W przypadku budynków mieszkalnych wynajmowanych na cele mieszkaniowe, które nie są faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, nie należy stosować podwyższonych stawek podatku od nieruchomości. Właściwe stawki zależą od faktycznego wykorzystania na cele mieszkaniowe.

Dwuletni termin przewidziany w art. 89a ust. 2 pkt 5 ustawy o VAT na skorzystanie z ulgi na złe długi jest zgodny z unijnymi zasadami i nie narusza przepisów Dyrektywy 112, co potwierdza prawo organów do kontroli przed przedawnieniem.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając że odmowa wszczęcia postępowania podatkowego była uzasadniona z uwagi na bezprzedmiotowość wniosku o odroczenie terminu płatności i przywrócenie terminu podatkowego.

Zastosowanie instytucji zabezpieczenia zobowiązania podatkowego wymaga jedynie uprawdopodobnienia, a nie udowodnienia obawy niewykonania zobowiązania. Organy mogą opierać się na wszelkich dowodach uzasadniających taką obawę, co w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo.

Podmiot, który dokonuje nabycia wyrobów akcyzowych, nie jest zwolniony z obowiązku zapłaty podatku akcyzowego, jeżeli fakury wystawione przez dostawców nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, a terminy przedawnienia zobowiązania podatkowego zostały skutecznie zawieszone zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

W przypadku zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków na usługi niematerialne, należy uwzględniać celowe ograniczenia prawne obejmujące przeciwdziałanie agresywnej optymalizacji podatkowej, przy jednoczesnym braku bezpośredniego związku tych usług z procesem wytwarzania towarów lub świadczenia usług przez podatnika (art. 15e u.p.d.o.p.).

Dochody z pracy najemnej na statku morskiego nie spełniającym definicji transportu międzynarodowego podlegają opodatkowaniu wyłącznie w Polsce, bez możliwości zwolnienia na podstawie umowy polsko-norweskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, iż wniosek o uzupełnienie decyzji podatkowej nie może być środkiem weryfikacji legalności decyzji ani dążyć do zmiany jej merytorycznej treści, a uzupełnienie może dotyczyć jedynie braków w rozstrzygnięciu lub pouczeniu, jeśli mieszczą się w zakresie art. 213 § 1 Ordynacji podatkowej.

Najem budynków mieszkalnych na cele mieszkaniowe w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nie kwalifikuje się jako ich zajęcie na prowadzenie działalności gospodarczej, jeśli w rzeczywistości służą zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych najemców.

Niniejszym oddala się skargę kasacyjną L. sp. z o.o.; podatnik nie dochował należytej staranności w weryfikacji dostawcy, co pozbawia go prawa do odliczenia VAT z faktur; faktury te nie dokumentowały rzeczywistych transakcji sprzedaży.

Budynki mieszkalne wynajmowane na cele mieszkaniowe nie są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej, co wpływa na stawki podatku od nieruchomości. Ocena powinna opierać się na faktycznym wykorzystaniu, nie zaś jedynie na obciążeniach wynikających z ewidencji czy klasyfikacji przedsiębiorstwa.

Nieruchomość, której budynek i grunt zostały wpisane do rejestru zabytków, może być zwolniona z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l., jeśli spełnione są dodatkowe warunki dotyczące konserwacji i braku zajęcia na działalność gospodarczą.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego została słusznie uchylona przez WSA z powodu braku wystarczającego uzasadnienia potrzeby ponownego postępowania dowodowego, co jest niezgodne z art. 233 § 2 O.p.

Obciążenie hipoteczne może stanowić uzasadnioną przyczynę odbiegania ceny sprzedaży nieruchomości od wartości rynkowej przy ustalaniu podstawy opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych. Organy podatkowe nie powinny automatycznie przyjmować opinii biegłych bez weryfikacji jej zgodności z przepisami i okolicznościami prawnymi.

Hipoteka jako obciążenie prawne nieruchomości może być uznana za uzasadnioną przyczynę obniżenia ceny rynkowej dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, zgodnie z art. 19 u.p.d.o.f.

Nieruchomość będąca w posiadaniu przedsiębiorcy domniemywa się związana z działalnością gospodarczą na potrzeby opodatkowania, chyba że wykazane inaczej.

Interpretacja indywidualna organu podatkowego, niepoparta wyczerpującym uzasadnieniem i analizą prawną, narusza przepisy art. 14c w zw. z art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej oraz nie spełnia wymogów prawidłowej kwalifikacji podatkowej zgodnie z art. 15e ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p.

Interpretacja indywidualna, która nie spełnia wymogów wyczerpującego uzasadnienia prawnego, narusza obowiązek wynikający z art. 14c oraz art. 121 § 1 O.p.; w związku z tym decyzja organu o takiej podstawie może zostać uchylona jako naruszająca przepisy postępowania.

Interpretacja indywidualna wydana przez organ podatkowy, która nie zawiera szczegółowego uzasadnienia prawnego i rzetelnej analizy świadczonych usług, narusza art. 14c § 1 i 2 Ordynacji podatkowej oraz zasadę prowadzenia postępowania budzącego zaufanie do organów podatkowych, a zatem podlega uchyleniu.

Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na brak usprawiedliwionych podstaw do jej uwzględnienia oraz brak skutecznego podważenia doręczenia decyzji organu podatkowego, w związku z czym uchybienie terminowi odwołania uznano za uzasadnione.

Zwolnienie z podatku akcyzowego na podstawie art. 31d ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 722 ze zm., dalej: u.p.a.), realizowane poprzez zwrot tego podatku przy zastosowaniu wzoru zawartego w art. 31d ust. 3 tej ustawy, odnosi się wyłącznie do kwoty akcyzy wcześniej uiszczonej przez podatnika tego podatku, będącego zakładem energochłonnym, z uwzględnieniem

Skarga kasacyjna dotycząca uchybienia proceduralnego w postępowaniu podatkowym nie może skutecznie podważać oceny ustalonego stanu faktycznego dokonanej przez sąd pierwszej instancji, jeżeli główną istotą zaskarżenia jest kwestionowanie legalności decyzji administracyjnej.

NSA stwierdził, że stosowanie metody marży transakcyjnej netto było zasadne, a organy podatkowe właściwie oceniły funkcję spółki jako dystrybutora przyjmując, iż transakcje z podmiotami powiązanymi były nierynkowe, co uzasadniało korektę dochodu.

Art. 11 u.p.d.o.p. (2015) nie dawał podstawy do reklasyfikacji transakcji kontrolowanych, a korekta mogła obejmować wyłącznie wycenę dochodu na zasadach rynkowych. Sąd podkreślił, że zmiany wprowadzające recharakteryzację były normatywne, nie doprecyzowujące.