Wyrok NSA z dnia 6 marca 2019 r., sygn. II FSK 1189/17
Do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Andrzej Jagiełło, Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Marek Kraus, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2019 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Z. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 23 listopada 2016 r. sygn. akt I SA/Op 320/16 w sprawie ze skargi Z. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu z dnia 6 maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Z. P. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Opolu kwotę 8100 (słownie: osiem tysięcy sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Wyrokiem z dnia 23 listopada 2016 r. o sygn. I SA/Op 320/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu oddalił skargę Z. P. (dalej: skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu (dalej: Dyrektor Izby Skarbowej, Dyrektor IS) z dnia 6 maja 2016 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2009 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm.; dalej: p.p.s.a.). Wyrok jest dostępny (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.
2. Stanowiska stron w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
2.1. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Opolu do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł skarżący (reprezentowany przez pełnomocnika - adwokata), który zaskarżył ten wyrok w całości. Sformułował również wniosek o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Opolu, a także o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego. Zaskarżonemu wyrokowi skarżący zarzucił naruszenie prawa materialnego, a mianowicie: (a) art. 22 ust. 1 i art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 2032 ze zm., dalej: u.p.d.o.f.) w związku z art. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 3 w związku z art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.; dalej: Konstytucja RP) przez ich błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że kwestia zachowania aktów staranności przy sprawdzeniu wiarygodności kontrahenta, tj. brak zawinienia i wiedzy podatnika co do zaistnienia uchybień podatkowych po stronie innych podmiotów pozostaje bez znaczenia dla możliwości uznania za koszty uzyskania przychodu poniesionych w dobrej wierze wydatków na zakup towarów, a w konsekwencji możliwości odpowiedniego obniżenia lub zniesienia zobowiązania podatkowego z tytułu podatku dochodowego, podczas gdy podatnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji uchybień innych osób uczestniczących w obrocie towarami, w sytuacji gdy nie ma świadomości, że takie uchybienia po ich stronie występują, ale w dobrej wierze uczestniczy w obrocie gospodarczym, czyniąc celowe i odpowiednio udokumentowane wydatki, a to po uprzednim zweryfikowaniu legalności transakcji i działalności swojego kontrahenta, przy czym przeciwne stanowisko pozostawałoby w opozycji do zasady zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz zasady proporcjonalności ograniczeń praw majątkowych jednostki; (b) art. 127 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613 ze zm.; dalej: o.p.) przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że uzasadnienie ostatecznych decyzji wydanych w innych sprawach, w tym poczynione w nich ustalenia faktyczne stanowią element ostatecznej decyzji, stąd nie ma podstaw do zakwestionowania ustaleń stanowiących podstawę takiego rozstrzygnięcia, podczas gdy związanie ostateczną decyzją może dotyczyć wyłącznie objętego nią rozstrzygnięcia, natomiast nie obejmuje stanowiska organu zawartego w jej uzasadnieniu, w szczególności przyjętych ustaleń faktycznych i oceny dowodów.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
