1. Jeżeli obiekt budowlany odpowiada wymogom techniczno-budowlanym i normom, to brak jest podstaw do zarzutu, iż narusza on uzasadnione interesy osób trzecich. 2. Stosownie do art. 43 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawa budowlanego /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ oraz art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ właściciel lub zarządca obiektu budowlanego

Roboty budowlane przy budowie placów postojowych można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę.

To, że pozwoleniem na budowę budynku letniskowego dysponował poprzedni jego właściciel nie zwalnia nowego właściciela od obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę przy przeniesieniu tego budynku w inne miejsce.

Sąd administracyjny nie orzeka w oparciu o zasady słuszności czy współżycia społecznego, o ile nie zawiera ich treść konkretnej normy prawa materialnego.

Osoba fizyczna nie dotknięta uciążliwościami na skutek realizacji inwestycji nie ma interesu prawnego w rozumieniu art. 28 Kpa w żądaniu podjęcia przez organ administracji decyzji zmierzającej do ochrony jej interesu prawnego.

Przepis art. 1 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /t.j. Dz.U. 1997 nr 142 poz. 950 ze zm./ - nie wyklucza uznania za działalność kombatancką uczestnictwa w walkach z oddziałami Ukraińskiej Powstańczej Armii oraz grupami Wehrwolfu, jeżeli działalność ta była prowadzona w ramach służby w Milicji

Postanowienie z art. 50 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ jest szczególnym aktem incydentalnym prawa materialnego. Jego wyjątkowość polega na wstrzymaniu prowadzenia robót budowlanych na czas potrzebny organowi nadzoru do wydania decyzji "o której mowa w art. 51 ust. 1 tego Prawa". Ustawodawca w ust. 4 art. 50 założył, iż czas ten nie może przekraczać 2 miesięcy

Nie przekazanie organowi odwoławczemu zażalenia na postanowienie w określonym ustawą terminie nie jest zatem bezczynnością w rozumieniu art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./.

1. O dysponowaniu nieruchomością na cele budowlane można mówić tylko wtedy gdy nieruchomość ma odpowiedni dostęp do sieci dróg publicznych, przy czym nie chodzi tu o dostęp faktyczny ale prawnie usankcjonowany. 2. Nieuciążliwości dla otoczenia nie można utożsamiać z pojęciem inwestycji mogących pogorszyć stan środowiska. Inwestycja nie pogarszająca środowiska może być uciążliwe dla otoczenia.

1. Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ pozwolenia na budowę nie wymaga wykonanie robót budowlanych polegających na instalowaniu i remoncie tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. 2. Zainstalowanie reklam na budynku

Warunkiem uznania nieruchomości za nieruchomość zdatną na cele budowlane oprócz jej położenia w terenach budowlanych jest zapewnienie dla takiej nieruchomości dojścia i dojazdu do drogi publicznej /par. 14 ust. 1 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie - Dz.U. 1999 nr

Uznanie zbędności nieruchomości na cel określony w decyzji o wywłaszczeniu /art. 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami /Dz.U. nr 115 poz. 741 ze zm./ jest przesłanką, którą organ obowiązany jest ustalić celem wydania decyzji w przedmiocie jej zwrotu. Brak jest natomiast podstaw prawnych do odrębnego ustalania istnienia bądź nieistnienia tej przesłanki w drodze decyzji

Właściciel może korzystać z rzeczy lecz w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego /art. 140 Kc/. Jedną z takich ustaw jest prawo budowlane, które ma zastosowanie również do nieruchomości stanowiących własność osób fizycznych, prawnych oraz wszelkich innych podmiotów podejmujących działalność inwestycyjną na gruntach stanowiących własność Skarbu Państwa bądź gminy.

Za koszty uzyskania przychodu ze sprzedaży akcji otrzymanych w drodze darowizny mogą być uznane jedynie wydatki poniesione przy umowie sprzedaży, czyli opłata skarbowa.

Z brzmienia przepisu par. 12 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z 19 grudnia 1997 r. w sprawie wypadków, w których należności celne przywozowe lub wywozowe są zwracane lub umarzane, oraz trybu i warunków dokonywania zwrotu lub umarzania /Dz.U. nr 158 poz. 1050/ należy domniemywać, że użycie przez ustawodawcę sformułowania: "nie później niż w terminie 30 dni (...)" wyklucza jednoznacznie możliwość

Odmówić wyjaśnienia przedstawionej wątpliwości prawnej.

Jeśli pismo w swojej treści zawiera wszelkie niezbędne dane, wymagane od oświadczenia o umocowaniu do działania w cudzym imieniu /pełnomocnictwa/, i przedłożone zostaje organowi prowadzącemu postępowanie /dołączone do akt/, to tym samym brak jest jakichkolwiek podstaw, by dokument ten pominąć i odmówić mu przymiotu pełnomocnictwa, tylko z tego powodu, że złożony został przez samą stronę, a nie ustanowionego

Art. 134 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ precyzuje, które osoby uznaje się za stronę w postępowaniu podatkowym. Wśród tych przepisów wymienia m.in. podatnika. Natomiast o tym, kto jest podatnikiem w określonym podatku decydują przepisy prawa materialnego. Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz

Zastrzeżenie mocodawcy, o którym mowa w art. 101 par. 2 Kc, umożliwiające zachowanie ważności pełnomocnictwa po jego śmierci, nie upoważnia pełnomocnika do posługiwania się numerem identyfikacji podatkowej zmarłego.

Interpretacja art. 275 par. 4 pkt 5 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. - Kodeks celny /Dz.U. nr 23 poz. 117 ze zm./ dotyczącego opłat manipulacyjnych dodatkowych za wykonywanie czynności służbowych poza siedzibą lub czasem pracy urzędu celnego nie może mieć charakteru zwężającego, który uwzględnia wyłącznie interes funkcjonariuszy celnych, lecz musi to być związane również z interesem osoby zainteresowanej

W świetle treści art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ organy podatkowe zasadnie przyjęły, że wydatki poniesione przez skarżącą w 1997 r. na utrzymanie koni nie mogły być uznane za koszty uzyskania przychodu tego roku, skoro z tytułu posiadania tych koni w tymże roku nie wystąpił żaden przychód w działalności gospodarczej

Gdy podatnik dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w deklaracji podatkowej za miesiąc poprzedzający miesiąc otrzymania faktury stwierdzającej nabycie towaru lub usługi, a organ podatkowy na podstawie art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ wydaje decyzję, w której określa zobowiązanie

Skargę na bezczynność naczelnego organu administracji publicznej może wnieść nie tylko podmiot, na którego żądanie postępowanie administracyjne w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia o upaństwowieniu przedsiębiorstwa zostało wszczęte, lecz także inny podmiot mający interes prawny w sprawie, np. użytkownik majątku tego przedsiębiorstwa /art. 33 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie

Skoro organ wybiera określoną metodę, to kontroli sądowej podlega nie wybór metody jako takiej, lecz to, czy zastosowane w tej metodzie dane znajdują odzwierciedlenie w materiale dowodowym i czy podstawa opodatkowania przyjęta przez ten organ oparta jest na realnych założeniach i dokonana przy uwzględnieniu logicznych metod rozumowania, a więc innymi słowy czy wniosek końcowy, wynikający z zastosowanej