Wyrok NSA z dnia 25 maja 2017 r., sygn. I OSK 1551/16
Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające z regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest władny badać, czy zaskarżony wyrok nie narusza innych przepisów niż wskazane w podstawach, na których środek oparto. Nie ma on kompetencji do konkretyzowania czy uzupełniania zarzutów kasacyjnych, bądź ich uzasadnienia, a brak konkretnego i popartego stosowną argumentacją zakwestionowania stanowiska wyrażonego w danej kwestii przez wojewódzki sąd administracyjny powoduje związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego poglądem sądu pierwszej instancji w danym zakresie i niemożność zbadania jego zasadności. A zatem Naczelny Sąd Administracyjny upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Maciej Dybowski sędzia NSA Irena Kamińska (spr.) sędzia NSA Wiesław Morys Protokolant starszy inspektor sądowy Joanna Drapczyńska po rozpoznaniu w dniu 25 maja 2017 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Diecezji Ł. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 2015 r. sygn. akt IV SA/Wa 2120/15 w sprawie ze skargi Diecezji Ł. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. oddala skarga kasacyjną, 2. zasądza od Diecezji Ł. na rzecz Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
W 2008 r. Diecezja Ł. (dalej jako Diecezja/skarżąca) zwróciła się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ/minister) o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 31 grudnia 1962r. i utrzymującej ją w mocy decyzji z 1963 r. o rozwiązaniu stowarzyszenia pn. Bractwo L. (dalej jako Bractwo). Uzasadniając wniosek podniesiono, że mocą kwestionowanych decyzji rozwiązano bractwo kościelne z ponad 300-letnią tradycją działania przy Parafii [...]. Według wnioskodawcy celem Bractwa było przede wszystkim umacnianie kultu religijnego oraz prowadzenie działalności charytatywnej i dobroczynnej, a w konsekwencji Bractwo to, jako organizacja kościelna, podlegało wyłącznie Prawu Kanonicznemu. Natomiast Biskup Diecezjalny Ł. zachował kompetencje w zakresie erygowania stowarzyszeń kościelnych. W uzasadnieniu żądania wskazano ponadto, że władze kościelne nie uznały legalności działań władz administracyjnych, mocą których likwidowano przed 1989r. organizacje ściśle kościelne, a ww. Bractwo nadal, choć w prawnie ułomny sposób, kontynuuje swoją tradycję. We wniosku wskazano nadto, że interes prawny Parafii Katolickiej [...] wynika z wszczętego na jej wniosek na podstawie art. 61 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego (tekst jednolity Dz.U. z 2013 r. poz. 1169) postępowania regulacyjnego w przedmiocie przywrócenia własności upaństwowionych nieruchomości Bractwa. Wskazano, że postępowanie regulacyjne w tej sprawie odnośnie dwóch niezabudowanych działek gruntowych nie zostało zakończone i w rozumieniu art. 64 ww ustawy nadal toczy się przed Sądem Okręgowym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
