą przesłanką jest brak należytej staranności w weryfikacji kontrahentów. Organy podatkowe mają prawo odmówić zwrotu VAT przy nieujawnieniu należytej dokładności transakcji.

Podatnik, który uczestnicząc w procedurze oszustwa podatkowego w celach nadużycia podatku od towarów i usług, nie może uniknąć zastosowania sankcji podatkowej na mocy art. 112c ustawy o VAT, nawet po skorygowaniu deklaracji podatkowych. Dochowanie należytej staranności w transakcjach handlowych z kontrahentami jest nieodzownym obowiązkiem podatnika.

Oddalenie skargi kasacyjnej w sprawie zaskarżonej decyzji ustalającej dodatkowe zobowiązanie podatkowe wynikające z nierzetelnych faktur VAT za październik 2018 r., potwierdzające prawidłowość nałożenia sankcji zgodnie z art. 112c ustawy o VAT.

Spółka cywilna świadcząca usługi weterynaryjne w ramach umowy z Powiatowym Lekarzem Weterynarii, będąca stroną tej umowy, jest podatnikiem podatku od towarów i usług, co wyklucza zastosowanie art. 15 ust. 3 ustawy o VAT, dotyczącego wyłącznie osób fizycznych.

Nieruchomości będące w posiadaniu przedsiębiorcy, z racji ich ujęcia w skład majątku przedsiębiorstwa, są związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., a ich posiadanie przez przedsiębiorcę oznacza zastosowanie najwyższych stawek podatkowych, chyba że istnieją obiektywne przeszkody wykluczające takie opodatkowanie.

Za zaległości spółki z tytułu wpłat na PFRON, wspólnik spółki jawnej może być pociągnięty do odpowiedzialności podatkowej, niezależnie od prowadzonej egzekucji wobec spółki, pod warunkiem że decyzja orzeczenia tej odpowiedzialności wydana została przed przedawnieniem zobowiązań.

Koszty opłat z tytułu udzielenia wieloletnich gwarancji w kontekście inwestycji budowlanych stanowią koszty pośrednie uzyskania przychodu, potrącane proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, a nie w momencie uzyskania pierwszej transzy przychodu.

Skarżący prowadził działalność gospodarczą o charakterze deweloperskim, co uzasadnia zakwalifikowanie przychodu ze sprzedaży nieruchomości jako dochodu z działalności gospodarczej w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 3 updof, uznając zarzuty skargi kasacyjnej za bezzasadne.

Sprzedaż przez skarżącego 49 nieruchomości była działalnością gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wykluczało zastosowanie regulacji dotyczących zarządzania majątkiem prywatnym, eliminując podstawy prawne skargi kasacyjnej.

Niezrealizowanie doręczenia zawiadomienia o wszczęciu egzekucji pełnomocnikowi nie narusza art. 153 P.p.s.a., jeżeli podstawą prawną przerwania biegu przedawnienia jest art. 70 § 4 O.p. Dotychczasowe prawomocne wyroki dotyczące ustaleń faktycznych wiążą sąd w kolejnych postępowaniach pomimo odmiennych zarzutów. Skarga kasacyjna została oddalona.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 kwietnia 2025 r. (sygn. I FSK 1270/17), potwierdzający, że wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie stanowił wystarczającej podstawy wznowienia postępowania podatkowego, gdyż nie miał wpływu precedensowego wymagającego zmiany rozstrzygnięć decyzji ostatecznej.

Podatnik nie ma prawa do odliczenia podatku VAT z faktur dokumentujących fikcyjne transakcje, gdyż takie działania ukierunkowane są na wyłudzenie i nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowi, że fikcyjny charakter łańcucha transakcji podatkowych musi być jednoznacznie dowiedziony, aby pozbawić podatnika prawa do odliczenia VAT. Sam fakt braku fizycznego przemieszczenia towarów nie uzasadnia stwierdzenia także braku realnych transakcji.

Dla zastosowania stawki 0% VAT na dostawy lub import jednostki pływającej zasadniczym celem jej działalności musi być żegluga pełnomorska przewożąca odpłatnie pasażerów lub używana handlowo.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazuje, że na osoby trzecie ponoszące odpowiedzialność za zaległości podatkowe nie ciąży obowiązek aktualizacji adresu w rejestrze podatkowym, a ich skuteczność doręczeń zależy od działań organu administracji.

Osoby trzecie odpowiedzialne za cudzy dług podatkowy nie mają obowiązku aktualizacji adresu zamieszkania w ewidencji podatkowej, a doręczenie im decyzji wymaga czynności weryfikacyjnych organu.

Posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości stanowiącej część prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa automatycznie oznacza związanie z działalnością gospodarczą, co uzasadnia zastosowanie podwyższonych stawek podatkowych, chyba że w wyjątkowych okolicznościach nieruchomość nie może być używana do tej działalności.

Gmina, nie wykonując czynności opodatkowanych, nie może odliczyć podatku VAT od wydatków na infrastrukturalną inwestycję wodociągowo-kanalizacyjną udostępnioną spółce nieodpłatnie. Bez istnienia związku z czynnościami opodatkowanymi odliczenie VAT jest nieuzasadnione.