Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2000 r. sygn. I PKN 698/99

Przepis art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.) jest przepisem odrębnym w rozumieniu art. 68 § 1 KP, pozwalającym na nawiązanie stosunku pracy z zarządcą komisarycznym na podstawie powołania. Zależnie od woli stron zarządca komisaryczny może wykonywać swoje czynności także na podstawie umowy cywilnoprawnej lub umownego stosunku pracy. Z reguły zarządca komisaryczny wyznaczony przez organ założycielski jest pracowni­kiem przedsiębiorstwa.

Przewodniczący SSN Barbara Wagner

Sędziowie SN: Józef Iwulski (spra­wozdawca), Walerian Sanetra

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 czerwca 2000 r. sprawy z powódz­twa Jerzego R. przeciwko Wojewodzie Ł. o wynagrodzenie za czas gotowości do pracy, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 27 lipca 1999 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 29 kwietnia 1999 r. [...] Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi oddalił powództwo Jerzego R. przeciwko Wojewodzie Ł. i Ł. Przedsiębiorstwu Handlu Artykułami Technicznymi „E.” w Zarządzie Komisarycz­nym o ustalenie pracodawcy, z którym wiązał go stosunek pracy, ustalenie istnienia umowy na czas określony od 1 listopada 1998 r. do 31 grudnia 1998 r., zasądzenie za czas jej trwania wynagrodzenia z tytułu gotowości do pracy w kwocie 32 400 zł, ustalenie, że doszło do zawarcia umowy na czas nie określony i zasądzenie odszko­dowania. Sąd Okręgowy ustalił, że powód z dniem 1 lipca 1996 r. został powołany przez Wojewodę Ł. na Zarządcę Komisarycznego Ł. Przedsiębiorstwa Handlu Arty­kułami Technicznymi „E.” w Ł. na podstawie art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 25 września 1981 r. o przedsiębiorstwach państwowych (jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 18, poz. 80 ze zm.) na okres do 30 czerwca 1997 r. Z dniem 1 lipca 1997 r. powód został ponownie powołany na to stanowisko na czas określony do 31 stycznia 1998 r. W styczniu 1998 r. prowadzone były rozmowy z dyrektorem Wydziału Polityki Gospo­darczej Andrzejem G. w sprawie warunków trzeciego powołania. Ustalono wówczas okres przez jaki miało ono trwać oraz wynagrodzenie w kwocie 3 600 zł miesięcznie i te ustalenia zostały przekazane zastępcy dyrektora celem przygotowania odpowied­nich wniosków. Zarządzeniem [...] z 30 stycznia 1998 r. Wojewoda Ł. na Zarządcę Komisarycznego Przedsiębiorstwa „E.” wyznaczył B.C. Sąd Okręgowy uznał, że wszystkie roszczenia powoda są bezzasadne. Wywodzą się one bowiem z twierdzeń, że stosunek pracy jaki łączył strony był nawiązany na podstawie dwóch kolej­nych umów o pracę, a nie na podstawie powołania. Zdaniem Sądu pierwszej instan­cji, zgodnie z art. 66 ust. 1 ustawy o przedsiębiorstwach państwowych, organ założycielski wyznacza i odwołuje osobę sprawującą zarząd komisaryczny, która przejmuje kompetencje organów przedsiębiorstwa, z wyjątkiem określonych w art. 66 ust. 3 pkt 1 i 2 tej ustawy. Z tego przepisu wynika więc, że zarządca komisaryczny jest pra­cownikiem przedsiębiorstwa, przejmującym obowiązki dyrektora, którego z chwilą ustanowienia zarządcy, odwołuje organ założycielski. Zdaniem Sądu Okręgowego, inne są kompetencje tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa (art. 33a ustawy o przedsiębiorstwach) i zarządcy komisarycznego oraz inny jest ich status prawny. Wyznaczenie tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa nie jest równoznaczne z powołaniem na to stanowisko w rozumieniu art. 68 i następnych KP. Powód uważał, że jako zarządca komisaryczny nie był pracownikiem powołanym, a więc łączyła go z przedsiębiorstwem umowa o pracę. Tego poglądu Sąd nie podzielił, powołując się na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1998 r., I PKN 548/97 (OSNAPiUS 1999 r. nr 6, poz. 204). Za słuszny uznał Sąd zarzut pozwanego Wojewody Ł., o braku po jego stronie biernej legitymacji procesowej. Sąd ocenił, że niedotrzymanie przyrze­czenia nawiązania stosunku pracy na podstawie powołania, nie daje podstaw do żądania nawiązania takiego stosunku ani do żądania odszkodowania. Dlatego uznał za niecelowe przesłuchanie w charakterze świadka Andrzeja G., gdyż samo przyrze­czenie przedłużenia na dalszy okres stosunku pracy, bez aktu powołania, które bezwzględnie wymaga formy pisemnej, nie mogło wywołać skutków prawnych. W ocenie Sądu Okręgowego nie ma racji powód, że doszło do zawarcia trzeciej umowy o pracę na podstawie art. 25KP, wobec czego, zarówno roszczenie o wynagrodzenie, jak i o ustalenie, że doszło do zawarcia takiej umowy, należało oddalić. Jeśli chodzi o zasądzenie odszkodowania w kwocie 26 100 zł na podstawie art. 390 § 1 KC, to zostało ono oddalone, gdyż między stronami nie doszło do zawarcia umowy przedwstępnej, a gdyby nawet przyjąć, że taka umowa została zawarta, to uległo ono przedawnieniu, gdyż żądanie zostało zgłoszone 19 kwietnia 1999 r., a więc po upływie roku od prowadzonych rokowań.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się