Wyrok SN z dnia 21 października 1999 r. sygn. I PKN 323/99
W przypadku, gdy absencje w pracy pracownika są częste i długotrwałe nie można od pracodawcy wymagać, by brał pod uwagę możliwość poprawy zdrowia pracownika i od tego uzależniał wypowiedzenie mu umowy o pracę.
Przewodniczący: SSN Kazimierz Jaśkowski
Sędziowie SN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 21 października 1999 r. sprawy z powództwa Bożeny K. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w K. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 18 stycznia 1999 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
W imieniu powódki Bożeny K. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Kielcach z dnia 18 stycznia 1999 r. [...], którym Sąd ten oddalił jej apelację od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Końskich z dnia 20 października 1998 r. [...].
Sąd Pracy oddalił powództwo Bożeny K. przeciwko Zespołowi Opieki Zdrowotnej w K. o przywrócenie do pracy. W uzasadnieniu wyroku podniesiono, że powódka wnosiła o przywrócenie do pracy twierdząc, że zwolnienie jej z pracy było bezzasadne, albowiem absencja chorobowa wynikała z warunków zatrudnienia. Powódka pracowała w Przychodni Rejonowej w K. jako lekarz stomatolog. Z powodu choroby w 1995 r. przebywała na zwolnieniu 67 dni, w 1996 r. przez 96 dni, w 1997 r. przez 170 dni, zaś w 1998 r. od 15 stycznia do 31 marca, a następnie przez cały wrzesień. Oprócz powódki w przychodni zatrudnionych jest jeszcze dwóch stomatologów. Są tam trzy gabinety. Każdy z lekarzy musi raz w tygodniu pracować w godzinach popołudniowych. Każdy stomatolog ma swój rejon, a do każdego z tych rejonów należy szkoła. Częsta nieobecność powódki w pracy powodowała skargi pacjentów, którzy nie byli leczeni. Inni lekarze przyjmowali tylko „przypadki ostre, bólowe". Sytuacja taka powodowała dezorganizację pracy i złą atmosferę wśród zatrudnionych stomatologów. W piśmie z dnia 30 września 1996 r. dyrektor strony pozwanej uprzedził powódkę o możliwości rozwiązania z nią umowy o pracę w razie dalszej jej nieobecności. W dniu 17 maja 1998 r. wypowiedziano jej umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, uzasadniając to „jej niedyspozycyjnością spowodowaną wysoką absencją chorobową". W tych okolicznościach Sąd Pracy uznał, że wypowiedzenie jest uzasadnione. Częsta i długotrwała nieobecność powódki w pracy dezorganizowała działalność przychodni i „powodowała złą atmosferę wśród pozostałych stomatologów". Nie ma przy tym znaczenia, że nieobecność ta nie była przez nią zawiniona, gdyż - zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego - nienależyte wykonywanie obowiązków pracowniczych stanowi uzasadnioną przyczynę wypowiedzenia nie tylko wtedy, gdy jest zawinione, lecz także, gdy jest niezawinione przez pracownika. Nie można bowiem wymagać od pracodawcy, by zatrudniał pracownika przez nieograniczony żadnym terminem czas na danym stanowisku, jeśli obowiązkom związanym z tym stanowiskiem pracownik nie może podołać, bez względu na okoliczności, które to spowodowały.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
