Wyrok SN z dnia 7 września 1994 r. sygn. I PR 1/94
Podstawą stosunku pracy tymczasowego kierownika przedsiębiorstwa państwowego "powołanego" przez radę pracowniczą z poza pracowników przedsiębiorstwa na miejsce byłego dyrektora przedsiębiorstwa jest umowa o pracę.
Przewodniczący SSN: Józef Iwulski
Sędziowie SN: Janusz Łętowski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy, przy udziale prokuratora Stefana Trautsolta, po rozpoznaniu w dniu 7 września 1994 r. sprawy z powództwa Wojciecha J. przeciwko Gospodarstwu Rolnemu Skarbu Państwa w B. o zapłatę, na skutek rewizji powoda od wyroku Sądu Rejonowego-Sądu Pracy w Elblągu z dnia 15 lutego 1994 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu-Sądowi Pracy w Elblągu do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
Powód Wojciech J. wystąpił przeciwko Gospodarstwu Rolnemu Skarbu Państwa w B. z pozwem o zapłatę kwoty 25.500.000 zł wraz z odsetkami od 1 lipca 1993 r. i w uzasadnieniu tego żądania podał, że od 1 do 30 czerwca 1993 r. był zatrudniony w tymże Gospodarstwie na stanowisku tymczasowego kierownika na podstawie powołania. Z dniem 30 czerwca 1993 r. został odwołany przez Wojewodę E. z powyższego stanowiska, bez wypłacenia wynagrodzenia za okres wypowiedzenia, chociaż wynagrodzenie to należało mu się na podstawie art. 70 § 2 k.p.
Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa, powołując się na fakt wypłaty w dniu 27 października 1993 r. kwoty w wysokości dochodzonej pozwem z tytułu wynagrodzenia za okres wypowiedzenia i nie wyraziła zgody na zaliczenie przez powoda tej kwoty na poczet odprawy pieniężnej twierdząc, że odprawa taka powodowi nie przysługuje.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Elblągu wyrokiem z dnia 15 lutego 1994 r. oddalił powództwo. Sąd ten ustalił okoliczności faktyczne dotyczące zatrudnienia powoda zgodnie z jego twierdzeniami zawartymi w pozwie, uznał jednak, że wypłata przez stronę pozwaną kwoty 25.500.000 zł. nastąpiła w związku z rozwiązaniem stosunku pracy (wynagrodzenie za okres wypowiedzenia) i nie dotyczy odprawy (nazwanej przez Sąd I instancji "odprawą redukcyjną"), przewidzianej w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1990 r., Nr 4, poz. 19 ze zm.). Zdaniem Sądu Rejonowego, z woli strony pozwanej wynika charakter i przeznaczenie wymienionej kwoty i wolę tę należy respektować. Poza tym po stronie powoda nie było podstaw do przyznania mu odprawy, gdyż natychmiast po odwołaniu go ze stanowiska tymczasowego kierownika podjął zatrudnienie na podstawie umowy cywilnoprawnej na stanowisku zarządcy tymczasowego, w związku z przyjęciem propozycji zatrudnienia w zakładzie pracy powstałym wskutek przekazania Przedsiębiorstwa Gospodarki Rolnej w B. Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa. Jest to więc sytuacja bardzo zbliżona do tej, którą przewiduje art. 8 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r., zatem należy uznać, że powód nie może skutecznie żądać odprawy przeznaczonej dla osób, które straciły pracę.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
