Tymczasowe obiekty kontenerowe, jako urządzenia techniczne związane z instalacją przemysłową, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Sąd administracyjny nie ma podstaw do uchylania decyzji za okresy, w których nie stwierdzono naruszenia prawa. W przypadku wyczerpania możliwości dowodowych sąd winien umorzyć postępowanie za dany okres rozliczeniowy (art. 145 § 3 p.p.s.a.).

Mobilne obiekty kontenerowe, jako urządzenia techniczne związane z budowlą - węzłem betoniarskim, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako budowle. Kwalifikacja oparta na wykładni obowiązującego prawa podatkowego zachowuje zgodność z dotychczasowym orzecznictwem NSA.

Obiekty kontenerowe, które pełnią funkcje techniczne jako integralne elementy infrastruktury przemysłowej, mogą być kwalifikowane jako budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Organ odwoławczy ma prawo uchylić decyzję organu pierwszej instancji zgodnie z art. 233 § 2 Ordynacji Podatkowej, gdy sprawa wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w istotnej części, bez naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania.

Gmina ma prawo do stosowania odrębnego prewspółczynnika odliczenia podatku naliczonego, pod warunkiem, że najlepiej odzwierciedla on specyfikę działalności, w której nieruchomość jest użytkowana, co pozwala na odliczenie podatku proporcjonalnie przypadającego na działalność opodatkowaną VAT.

Brak wpisu do Rejestru Podmiotów Wykonujących Działalność Leczniczą wyklucza przyznanie preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości, przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d u.p.o.l.

Rekompensaty przyznawane przedsiębiorstwom w ramach rządowych programów wsparcia, związanych z nagłymi wzrostami cen energii, nie spełniają definicji dotacji z art. 126 ustawy o finansach publicznych i nie korzystają ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 47 u.p.d.o.p.

Usługi najmu nieruchomości na cele krótkotrwałego zakwaterowania pracowników podlegają opodatkowaniu stawką VAT 8% jako usługi związane z zakwaterowaniem zgodnie z poz. 47 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż organ podatkowy nie jest zobowiązany przesyłać kserokopii akt sprawy na żądanie strony, bazując na art. 178 § 3 Ordynacji podatkowej, co nie narusza praw strony do wglądu do akt.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA, z powodu niekompletnej oceny materiału dowodowego i niewłaściwej interpretacji przepisów o zwolnieniach z podatku od nieruchomości, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Brak definicji legalnej w przepisach prawa podatkowego nie stanowi przeszkody do wydania indywidualnej interpretacji podatkowej; organ jest zobowiązany do dokonania wykładni i kwalifikacji prawnej przedstawionych faktów.

Nieuzasadnione jest wyłączenie odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe poprzez fakt, że zobowiązania spółki dotyczyły jedynego wierzyciela.

L. sp. z o.o. dochowała należytej staranności w zakresie ustalenia miejsca opodatkowania usług transportowych. Działania Skarżącej spełniały wymogi wynikające z obowiązujących regulacji prawnych, co skutkuje uchyleniem decyzji organu celno-skarbowego oraz wcześniejszego wyroku WSA.

Wyrok TSUE C-189/18 nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania podatkowego w Polsce w sytuacji, gdy polska ordynacja podatkowa zapewnia ochronę praw podatnika i nie wymaga związania ustaleniami z innych postępowań.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/19 nie stanowi przesłanki do wznowienia postępowania podatkowego, gdy polskie organy zachowały niezależność postępowania dowodowego, zapewniając podatnikowi pełne prawa do obrony.

Należyta staranność podatnika przy transakcjach VAT wymaga weryfikacji kontrahentów według przyjętych standardów; nieprzewidywanie oszustw nie jest automatycznie równoznaczne z niewłaściwym działaniem podatnika.

Wyrok TSUE w sprawie C-189/18 nie ma wpływu na ostateczną decyzję podatkową wydaną wobec N. sp. z o.o., nie spełniając przesłanki wznowienia postępowania z art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej.

Brak spełnienia przesłanek do przywrócenia terminu wniesienia odwołania w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości uzasadnia jego odmowę, nawet w przypadku powoływania się na szczególne okoliczności osobiste i stan zdrowia podatnika (art. 162 § 1 o.p.).

Skarga kasacyjna A.D. została oddalona, gdyż przesłanki odpowiedzialności podatkowej osoby trzeciej zostały prawidłowo ustalone. Organy podatkowe i WSA w Bydgoszczy poprawnie interpretowały przepisy prawa podatkowego i upadłościowego, w tym fakt niewypłacalności dłużnika, który nie reguluje zobowiązań przez okres przekraczający trzy miesiące.

Brak w uzasadnieniu decyzji organu podatkowego szczegółowej analizy przesłanek zastosowania art. 70 § 6 pkt 1 Ordynacji podatkowej, obejmującej ocenę instrumentalnego wszczęcia postępowania karnego skarbowego, uzasadnia uchylenie decyzji przez WSA; sąd ten powinien jednak samodzielnie ocenić dowody zawarte w aktach sprawy.

Interpretacja indywidualna organu podatkowego, oparta na wadliwie sporządzonym uzasadnieniu prawnym, nie spełnia wymogów art. 14c § 2 Ordynacji podatkowej i podlega uchyleniu; prawidłowa kwalifikacja stacji ładowania pojazdów nie może bazować na nieaktualnych przepisach budowlanych.

Przepisy art. 15zzzzzn2 ustawy covidowej, odnoszące się do terminów zawitych, mogą być stosowane także do materialnoprawnych terminów prawa podatkowego, przy spełnieniu warunków związanych ze stanem epidemii, co obliguje organy do umożliwienia podatnikom przywrócenia terminów.

Naczelny Sąd Administracyjny, oddalając skargę kasacyjną M.T., potwierdził prawidłowość orzeczeń organów podatkowych w zakresie solidarnej odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki, stwierdzając, iż uchybiono obowiązkowi terminowego zgłoszenia upadłości.