Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, mająca charakter formalny, nie rozstrzyga merytorycznych kwestii prawnych, o ile spełnia wymagania z art. 233 § 2 O.p.

Członek zarządu spółki nie uwalnia się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, gdy nie złożył wniosku o upadłość we właściwym czasie, co wynika z art. 116 § 1 Ordynacji podatkowej.

Opodatkowanie nieruchomości powinno być dokonywane zgodnie z zapisami ewidencji gruntów, a wcześniejsze decyzje dotyczące ochrony gruntów leśnych nie wpływają na klasyfikację pod kątem podatku od nieruchomości, który dotyczy terenów mieszkaniowych. Skarga kasacyjna oddalona.

Granice skargi kasacyjnej oraz treść art. 2 Konstytucji RP nie uzasadniają zmiany decyzji podatkowej opartej na ewidencji gruntów, a opłaty leśne i podatki od nieruchomości to odrębne daniny.

Członek zarządu spółki z o.o., jeżeli nie wykazał złożenia wniosku o upadłość we właściwym czasie, odpowiada solidarnie za zaległości podatkowe spółki zgodnie z art. 116 o.p., jeżeli egzekucja z majątku spółki była bezskuteczna. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Opodatkowanie gruntu jako terenu mieszkaniowego na podstawie zapisów ewidencji gruntów oraz brak udowodnienia naruszenia zaufania obywatela do państwa prawa uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej na decyzję podatkową.

Skargę kasacyjną, opartą na wielu zarzutach, lecz bez wskazania art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej, uznaje się za bezzasadną. Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się naruszeń przez sąd I instancji w kwestii ograniczenia poboru zaliczek na podatek.

Brak konfliktu podatkowego między Polską a Singapurem uzasadnia nieuwzględnienie ulgi abolicyjnej dla dochodu opodatkowanego w Polsce, gdy brak jest roszczeń podatkowych Singapuru.

Zbycie akcji w sposób warunkowy oraz cesja wierzytelności dotyczące tejże transakcji nie skutkują powstaniem przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli nie prowadzą do trwałego wzrostu majątku podatnika.

Przychody uzyskane przez Skarżącego w 2012 r. ze sprzedaży nieruchomości należy zakwalifikować jako przychody z działalności gospodarczej. Skarga kasacyjna została oddalona, gdyż działanie Skarżącego spełniało przesłanki zorganizowanej i zarobkowej działalności, a kwestia przedawnienia zobowiązania podatkowego rozstrzygnięta została zgodnie z prawem.

Faktury wystawione przez podmioty uznane za nieistniejące lub dokumentujące czynności niedokonane nie mogą stanowić podstawy do obniżenia podatku należnego zgodnie z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT.

Ograniczenia wynikające z art. 15e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają zastosowania do kosztów działalności prowadzonej w specjalnej strefie ekonomicznej, z której dochód jest zwolniony z opodatkowania.

W sprawie opodatkowania gruntu jako nieruchomości, decyzje administracji oparte na zapisach ewidencji gruntów są wiążące, a ich kwestionowanie bez wykazania naruszenia prawa nie uzasadnia uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji.

NSA uznał za dopuszczalne odrzucenie skargi S.F. dotyczącej określania zobowiązania VAT, z uwagi na nierzetelność ksiąg podatkowych uniemożliwiającą weryfikację rozliczenia. Skarga kasacyjna nie wykazała naruszeń ani nie mogła rozszerzać postępowania.

Zawieszenie biegu przedawnienia zobowiązania podatkowego z tytułu VAT za IV kwartał 2011 r. było zgodne z prawem, a instrumentalny charakter postępowania karnego skarbowego nie został wykazany. Oddalenie skargi kasacyjnej było uzasadnione.

Koszty opłat przyłączeniowych nie stanowią kosztów wytworzenia środka trwałego w rozumieniu art. 16g ust. 4 u.p.d.o.p., lecz wydatki związane z etapem użytkowania środka trwałego w działalności gospodarczej.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, oparta na art. 233 § 2 O.p., ma charakter jedynie formalny i nie dotyka materialnoprawnych zobowiązań strony; przeprowadzenie kompleksowego postępowania dowodowego niezbędne do prawidłowego rozdzielenia kwestii faktycznych.

Decyzja kasacyjna organu odwoławczego, uchylająca orzeczenie organu pierwszej instancji i przekazująca sprawę do ponownego rozpoznania, nie zawiera merytorycznego rozstrzygnięcia, a jej zasadność sprowadza się do oceny przeprowadzonego postępowania dowodowego (art. 233 § 2 O.p.).

Odmowa wydania zaświadczenia o niezaleganiu w podatkach uzasadniona jest istnieniem nieostatecznej, lecz doręczonej decyzji podatkowej wskazującej zaległości, niezależnie od jej zaskarżenia czy braku klauzuli wykonalności.

Podatnik, który wiedział lub powinien był wiedzieć o uczestnictwie w oszustwie karuzelowym, nie nabywa prawa do odliczenia podatku naliczonego, a transakcje pozbawione celu gospodarczego pozostają poza systemem VAT.

Subiekt będący świadomym uczestnikiem karuzeli podatkowej, pozorującym transakcje gospodarcze, nie może korzystać z prawa do odliczenia podatku VAT, gdyż jego działania wykraczają poza zakres działalności podatnika zgodnie z Dyrektywą 112.

Sąd uznał, że G. sp. z o.o. świadomie uczestniczyła w oszustwie karuzelowym VAT, a dokonywane transakcje były pozorne, co wyklucza prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących te transakcje.

Nie dopełnienie formalnych warunków zastosowania procedury uproszczonej przez podatnika uniemożliwia jej zastosowanie w wewnątrzwspólnotowych transakcjach trójstronnych. Formalne warunki z art. 135 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT muszą być spełnione kumulatywnie, a ich naruszenie wyłącza prawo do odliczenia VAT.

W przypadku postępowania w zakresie ograniczenia poboru zaliczek skarżący musi skutecznie wykazać przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. Brak wykazania bezpośredniego naruszenia przez organ tego przepisu skutkuje niezasadnością skargi kasacyjnej.