Jeżeli rozstrzygnięcie o odmowie umorzenia zaległości podatkowych zostało dokonane w ramach uznania administracyjnego oraz poprawnie uzasadnione, to sąd administracyjny nie może kwestionować rozstrzygnięcia merytorycznego będącego wynikiem dokonanego przez organ wyboru, do którego upoważnia go art. 67a § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Członek zarządu spółki kapitałowej jest solidarnie odpowiedzialny za zaległości podatkowe spółki, jeżeli nie zgłosił wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie i jeżeli prowadzona egzekucja z majątku spółki okazała się bezskuteczna. Składając wniosek o upadłość w ustawowym terminie, członek zarządu może uwolnić się od tej odpowiedzialności.

Zgodnie z art. 22 § 2a O.p. organ podatkowy, na wniosek podatnika, ogranicza pobór zaliczek na podatek, jeżeli podatnik uprawdopodobni, że zaliczki obliczone według zasad określonych w ustawach podatkowych byłyby niewspółmiernie wysokie w stosunku do podatku należnego od dochodu lub zysku przewidywanego na dany rok podatkowy. Przepis ten wskazuje zatem na przesłankę, spełnienie której powoduje, że

W sprawach dotyczących interpretacji indywidualnych organ podatkowy nie może wymagać od podatników klasyfikacji statystycznej usług według PKWiU jako warunku koniecznego do oceny stanu faktycznego. Interpretacja indywidualna powinna koncentrować się na ocenie prawnych konsekwencji opisanych czynności, a nie na wymuszaniu spełnienia dodatkowych, nieprzewidzianych przez prawo warunków proceduralnych.

W zakresie oceny, czy umorzenie wierzytelności bankowej może być uznane za koszt uzyskania przychodu w świetle art. 16 ust. 1 pkt 43 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, musi ono mieć charakter definitywny, a nie warunkowy, i być bezpośrednio związane z postępowaniem restrukturyzacyjnym, co oznacza nieodwołalną rezygnację z roszczenia do dochodzenia danej należności oraz jej wygaśnięcie