Wyrok NSA z dnia 15 stycznia 2019 r., sygn. I OSK 462/17
Nieruchomości
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Elżbieta Kremer Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno Sędzia del. WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant sekretarz sądowy J.O. po rozpoznaniu w dniu 15 stycznia 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Ministra Skarbu Państwa od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 października 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 2185/15 w sprawie ze skargi T.Z. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 14 października 2016 r. sygn. akt I SA/Wa 2185/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi T.Z. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] października 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Wojewody [...] z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] i zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego.
Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że wnioskiem z dnia [...] grudnia 1992 r. A.K., jako jeden ze spadkobierców T.K., wystąpił o przyznanie rekompensaty za nieruchomość pozostawioną poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Do w/w wniosku przyłączyli się: W.M., T.Z., J.S. oraz A.S. Przy czym spadkobiercami po zmarłej, J.S., są M.S. i P.S. W związku z powyższym wnioskiem Wojewodzie [...], dalej jako "Wojewoda", przedstawiono dokumenty na potwierdzenie faktu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej
Wojewoda decyzją z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] odmówił A.S., W.M., T.Z., P.S. i M.S. przyznania prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia [...] udziału w prawie własności nieruchomości w [...] nad [...], ul. [...] poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej. W uzasadnieniu organ przytoczył treść art. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U z 2014 r. poz. 1090, dalej jako "ustawa zabużańska"). Wojewoda podkreślił jednocześnie, że wniosek o przyznanie prawa do rekompensaty może zostać uwzględniony jedynie wówczas, gdy spełnione zostaną kumulatywnie wszystkie przesłanki wynikające ze wskazanych wyżej przepisów, a niespełnienie chociażby jednej z nich skutkuje odmową potwierdzenia prawa do rekompensaty w świetle art. 7 ust. 2 tej ustawy. Otóż organ stwierdził, że T.K. w dniu [...] września 1939 r. była właścicielką przedmiotowej nieruchomości i nie repatriowała się z byłego terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Stosownie bowiem do treści postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku po T.K. z dnia [...] maja 1994 r., sygn. akt [...], zmarła ona dnia [...] r. w [...] nad [...] i tam zamieszkiwała. Zgodnie zaś z art. 2 pkt 1 ustawy zabużańskiej, aby otrzymać prawo do rekompensaty, właściciel powinien opuścić byłe terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w wyniku wypędzenia lub w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r. Nie można zatem mówić o T.K., jako o właścicielce nieruchomości pozostawionej poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w związku z wojną rozpoczętą w 1939 r., bowiem nie ewakuowała się z tego terenu i do śmierci zamieszkiwała poza obecnymi granicami państwa polskiego. Jednocześnie organ zauważył, że od dnia [...] stycznia 1950 r. współwłaścicielami nieruchomości, z tytułu spadkobrania po T.K., stali się: R.W., S.S., A.K. i M.Z. po 1/4 części spadku każde z nich.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
