Wyrok SN z dnia 24 lipca 2001 r. sygn. I PKN 555/00
Sam fakt, że pracownik po wydaniu przez sąd pracy nieprawomocnego orzeczenia przywracającego go do pracy został przez pracodawcę dopuszczony do pracy, nie upoważnia do wniosku, że doszło do reaktywowania poprzedniego stosunku pracy, a skutki poprzedniego rozwiązania z nim umowy o pracę zostały zniweczone.
Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski
Sędziowie SN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz, Katarzyna Gonera (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2001 r. sprawy z powództwa Ewy P. przeciwko Starostwu Powiatowemu w K. o ustalenie i zapłatę, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2000 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku z siedzibą w Gdyni do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Kwidzynie wyrokiem z dnia 14 grudnia 1999 r. zasądził od pozwanego Starostwa Powiatowego w K. na rzecz powódki Ewy P. kwotę 4.715,84 zł z ustawowymi odsetkami tytułem wymagalnego w dacie wyrokowania wynagrodzenia za pracę za okres od 8 lipca do 30 listopada 1999 r. i oddalił powództwo w części dotyczącej wynagrodzenia za okres od 29 maja do 7 lipca 1999 r. Ponadto, tym samym wyrokiem Sąd ustalił, że strony łączy stosunek pracy na warunkach pracy i płacy obowiązujących w dniu 2 lutego 1999 r.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w Urzędzie Rejonowym w K. od 5 maja 1997 r. do 31 grudnia 1998 r. Z dniem 1 stycznia 1999 r. w wyniku reformy administracji publicznej stała się pracownikiem pozwanego Starostwa Powiatowego w K. W okresie od 5 stycznia do 10 maja 1999 r. przebywała na urlopie macierzyńskim. W trakcie urlopu pozwany pracodawca wypowiedział jej umowę o pracę. Powódka odwołała się od wypowiedzenia i Sąd Pracy wyrokiem z 29 kwietnia 1999 r. orzekł o przywróceniu jej do pracy u strony pozwanej na warunkach pracy i płacy z 28 lutego 1999 r. Po zakończeniu urlopu macierzyńskiego, 13 maja 1999 r., powódka zgłosiła się do pracy. Pracodawca odmówił dopuszczenia jej do pracy, sugerując możliwość skorzystania z urlopu wypoczynkowego, a następnie z urlopu wychowawczego. W związku z tym powódka złożyła 13 maja 1999 r. dwa pisemne oświadczenia: pierwsze, że po wykorzystaniu urlopu macierzyńskiego zgłasza swoją gotowość do podjęcia pracy, drugie, że z chwilą zakończenia urlopu macierzyńskiego chciałaby skorzystać z przysługującego jej prawa do urlopu wychowawczego. Na wniosku powódki dotyczącym udzielenia urlopu wychowawczego sekretarz powiatu Ryszard M. uczynił odręczną adnotację: „Biorąc pod uwagę, że P. Ewa P. złożyła podanie o urlop wychowawczy i umowa o pracę z nią wygaśnie 30 czerwca 1999 r., wnoszę o wyrażenie zgody”, na co wicestarosta powiatu Andrzej F. wyraził zgodę. W okresie od 11 maja do 26 maja 1999 r. powódka korzystała z urlopu wypoczynkowego. Pismem z 24 maja 1999 r. pozwany powiadomił powódkę, że stosunek pracy łączący strony wygaśnie z dniem 30 czerwca 1999 r. W dniu 7 czerwca 1999 r. strona pozwana wniosła apelację od wyroku Sądu Pracy z 29 kwietnia 1999 r. przywracającego powódkę do pracy. Wyrokiem z 29 czerwca 1999 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację strony pozwanej w części dotyczącej przywrócenia powódki do pracy. W dniu 8 lipca 1999 r. powódka wyraziła gotowość podjęcia pracy u pozwanego, lecz pozwany nie dopuścił jej do pracy. Oceniając omówiony stan faktyczny Sąd Rejonowy stwierdził, że wskutek wypowiedzenia umowy o pracę doręczonego powódce w dniu 2 lutego 1999 r. stosunek pracy łączący strony uległ rozwiązaniu z dniem 31 marca 1999 r. Po wydaniu wyroku z 29 kwietnia 1999 r. przywracającego powódkę do pracy pozwany pracodawca dokonał pewnych czynności świadczących o tym, że traktował w tym czasie powódkę jak swojego pracownika (np. udzielił jej urlopu wypoczynkowego w okresie od 11 maja do 26 maja 1999 r., wypłacając za ten okres wynagrodzenie). Powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z 6 lutego 1984 r., IV PR 11/83, OSNC 1984 z. 9, poz. 164, Sąd Rejonowy stwierdził, że czynności te nie mogą świadczyć o tym, iż między stronami doszło do zawarcia nowej umowy o pracę na czas nie określony lub do reaktywowania dotychczasowego stosunku pracy (zniweczenia skutków dokonanego wypowiedzenia umowy o pracę). Z materiału dowodowego wynika, że pozwany zamierzał rozwiązać łączący go z powódką stosunek pracy w trybie określonym w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz.U. Nr 133, poz. 872), który stanowi, że stosunki pracy z pracownikami w nim określonymi wygasają z dniem 30 czerwca 1999 r., jeżeli przed dniem 31 maja 1999 r. nie zostaną im zaproponowane nowe warunki pracy lub płacy na dalszy okres albo w razie nie przyjęcia przez pracownika tych warunków do dnia 15 czerwca 1999 r. Pozwany nie mógł jednak swoimi czynnościami doprowadzić do wygaśnięcia stosunku pracy powódki w trybie określonym w art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r., ponieważ stosunek ten został już wcześniej rozwiązany w wyniku wypowiedzenia. Wyrok oddalający apelację od wyroku przywracającego powódkę do pracy został wydany 29 czerwca 1999 r. i stał się natychmiast wykonalny na podstawie art. 388 § 1 KPC. Powódka powinna była zgłosić swoją gotowość do pracy w terminie siedmiu dni od jego ogłoszenia, a więc do 6 lipca 1999 r. Stosownie do art. 48 § 1 KP pracodawca może odmówić ponownego zatrudnienia pracownika, jeżeli w ciągu siedmiu dni od przywrócenia do pracy nie zgłosił on gotowości niezwłocznego podjęcia pracy, chyba że przekroczenie terminu nastąpiło z przyczyn niezależnych od pracownika. W rozpoznawanej sprawie nieznaczne (dwudniowe) przekroczenie przez powódkę terminu określonego w tym przepisie nastąpiło z przyczyn od niej niezależnych, a zatem pracodawca powinien był dopuścić ją do pracy. W oparciu o przepis art. 81 § 1 KP Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powódki wymagalne wynagrodzenie za okres od 8 lipca 1999 r. (od dnia, kiedy stawiła się do pracy i wyraziła gotowość jej podjęcia) do 30 listopada 1999 r. (w chwili wydawania wyroku przez Sąd pierwszej instancji wymagalne było wynagrodzenie za pracę jedynie za okres do listopada 1999 r. włącznie). Na podstawie art. 189 KPC Sąd Rejonowy ustalił, że strony pozostają nadal w stosunku pracy. Powódka miała bez wątpienia interes prawny w domaganiu się ustalenia, że łączy ją z pozwanym pracodawcą umowa o pracę na takich samych warunkach, na jakie została przywrócona wyrokiem Sądu Pracy z 29 kwietnia 1999 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
