Skarga kasacyjna od wyroku sądu administracyjnego została oddalona, gdyż Naczelny Sąd Administracyjny nie stwierdził naruszenia prawa materialnego ani procesowego, które mogłoby wpłynąć na wynik sprawy, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięcia organu o uchyleniu decyzji o przyznaniu płatności bezpośrednich.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż wznowienie postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a. wymaga ujawnienia nowych, istotnych okoliczności, nieznanych organowi w dniu wydania decyzji ostatecznej. Brak spełnienia tej przesłanki uniemożliwia uchylenie lub stwierdzenie nieważności decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną W. G. uznając, że wcześniejsze oceny prawne WSA są wiążące, co skutkuje brakiem podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia przepisów postępowania przez WSA podczas kontroli decyzji dotyczącej płatności rolno-środowiskowo-klimatycznej.

Oddalenie skargi kasacyjnej na podstawie art. 184 p.p.s.a., przy stwierdzeniu, że zaskarżony wyrok odpowiadał granicom zakreślonym prawnie wiążącymi ocenami wcześniejszego wyroku, nie naruszając przepisów postępowania.

Sąd prawidłowo oddalił skargę kasacyjną, stwierdzając brak wadliwej wykładni przepisów prawa materialnego oraz niewykazanie istotnego wpływu zarzucanych naruszeń proceduralnych na wynik sprawy.

NSA potwierdza, że dla uzyskania płatności rolnik musi faktycznie władać działką rolną, a nie mieć jedynie tytuł prawny. Zarzuty proceduralne i merytoryczne skarżącego nie wykazały błędów w postępowaniu i decyzji niższych instancji.

Oddalenie skargi kasacyjnej potwierdza, że decyzje o zwrocie nienależnie pobranych płatności mogą być podejmowane niezależnie od prawomocności decyzji przyznających te płatności, o ile dowody wskazują na brak właściwego posiadania lub prowadzenia działalności rolniczej.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że powołanie asesora sądowego przez Prezydenta RP, mimo potencjalnych nieprawidłowości w procedurze Krajowej Rady Sądownictwa, nie narusza przepisów prawa unijnego i krajowego dotyczących niezależności sądów. Decyzja o ustaleniu nienależnie pobranych płatności jest prawidłowa i samodzielna względem decyzji o przyznaniu płatności.

NSA uznał za prawidłowe orzeczenie WSA, stwierdzające, że dla przyznania płatności ONW konieczne jest wykazanie rzeczywistego użytkowania gruntów. Ustalono, że skarżący nie spełnił tego wymogu, co uzasadniało odmowę przyznania płatności.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że brak zawiadomienia stron o wyznaczeniu posiedzenia niejawnego zgodnie z ustawą covidową pozbawia je możności obrony praw, co stanowi przesłankę nieważności postępowania.

Skarga kasacyjna A. M. została oddalona, jako że zarzuty naruszenia prawa materialnego i procesowego wobec decyzji o odmowie przyznania płatności bezpośrednich były niezasadne. Sąd potwierdził prawidłowość decyzji organów administracji publicznej, nakładając na skarżącego obowiązek pokrycia kosztów postępowania.

Uchylenie decyzji administracyjnych w trybie wznowienia postępowania nie jest zasadne, jeśli nie spełniono przesłanek z art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., tj. nowe okoliczności nie były nieznane organowi w momencie wydania ostatecznej decyzji. NSA oddala skargę kasacyjną, podtrzymując uchylenie decyzji administracyjnych decyzją WSA.

Decyzja o odmowie przyznania płatności obszarowych dla skarżącego jest prawidłowa. Brak wykazania posiadania gruntu oraz brak wpływu zarzucanych naruszeń proceduralnych na wynik sprawy skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej. NSA potwierdza obowiązek wykazania faktycznego władania gruntem przez beneficjenta.

Wpisanie daty ważności uprawnienia kategorii B, nabytego bezterminowo przed 2013 rokiem, jest bezskuteczne wobec braku administracyjnej decyzji zmieniającej jego status, czyniąc ten wpis sprzecznym z zasadą trwałości decyzji ostatecznych.

Uchylenie wyroku WSA z uwagi na naruszenie art. 183 § 2 pkt 5 p.p.s.a., spowodowanej brakiem doręczenia skargi i powiadomienia strony o posiedzeniu niejawnego. NSA uznał nieważność postępowania i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu dotyczącym przyznania płatności ekologicznych warunkiem jest wykazanie przez rolnika posiadania gruntów zarówno w aspekcie rzeczywistego władania, jak i intencji faktycznego użytkowania, niezależnie od istnienia tytułu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że działka wydzielona jako droga dojazdowa nie przeszła z mocy prawa na własność gminy i nie podlega rygorom art. 10 ust. 5 ustawy z 1985 roku, co wyklucza możliwość dochodzenia odszkodowania z tytułu wywłaszczenia. Skarga kasacyjna została oddalona.