Wykonywanie zarobkowego przewozu osób bez wymaganej licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, za które przewidziana jest kara pieniężna, niezależnie od tego, czy czynności te wyczerpują znamiona działalności gospodarczej w rozumieniu innych przepisów.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego wymaga dowodów na jego komercyjne użycie w sposób stały i nieprzerwany na danym rynku, spełniając funkcję rozróżniającą dla określonej kategorii towarów, z uwzględnieniem specyfiki sektora ekonomicznego oraz w kontekście powiązań gospodarczych między podmiotami używającymi znaku.

Utrata zdolności do pełnienia funkcji określonych w art. 18 § 1 Kodeksu spółek handlowych następuje z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego za popełnione przestępstwo i skutek ten następuje ex lege.

Rażącym naruszeniem prawa, uzasadniającym stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, jest jedynie takie naruszenie, które skutkuje stanem prawnym istotnie niezgodnym z zasadą praworządności oraz zaufania obywatela do państwa, a prostota naruszenia w kontekście nieskomplikowania wykładni nie jest wystarczającą przesłanką.

Z treści art. 152(23) ust. 1 w zw. z art. 252 p.w.p. w zw. z art. 123 § 1 k.p.a. wynika, że w postępowaniu w sprawie sprzeciwu znajduje zastosowanie instytucja przedłużenia terminu procesowego urzędowego wyznaczonego do dokonania określonych czynności procesowych w granicach czasowych określonych w art. 242 ust. 1 i 2 p.w.p., która jest niezależna od nieznajdującej w tym postępowaniu zastosowania autonomicznej

Regulacje unijne dotyczące przedawnienia roszczeń w ramach systemów wsparcia bezpośredniego rolników mają pierwszeństwo przed prawem krajowym, a decyzje organów administracyjnych muszą być zgodne z tymi regulacjami, w tym zakresie dotyczą punktu rozpoczęcia biegu przedawnienia oraz jego przerwania.

Brak przedłożenia wymaganego dokumentu homologacyjnego przy rejestracji pojazdu sprowadzonego z państwa spoza UE stanowi oczywiste naruszenie prawa, lecz nie zawsze skutkuje rażącym naruszeniem prowadzącym do stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej.

Ocena stworzenia sztucznych warunków w celu uzyskania płatności rolnych opiera się na całokształcie materiału dowodowego pozyskanego z różnych postępowań. Organy oraz sądy mogą bazować na dowodach zebranych w ramach różnych postępowań administracyjnych, o ile dowody te wykazują powiązania osobowe i ekonomiczne pomiędzy stronami postępowania, potwierdzające nadużycie prawa.

W systemie płatności ekologicznych kreowanie sztucznych warunków mających na celu uzyskanie korzyści finansowych w sprzeczności z celami wspólnotowymi skutkuje odmową przyznania takich płatności, a organy administracji są uprawnione do uwzględniania dowodów pozyskanych w innych postępowaniach, jeśli dotyczą one takich okoliczności.