Wyrok NSA z dnia 6 października 2022 r., sygn. II GSK 740/19
Transport
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosław Trzecki Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Tomasz Smoleń (spr.) po rozpoznaniu w dniu 6 października 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P.J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 1318/18 w sprawie ze skargi P.J. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 11 maja 2018 r. nr BP.501.336.2018.1114.BD2.2624 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 16 listopada 2018 r. po rozpoznaniu sprawy ze skargi P.J. (strona, skarżący) na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 11 maja 2018 r. nr BP.501.336.2018.1114.BD2.2624 w przedmiocie nałożenia kary oddalił skargę.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy:
Wojewódzki Inspektor decyzją z 5 stycznia 2018 r. orzekł o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 9 000 zł. Podstawę faktyczną stanowiło wykonywanie przewozu na potrzeby własne bez wymaganego zaświadczenia, wykonywanie przewozu drogowego pojazdem wyposażonym w urządzenie rejestrujące lub cyfrowe urządzenie rejestrujące bez wymaganego sprawdzenia okresowego, badania kontrolnego lub kalibracji.
Decyzją z dnia 11 maja 2018 r. Główny Inspektor utrzymał zaskarżoną decyzję w całości w mocy. Wskazał na mające zastosowanie w niniejszej sprawie przepisy materialno-prawne regulujące zasady wykonywania transportu.
Powołał się na dokonane ustalenia faktyczne podczas kontroli drogowej samochodu ciężarowego marki Iveco o nr rej. [...], przeprowadzonej 5 września 2017 r. we Włocławku Al. K. Wielkiego DK-62 oraz w toku postępowania administracyjnego. Zatrzymanym pojazdem kierował J.J., wykonujący krajowy niezarobkowy przewóz drogowy rzeczy. Przebieg i wyniki kontroli zamieszczono w protokole kontroli nr WITD.DI.P.II0080/365/17 z 5 września 2017 r.
Organ odwoławczy stwierdził, że w niniejszej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 189a § 2 pkt 1-3 k.p.a., gdyż kary pieniężne nakładane są na podstawie art. 92a w zw. z art. 93 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 2200, dalej jako "u.t.d.") a treść art. 92a ust. 1 i 6 w zw. z załącznikiem nr 3 do ww. ustawy określa w sposób sztywny wysokość kar pieniężnych za naruszenia przepisów załącznika nr 3. Zastosowania nie znajdzie również art. 189e oraz art. 189f k.p.a., które regulują przesłanki odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej oraz udzielenia pouczenia, kwestie te zostały uregulowane odrębnie przez ustawę o transporcie drogowym w art. 92c ust. 1 pkt 1, zaś w odniesieniu do naruszeń związanych z nieprzestrzeganiem przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i okresach odpoczynku zastosowanie ma art. 92b ust. 1. Reguła kolizyjna wyrażona w art. 189 § 2 k.p.a. daje w tym zakresie pierwszeństwo przepisom odrębnym, a nie przepisom zawartym w dziale IVa k.p.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
