Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, aby uniknąć odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki, musi wykazać brak winy w niezgłoszeniu wniosku o upadłość oraz istnienie mienia spółki umożliwiającego zaspokojenie tych zaległości w znacznej części.

„Bezskuteczność” może być dowodzona każdym środkiem dowodowym adekwatnym do wykazania braku zaspokojenia wierzyciela z majątku spółki (w tym postanowieniem o umorzeniu), bez potrzeby i bez możliwości merytorycznej kontroli prawidłowości przebiegu egzekucji w ramach postępowania z art. 116 O.p.

Dochody uzyskiwane przez wspólnotę mieszkaniową z wynajmu części powierzchni dachu pod maszt telekomunikacyjny są przychodami z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, korzystającymi ze zwolnienia podatkowego zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 44 u.p.d.o.p.

Wykazanie nowych, istotnych dowodów nieznanych organowi przy wydaniu decyzji ostatecznej, spełniających wymogi z art. 240 § 1 pkt 5 o.p., umożliwia wznowienie postępowania podatkowego ze względu na ich potencjalny wpływ na odmienne rozstrzygnięcie.

Brak certyfikatu rezydencji wyklucza możliwość zastosowania zwolnienia z „podatku u źródła” zgodnie z umową o unikaniu podwójnego opodatkowania, co skutkuje prawidłowym obciążeniem płatnika odpowiedzialnością za nieodprowadzony podatek.

Należności wypłacone pracownikom za czas urlopu i choroby mogą stanowić koszty kwalifikowane działalności badawczo-rozwojowej na podstawie art. 18d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, niezależnie od faktycznego czasu pracy.

Wykładnia art. 21 ust. 1 pkt 131 u.p.d.o.f. nie wymaga faktycznego zamieszkania w nabytym lokalu, aby uzyskać zwolnienie podatkowe na cele mieszkaniowe. Istotne jest jedynie poniesienie wydatków na cel określony w zamkniętym katalogu, a wymóg zamieszkania naruszałby zasadę zaufania do państwa i wymóg jasności prawa.

Kosztem uzyskania przychodu z odpłatnego zbycia udziałów jest wartość bilansowa udziałów na dzień ich zbycia, co wyklucza odwołanie do wartości historycznej wydatków poniesionych na nabycie udziałów, jak wynika z art. 23 ust. 1 pkt 38 u.p.d.o.f.

Dla zastosowania ulgi abolicyjnej konieczne jest, by statek był eksploatowany w transporcie międzynarodowym. Jednostka, która nie jest przeznaczona do przewozu ludzi lub ładunków z jednego miejsca na drugie, choć może być statkiem morskim, nie może być uznana za eksploatowaną w transporcie międzynarodowym.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości infrastruktur kolejowych na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a u.p.o.l. nie stanowi selektywnej korzyści ani niedozwolonej pomocy publicznej, wobec czego może być stosowane bez notyfikacji Komisji Europejskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, uznając za słuszne uchylenie interpretacji indywidualnej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach z powodu niedostatecznego uzasadnienia interpretacji dotyczącej zakładu podatkowego.

Statek badawczy, realizujący funkcje inne niż przewóz osób i rzeczy, nie jest eksploatowany w transporcie międzynarodowym w rozumieniu Konwencji o unikaniu podwójnego opodatkowania z Wielką Brytanią; zatem dochody członków jego załogi nie kwalifikują się do ulgi abolicyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje uchylenie decyzji zabezpieczającej w związku z niewystarczającymi podstawami do stwierdzenia uzasadnionej obawy nieściągalności zobowiązania podatkowego B. sp.k., pozostawiając organom konieczność ponownej analizy przesłanek zabezpieczenia.

Przepisy art. 22c pkt 2 updof oraz art. 71 ustawy zmieniającej, wprowadzające modyfikacje zasad amortyzacji budynków mieszkalnych, są zgodne z Konstytucją RP, a skarga kasacyjna dotycząca ich konstytucyjności nie znalazła usprawiedliwienia w świetle rygorystycznych kryteriów proceduralnych oraz wykładni językowej i systemowej.

Sąd podtrzymał wykładnię definitywnie wyłączającą z amortyzacji podatkowej budynki mieszkalne w nowym reżimie prawnym, uznając jednocześnie, że zakres ochrony praw nabytych został należycie uregulowany przepisami przejściowymi w art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej.

Zwolnienie z podatku u źródła na podstawie art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymaga od płatnika weryfikacji rzeczywistego właściciela dywidendy; wymagana jest jedynie należyta staranność.

Podatnik, występując z wnioskiem o ograniczenie poboru zaliczek na podatek dochodowy, musi uprawdopodobnić niewspółmierność zaliczek w stosunku do przewidywanego podatku; niewykazanie tej okoliczności nie uzasadnia zmiany decyzji organu administracyjnego dotyczącej zaliczek.

Użyty w wyroku TSUE z 27 lutego 2025 r., C-277/24 (ECLI:EU:C:2025:130) zwrot: „może skutecznie podważyć ustalenia faktyczne i kwalifikacje prawne dokonane przez organ podatkowy w ramach pierwszego postępowania” oznacza, że kwestionując wysokość długu podatkowego spółki, w ramach postępowania z art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.), były członek

W sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych dochody uzyskane z projektów finansowanych ze środków europejskich podlegają przepisom updof, w szczególności art. 21 i 23, nawet jeśli są wolne od podatku dochodowego.

Wyroki TSUE nie stanowią podstawy wznowienia postępowania, jeśli nie wpływają istotnie na treść decyzji ostatecznych. Postępowanie wznowieniowe nie służy merytorycznemu rozpatrzeniu sprawy, ale weryfikacji przesłanek wznowienia. Dostęp do akt sprawy zapewniony prawem spełnia wymogi obrony.

Skarga kasacyjna podlega oddaleniu, gdyż brak podstaw formalnych do jej uwzględnienia; prawomocne było nieprzyznanie ulgi abolicyjnej, z racji niedopełnienia warunków umowy międzynarodowej z Singapurem.

Zakończenie procesu rekultywacji gruntów musi być formalnie uznane decyzją administracyjną, aby zmienić ich status w kontekście podatku od nieruchomości, a tymczasem grunty te pozostają związane z działalnością gospodarczą.

Przepisy dotyczące raportowania schematów podatkowych, mające charakter materialnoprawny, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej ze względu na ich związek z obowiązkami informacyjnymi i stosunkami prawnopodatkowymi.

Odpowiedzialność byłego członka zarządu za zaległości podatkowe spółki nie zachodzi, gdy postępowanie restrukturyzacyjne zostało otwarte we właściwym czasie, zgodnie z art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej.