Mandat karny nie może być podstawą do zastosowania recydywy szczególnej, o której mowa w art. 38 k.w., co uniemożliwia nadzwyczajne surowsze orzeczenie kary aresztu za wykroczenie zagrożone łagodniejszą karą.

Przy orzekaniu środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się, sąd jest zobowiązany na podstawie art. 43 § 1 k.k. do określenia czasu trwania zakazów, co jest niezbędne dla zgodności z prawem i uniknięcia rażącej niesprawiedliwości.

Zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych, który jest okolicznością kwalifikującą czyn z art. 178a § 4 k.k., musi być związany ze skazaniem za przestępstwo, a nie z wykroczeniem.

Wydanie polecenia zatrzymania pojazdu, aby spełniało znamiona z art. 178b k.k., musi być wykonane przez osobę uprawnioną poruszającą się pojazdem lub na statku wodnym bądź powietrznym oraz przy użyciu sygnałów dźwiękowych i świetlnych; brak spełnienia tych warunków czyni orzeczenie skazujące za ten czyn rażąco niesprawiedliwym.

Przesłanki do wydania wyroku nakazowego zachodzą jedynie wtedy, gdy wina i okoliczności czynu są oczywiste i bezsporne, co nie ma miejsca, gdy specjalne przepisy kwalifikują posługiwanie się obcym dokumentem np. prawem jazdy jako legalne na terytorium RP w specjalnych okolicznościach.

Art. 37a § 1 k.k. nie może być stosowany do przestępstw zagrożonych karą pozbawienia wolności przekraczającą 8 lat, nawet jeśli sąd planuje orzec karę ograniczenia wolności zamiast kary pozbawienia wolności.