Właściciel gruntu nie może zmieniać stanu wody na gruncie w sposób szkodliwy dla gruntów sąsiednich, a wójt, burmistrz lub prezydent miasta mogą nakazać przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, jeżeli zmiany te wywierają szkodliwy wpływ na te grunty.

W sprawach dotyczących zasiłków celowych, organy administracyjne muszą dokładnie wyjaśnić stan faktyczny i uzasadnić swoje decyzje zgodnie z przepisami prawa materialnego i procesowego. Skarga kasacyjna dotycząca naruszenia tych przepisów musi precyzyjnie wykazać, jakie konkretnie zasady logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego zostały naruszone przez organy administracyjne.

Rozbudowa istniejącego budynku, polegająca na dobudowaniu pomieszczenia gospodarczego połączonego konstrukcyjnie z jednym z jego murów, wymaga uzyskania pozwolenia na budowę (art. 28 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego).

Decyzja organu administracyjnego dotycząca pozwolenia na budowę, choć wydana z naruszeniem przepisów o właściwości, nie może być stwierdzona jako nieważna, jeżeli od dnia jej doręczenia upłynęło 10 lat, a kwestia roszczeń odszkodowawczych związanych z realizacją inwestycji nie podlega ocenie organów administracyjnych w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Skuteczne wykazanie prawa do dysponowania

Rada miasta, odmawiając wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, musi przedstawić konkretne i przekonujące dowody wykazujące związek między wykonywaniem mandatu a zamiarem rozwiązania tego stosunku; brak takiej argumentacji prowadzi do uznania decyzji Rady za arbitralną i nieważną (art. 25 ust. 2 u.s.g.).

Wydanie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. jest prawidłowe, w sytuacji gdy niekompletność analizy urbanistyczno-architektonicznej sporządzonej przez organ I instancji uniemożliwia merytoryczne rozstrzygnięcie sprawy dotyczącej warunków zabudowy.