Osoba wykonująca przewóz drogowy pasażerów w ramach krajowego transportu drogowego zobowiązana jest do posiadania aktualnego orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych. Brak takiego orzeczenia stanowi naruszenie skutkujące nałożeniem kary pieniężnej, niezależnie od formalnego posiadania statusu przedsiębiorcy.

Art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym znajduje zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy naruszenie jest jednocześnie opisane w załączniku nr 3 i nr 4, nie obejmuje sytuacji braku wymaganych orzeczeń lekarskich i psychologicznych jako odrębnych naruszeń.

Wykonywanie transportu drogowego z wykorzystaniem aplikacji mobilnej przez osobę nieposiadającą odpowiedniej licencji stanowi naruszenie prawa, niezależnie od organizacyjnego czy ciągłego charakteru działalności.

W świetle art. 149 ust. 1-3 w zw. z art. 283 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych od 1 stycznia 2019 r. daninami publicznymi stały się wszystkie pobierane od tego dnia opłaty egzekucyjne, w tym również na podstawie ustawy o komornikach sądowych i egzekucji; z tak określonego zakresu niepodatkowych należności budżetowych wyłączono te opłaty egzekucyjne, które zostały prawomocnie ustalone przed dniem

Zastosowanie art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym jest możliwe jedynie wtedy, gdy występuje jednoczesność naruszeń przewidzianych zarówno w załączniku nr 3, jak i załączniku nr 4 do tej ustawy.

W sytuacji gdy różne naruszenia przepisów transportowych nie są tożsame i nie wyczerpują równocześnie znamion deliktów przewidzianych w załączniku nr 3 i nr 4 do ustawy o transporcie drogowym, zastosowanie przepisu art. 92a ust. 10, nakazującego wymierzenie wyłącznie jednej kary, jest wyłączone.

Odstąpienie od nałożenia kary administracyjnej na gruncie ustawy o SENT może być uzasadnione, gdy z kontekstu sprawy wynika, że nałożenie takiej kary jest nieproporcjonalne w stosunku do potencjalnego naruszenia i nie służy realizacji celów ustawy. Teza od Redakcji

Podanie w zgłoszeniu SENT danych niezgodnych ze stanem faktycznym jest deliktem administracyjnym, za który przewoźnik ponosi obiektywną odpowiedzialność, i nie uzasadnia odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej przesłanka przedawnienia prawa do wszczęcia postępowania w świetle ustawy o SENT.

Przewoźnik zobowiązany do zgłoszenia przewozu towarów oraz przekazywania danych geolokalizacyjnych w systemie SENT jest odpowiedzialny za te działania, niezależnie od udziału innych podmiotów, a decyzja o karze pieniężnej za niewykonanie obowiązków prawidłowo opiera się na jego statusie jako przewoźnika w rozumieniu ustawy.

W przypadkach, w których kara pieniężna za naruszenie ustawy SENT jest nałożona na przewoźnika, organy administracji publicznej mają obowiązek rozważyć odstąpienie od nałożenia kary, uwzględniając zasadę proporcjonalności oraz analizując, czy odstąpienie jest zgodne z ważnym interesem przewoźnika bądź interesem publicznym.

Zaniechanie obowiązku przedstawienia środka transportu do kontroli w systemie SENT skutkuje nałożeniem kary administracyjnej, a organ, mimo posiadania uznania administracyjnego, nie ma podstaw do odstąpienia od kary bez zaistnienia szczególnych przesłanek interesu publicznego lub ważnego interesu przewoźnika.

W przypadkach niejednoznacznych lub formalnych błędów w zgłoszeniu SENT, sąd powinien rozważyć zastosowanie uznania administracyjnego i możliwość odstąpienia od kary, uwzględniając zasady proporcjonalności oraz cele ustawy o SENT, zwłaszcza gdy nie stwierdzono naruszeń mających istotny wpływ na bezpieczeństwo systemu monitorowania i interesy Skarbu Państwa. Teza od Redakcji

W przypadku nałożenia kar pieniężnych na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, organy administracji publicznej są zobligowane do wnikliwego rozważenia faktycznych okoliczności sprawy oraz stosowania zasady proporcjonalności, co może uzasadniać odstąpienie od nałożenia kary przy stwierdzeniu, że brak zgodności z obowiązkami nie naraził na istotny uszczerbek realizacji