Nieskuteczne doręczenie postanowienia o nadaniu decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności, spowodowane naruszeniem przepisów o doręczeniach, uniemożliwia rzeczywiste ziszczenie się skutków prawnych tegoż rygoru.

Uchybienie terminowi do wniesienia odwołania w postępowaniu podatkowym, potwierdzone w sposób niebudzący wątpliwości przez organ, obliguje organ do wydania postanowienia stwierdzającego tę okoliczność, niezależnie od kwestii przywrócenia tego terminu, które stanowi odrębną materię proceduralną.

Nowe okoliczności faktyczne, o których mowa w art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej, to takie fakty, które istniały w dniu wydania decyzji, lecz nie były znane organowi, a które – ujawnione po wydaniu decyzji – mogą mieć istotne znaczenie dla jej treści, co uzasadnia wznowienie postępowania podatkowego jako wyjątek od zasady trwałości decyzji.

Członek zarządu spółki odpowiada za zobowiązania podatkowe spółki, nawet jeżeli jedynym wierzycielem jest Skarb Państwa, co nakłada obowiązek złożenia wniosku o upadłość. Odpowiedzialność ta wynika z decyzji organu podatkowego, a jej brak nie może opierać się na gramatycznej wykładni przepisu.

Do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania konieczne jest uprawdopodobnienie braku winy w jego uchybieniu. Skarżący, wnosząc o takie przywrócenie, winien wykazać brak winy, której istnienie uniemożliwia przywrócenie terminu.

Osoba trzecia, odpowiadająca za zaległości publicznoprawne spółki, nie podlega obowiązkowi aktualizacji danych adresowych na podstawie ustawy o ewidencji i identyfikacji podatników. Doręczenie decyzji zgodnie z Ordynacją podatkową uznaje się za prawidłowe, nawet przy twierdzeniach o braku skrzynki oddawczej, jeśli nie zostały poparte przeciwdowodem.

Brak uprawdopodobnienia przez stronę uchybienia terminu bez jej winy i brak odpowiednich działań pełnomocnika nie stanowi podstawy do przywrócenia terminu na wniesienie odwołania od decyzji organu podatkowego.

Członek zarządu spółki ponosi odpowiedzialność za jej zaległości podatkowe, jeśli egzekucja z majątku spółki okazuje się bezskuteczna, a on nie wykaże przesłanek egzoneracyjnych, takich jak złożenie wniosku o upadłość w odpowiednim czasie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, iż członek zarządu spółki ponosi solidarną odpowiedzialność za zaległości podatkowe spółki, jeżeli nie wykaże braku swojej winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość w terminie, niezależnie od istnienia jednego wierzyciela oraz skuteczności wniosku.

Dla wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej konieczne jest wykazanie braku udziału strony w postępowaniu nie z jej winy, co obejmuje również obowiązek aktualizacji danych adresowych; niewykonanie tego obowiązku obciąża stronę.

Podatnik, który nie zachowuje należytej staranności w zakresie weryfikacji kontrahentów, i nieświadomie uczestniczy w karuzeli podatkowej, nie ma prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego na nierzetelnych fakturach, jeśli transakcje te są częścią oszukańczego schematu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że organy podatkowe oraz sąd pierwszej instancji prawidłowo przypisały obowiązek podatkowy wszystkim współwłaścicielom nieruchomości, zaś skarga kasacyjna nie wykazała istotnych naruszeń proceduralnych mających wpływ na wynik sprawy.

Do czasu formalnego zakończenia rekultywacji grunty są związane z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu, jeśli osoba władająca gruntem nie ma tytułu samoistnego posiadacza, obowiązek podatkowy spoczywa na właścicielu.

Sąd potwierdził, że obowiązek podatkowy z tytułu podatku od nieruchomości ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach, a ustanowiony obowiązek nie został skutecznie podważony poprzez wykazanie posiadania samoistnego przez inną osobę.

Niezwłoczne dokonanie wpłaty kary finansowej, wynikającej z niezgodnego przeznaczenia środków ZFRON, obciąża pracodawcę, niezależnie od przestępczych działań pracowników, gdyż odpowiedzialność ta ma charakter obiektywny i dyscyplinujący.

Organy podatkowe prawidłowo zakwestionowały faktury jako nierzetelne, pozbawiając podatnika prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu transakcji fikcyjnych. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że faktury nie dokumentowały rzeczywistych zdarzeń gospodarczych.

Faktury VAT nieodzwierciedlające rzeczywistych zdarzeń gospodarczych nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego, nawet w przypadku dobrej wiary podatnika. Skarżąca, angażując się w bezprawny proceder wie, że nie przysługuje jej prawo do odliczenia podatku.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej uznając, że spółka J. sp. z o.o., de facto, spełnia przesłanki do zwrotu akcyzy jako eksporter, nawet gdy wywóz samochodu dokonany został przez nabywcę.

Instalacja paneli fotowoltaicznych wykorzystywanych zarówno na cele mieszkalne, jak i gospodarcze, podlega regulacjom wiążącej informacji stawkowej, uzasadniając tym samym odmowę wydania interpretacji indywidualnej przez organ podatkowy.

Podatnikowi odmawia się prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy faktury nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a przesłanki zawieszenia terminu przedawnienia zobowiązania są zgodne z prawem, nawet przy zarzucie instrumentalności postępowania karnoskabowego.

Udział w procederze obrotu pustymi fakturami w celu wyłudzenia podatku VAT, który nie odzwierciedla rzeczywistych transakcji, wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego, nawet jeśli Podatnik twierdzi, że działał w dobrej wierze.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż dla opodatkowania nieruchomości budynkiem związanym z działalnością gospodarczą niezbędne jest istnienie decyzji ostatecznej o trwałym wyłączeniu budynku z użytkowania, a złe warunki techniczne nie stanowią o jego wyłączeniu.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z powodu niepełnego rozpoznania zarzutów skargi kasacyjnej, nakazując ponowne rozpatrzenie sprawy z pełnym uwzględnieniem przepisów prawa materialnego i procedury.

Blokada rachunków bankowych M.D., przedłużona przez organ podatkowy, nie naruszyła prawa. Ryzyko skarbowego nadużycia analizowanych transakcji uzasadnia zastosowane środki, a waga naruszeń proceduralnych nie wpłynęła istotnie na rozstrzygnięcie.