Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżony wyrok WSA we Wrocławiu i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania z uwagi na niedostateczne wyjaśnienie kwestii doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego.

Osoba trzecia, która dokonała zapłaty w imieniu podatnika, bez posiadania obowiązku prawnego, nie jest uprawniona do żądania zwrotu opłaty skarbowej, gdyż nie posiada przymiotu strony w postępowaniu podatkowym ani interesu prawnego wynikającego z przepisów prawa podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny, uchylając wyrok sądu I instancji, stwierdza: niewystarczająca ocena dowodów i zaniedbanie uzupełnienia akt sprawy wymagają ponownego rozpoznania przez WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż brak wystarczającej, odrębnej struktury personalnej i technicznej w Polsce wyklucza uznanie posiadania przez zagraniczną spółkę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a tym samym wyłącza obowiązek opodatkowania takich usług polskim VAT.

Członek zarządu spółki odpowiada solidarnie za zaległości podatkowe, jeśli nie wykazano przesłanek wyłączających odpowiedzialności, a organy prawidłowo ustaliły niewypłacalność spółki i nienależyte zarządzanie przez członka zarządu.

Naczelny Sąd Administracyjny, uchylając wyrok WSA we Wrocławiu, orzeka, że sąd administracyjny, przed wydaniem decyzji o uchyleniu decyzji podatkowej, powinien umożliwić organowi administracyjnemu uzupełnienie brakujących dowodów, mając na względzie zasadę proporcjonalności postępowania.

NSA podtrzymał decyzję o odpowiedzialności podatkowej skarżącego jako członka zarządu spółki, uznając, iż zobowiązania podatkowe powstają z mocy prawa i potwierdzenia ich późniejszymi decyzjami nie zmieniają ich legalnego statusu.

Obowiązek podatkowy z tytułu VAT powstaje z chwilą otrzymania przedpłaty na poczet krajowej dostawy towarów, niezależnie od późnienia się jej faktycznej realizacji. Właściwość dostawy i moment powstania obowiązku determinowane są zgodnie z treścią umowy oraz dokonanym faktem przekazania przedpłaty.

Podmiot nie może powoływać się na zasady neutralności VAT, jeśli nie dokonał weryfikacji swoich kontrahentów, a zadeklarowane transakcje wskazują na uchybienia mogące sugerować zaangażowanie w oszustwa karuzelowe. Faktury nienoszące znamion rzeczywistej dostawy towarów nie są podstawą do odliczenia podatku naliczonego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podkreślając obowiązek formalnego i materialnego uzasadnienia skargi oraz brak podstaw do uchylenia odpowiedzialności członka zarządu za nieuregulowane zobowiązania podatkowe w oparciu o niewykonalną umowę pożyczki.

Podmiot pełniący funkcję organu prowadzącego dla jednostek oświatowych, nieposiadających odrębności organizacyjnej i finansowej, jest uznawany za pracodawcę zgodnie z ustawą o rehabilitacji, zobowiązanym do wpłat na PFRON.

Członek zarządu nie posiada zestawu praw procesowych do skutecznego żądania wznowienia postępowania podatkowego w zakresie, w którym nie jest stroną, pomimo swojej potencjalnej odpowiedzialności solidarnej za zobowiązania podatkowe spółki.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając że decyzje organów podatkowych nie uwzględniały zasady zaufania do organów publicznych, lecz co do zasady były zgodne z prawem, bazując na utrwalonej praktyce stosowania stawki 5% VAT dla dostawy gotowych posiłków.

Podatnik, który nabywa towary w transakcjach charakteryzujących się znamionami oszustwa typu karuzelowego i nie zachowuje należytej staranności kupieckiej, nie ma prawa do odliczenia podatku VAT, nawet jeśli nie działał z zamiarem uczestniczenia w oszustwie.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z powodu niedostatecznego ustalenia faktów dotyczących doręczenia postanowienia o wszczęciu postępowania podatkowego, wskazując na konieczność organu uzupełnienia brakujących dokumentów.

Spółka A. sp. z o.o. sp. k. w B. nie miała podstaw do odliczenia podatku naliczonego i zwrotu podatku VAT, gdyż nie dochowała należytej staranności, uczestnicząc w łańcuchu transakcji mających charakter oszustwa podatkowego typu karuzelowego.

Pojazd marki Audi A6, sprzedany na terytorium kraju, został słusznie zakwalifikowany jako samochód osobowy pod kodem CN 8703 na potrzeby akcyzy. Nieuzasadnione były twierdzenia o jego specjalnym przeznaczeniu.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że dla celów składek na PFRON pracodawcą jest Skarżący, a nie poszczególne placówki oświatowe. Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia prawa materialnego i procesowego zostały uznane za niezasadne. Skarga kasacyjna J.P. została oddalona.

NSA orzekł, że J.P., jako formalny pracodawca, odpowiada za uiszczanie wpłat na PFRON za wszystkich zatrudnionych pracowników, mimo iż pełni rolę organu prowadzącego dla różnych placówek oświatowych. Skarga kasacyjna została oddalona, a wcześniejsze rozstrzygnięcia utrzymane w mocy.

Podmioty prowadzone przez organ założycielski nie są odrębnymi pracodawcami zobowiązanymi do wpłat na PFRON; obowiązek taki spoczywa na organie założycielskim w przypadku braku odrębności organizacyjnej i finansowej.

Zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za luty 2013 roku uległo przedawnieniu. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjął, że przesłanki zawieszenia biegu przedawnienia dla tego okresu były niezasadne, skutkując uchyleniem decyzji podatkowych i umorzeniem postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podkreślając brak spełnienia formalnych wymogów skargi oraz uznając za uzasadnione stanowisko organu o konieczności zgłoszenia upadłości w przypadku jednego wierzyciela, jakim jest Skarb Państwa.

Wniosek o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej wymaga wyczerpującego przedstawienia zdarzenia przyszłego; organ podatkowy musi jasno wskazać, które elementy wniosku są niedostateczne dla jego rozpoznania.

Pełnomocnik, dokonujący zapłaty opłaty skarbowej za podatnika, nie posiada czynnej legitymacji procesowej do wystąpienia z wnioskiem o jej zwrot; uprawnienie takie przysługuje jedynie podatnikowi.