Skarga kasacyjna podjęta przez M.K. dotycząca zobowiązania z podatku dochodowego za 2013 rok zostaje oddalona. Działania organów podatkowych i uzasadnienia sądu pierwszej instancji były prawidłowe, a zarzuty powtórzone w skardze kasacyjnej nie podważyły wcześniejszych ustaleń.

Zarówno Działalność Przenoszona, jak i Pozostała Działalność w Spółce Dzielonej stanowią zorganizowane części przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 4a pkt 4 u.p.d.o.p., co wyklucza powstanie przychodu opodatkowanego u Wspólników i Spółki Dzielonej na skutek podziału.

Zwolnienie z opodatkowania gruntów, budynków i budowli wchodzących w skład infrastruktury kolejowej wymaga ich faktycznego udostępnienia przewoźnikom kolejowym; nie wystarczy ich potencjalne wykorzystanie.

Zwolnienia podatkowe dla infrastruktury kolejowej dotyczą jedynie przypadku faktycznego udostępnienia tej infrastruktury przewoźnikom kolejowym, co wyklucza ich zastosowanie do infrastruktury nieczynnej, na której zawieszono ruch kolejowy.

Zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a) ustawy o VAT winien być interpretowany zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. i) Dyrektywy VAT, a zwolnienie z VAT przysługuje usługom szkoleniowym prowadzonym przez podmioty uznane za mające cele publiczne.

W razie stwierdzenia niedostatecznego przeprowadzenia postępowania dowodowego w decyzjach kasatoryjnych, sąd administracyjny winien skontrolować prawidłowość decyzji, uwzględniając także problematykę przedawnienia zobowiązań podatkowych. Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok pierwszej instancji i wskazuje na konieczność ponownego rozpoznania przez sąd.

Osoba prowadząca działalność gospodarczą, która nie potrafi przedstawić wiarygodnych dowodów na przeznaczenie uzyskanych nadwyżek finansowych, zobowiązana jest do uwzględnienia ich jako przychodu z działalności gospodarczej podlegającego opodatkowaniu.

Zwolnienie infrastruktury kolejowej z podatku nieruchomości, na mocy art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l., wymaga jej faktycznego udostępnienia przewoźnikom kolejowym, nie zaś potencjalnego, co wyklucza zwolnienie infrastruktury nieczynnej.

Skarga kasacyjna M.S. została oddalona z uwagi na prawidłowość decyzji obciążającej go odpowiedzialnością podatkową spółki. Przesłanki odpowiedzialności określone w art. 116 Ordynacji podatkowej zostały spełnione, a umowy ratalne wskazywały na niewypłacalność spółki.

Skarga kasacyjna na decyzję organu podatkowego o odmowie umorzenia zaległości podatkowej nie znajduje podstaw, jeżeli organ prawidłowo stosuje zasady uznania administracyjnego wynikające z art. 67a § 1 Ordynacji podatkowej, nawet wobec podmiotu prowadzącego działalność charytatywną.

Nieruchomości będące własnością przedsiębiorcy, związane funkcjonalnie z jego działalnością, podlegają opodatkowaniu według stawki dla nieruchomości związanych z działalnością gospodarczą, nawet jeśli aktualnie nie są używane operacyjnie.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur VAT uznanych za fikcyjne na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT nie przysługuje podmiotowi, który świadomie przyjął od dostawcy takie faktury dokumentujące nieistniejące transakcje.

Dla zastosowania zwolnienia podatkowego dla nieruchomości jako infrastruktury kolejowej niezbędne jest faktyczne udostępnienie jej przewoźnikom kolejowym. Literalna wykładnia przepisów podatkowych jest podstawą decyzyjną przy odmowie zwolnienia.

Podatnikiem podatku od nieruchomości publicznej w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.p.o.l. jest spółka, która weszła w posiadanie nieruchomości bezpośrednio na podstawie umowy zawartej z właścicielem, nie zaś podmiot, który nabył posiadanie na podstawie umowy z posiadaczem zależnym.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził brak podstaw do uznania nieważności postępowania sądowego z powodu nieobecności Prokuratora, uznając że skarga kasacyjna oparta na tym zarzucie nie była należycie uzasadniona i oddalił wniosek, podtrzymując decyzje dotychczasowego orzeczenia.

Instrumentalne wszczynanie postępowania karnego skarbowego w celu zawieszenia biegu terminu przedawnienia zobowiązań podatkowych wymaga szczegółowej analizy sądowej, uwzględniającej działania dowodowe organu podatkowego i celowość postępowania.

Skarga kasacyjna T. Sp. z o.o. nie ma zasadzonych podstaw. Brak udziału prokuratora nie skutkował pozbawieniem skarżącej możliwości obrony praw i nie podważał zasadności zaskarżonego wyroku WSA.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zwolnienie od podatku od nieruchomości dotyczy tylko infrastruktury kolejowej faktycznie udostępnianej przewoźnikom, a obowiązek podatkowy obejmuje również grunty nieużywane do prowadzenia działalności.

W przypadku działalności pośrednictwa handlowego, świadczonej w sposób ciągły i zorganizowany, uzyskiwane przychody stanowią przychody z działalności gospodarczej. Obciążenie organów podatkowych obowiązkiem pozyskania dodatkowych dowodów zagranicznych jest nieuzasadnione, gdy zgromadzone materiały są kompletne.

Podatnikiem podatku od nieruchomości, zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.o.l., jest podmiot, który nabył nieruchomość od właściciela. Podmiot, który otrzymał nieruchomość od posiadacza zależnego, nie może być uznany za podatnika.

Podanie jedynie numeru KRS przez skarżącą spółkę nie spełnia wymogu przedstawienia dokumentu określającego umocowanie do reprezentacji, co skutkuje odrzuceniem skargi z powodu nieuzupełnienia braków formalnych w wymaganym terminie.

Metoda powierzchniowa zaproponowana przez Muzeum do określenia proporcji nie spełnia kryteriów specyficzności oraz reprezentatywności wymaganych przez przepisy ustawy o podatku VAT, co uzasadnia odrzucenie wyliczeń Muzeum w wykazaniu podatku naliczonego związanego z działalnością opodatkowaną.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że naruszenia proceduralne w zakresie uzasadnienia decyzji podatkowej mogą wymuszać uchylenie decyzji, zwłaszcza gdy organ odwoławczy nie odniósł się do zgłoszonych zarzutów oraz nie zapewniono pełnego rozpoznania sprawy zgodnie z zasadą dwuinstancyjności.

Operacje gospodarcze nakierowane na optymalizację podatkową, które nie mają na celu faktycznego osiągania przychodów, nie mogą uzasadniać uznania wydatków z nimi związanych za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.