Wyrok SN z dnia 11 marca 2008 r., sygn. II PK 195/07

Pracodawca może na podstawie art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.) wypowiedzieć stosunek pracy pracownikowi podlegającemu z mocy odrębnych przepi­sów szczególnej ochronie przed wypowiedzeniem. W razie naruszenia zasad przewidzianych w art. 10 ust. 2 tej ustawy w stosunku do pracowników szcze­gólnie chronionych nie stosuje się art. 45 § 2 k.p.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (spra­wozdawca), Zbigniew Korzeniowski.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 11 marca 2008 r. sprawy z powództwa Marka S. przeciwko D. Urzędowi Wojewódzkiemu w W. - Zakładowi Obsługi Urzędu o przywrócenie do pracy oraz z powództwa wzajemnego D. Urzędu Wojewódzkiego w W. - Zakładu Obsługi Urzędu przeciwko Markowi S. o zapłatę, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy z dnia 29 marca 2007 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok w punktach II i II. i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Świdnicy do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Wałbrzychu wyrokiem z 12 września 2006 r. [...] zasądził od strony pozwanej D. Urzędu Wojewódzkiego w W. - Zakładu Obsługi Urzędu na rzecz powoda Marka S. kwotę 4.373,80 zł z ustawowymi odsetkami od 12 września 2006 r. tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem rozwiązanie umowy o pracę i oddalił powództwo wzajemne o odszkodowanie. Powód domagał się przywrócenia do pracy w D. Urzędzie Wojewódzkim w W. - Zakładzie Obsługi Urzędu. Strona pozwana wniosła powództwo wzajemne domagając się zasądzenia od powoda kwoty 2.788,52 zł tytułem odszkodowania. 

Sąd Rejonowy ustalił, że powód pracował u strony pozwanej od 3 grudnia 1979 r. na różnych stanowiskach, ostatnio jako dozorca. W okresie od 23 października 1980 r. do 10 września 1981 r. odbywał zasadniczą służbę wojskową, w trakcie której uległ wypadkowi. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z 8 czerwca 1999 r. powodowi przyznano prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku ze służbą wojskową, poczynając od sierpnia 1997 r. Po zwolnieniu ze służby wojskowej powód powrócił do pracy u strony pozwanej. W dniu 28 stycznia 2004 r. pracodawca wypowiedział powodowi umowę o pracę na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz.U. Nr 90, poz. 844 ze zm.) ze względu na likwidację stanowiska pracy. W odwołaniu od tego wypowiedzenia powód powołał się na posiadanie uprawnień rencisty wojskowe­go. W związku z tym pracodawca - za zgodą powoda - cofnął swoje oświadczenie. W dniu 18 sierpnia 2005 r. pozwany pracodawca ponownie wypowiedział powodowi umowę o pracę, powołując się na art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wypowiedzenie uzasadnił koniecznością likwidacji stanowiska pracy powoda, spowodowaną przekazaniem dozorowania i sprzątania firmie zewnętrznej. Oprócz powoda zwolnienia z tej przyczyny dotknęły także innych pracowników, miały one jednak charakter indywidualny a nie zbiorowy. W doręczonym powodowi świadectwie pracy jako podstawę wypowiedzenia pracodawca wskazał art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Powód pobiera świadczenie rentowe w wysokości ponad 1.000 zł, ma na utrzymaniu dwoje małoletnich dzieci, jego żona otrzymuje wynagrodzenie za pracę w kwocie 2.800 zł.

Sąd pierwszej instancji uznał, że roszczenie powoda „co do zasady” zasługuje na uwzględnienie, ponieważ pracodawca wypowiadając umowę o pracę „naruszył przepisy formalnoprawne o charakterze bezwzględnie obowiązującym”, gdyż błędnie powołał się na art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracow­ników, podczas gdy podstawą prawną tego oświadczenia był w rzeczywistości art. 10 tej ustawy. Ponadto pracodawca naruszył art. 18 ust. 3 pkt 2 w związku z art. 41 ustawy z 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87 ze zm.), ponieważ nie uzyskał zgody starosty na rozwiązanie z powodem umowy o pracę. Sąd stwierdził, że strona pozwana wiedziała o statusie powoda jako rencisty wojskowego, dlatego nie może skutecznie podnosić, że o tym fakcie nie wiedziała i dochodzić odszkodowania z tytułu odprowadzania składek na PFRON. Z tej przyczyny powództwo wzajemne zostało oddalone.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się