Wyrok NSA z dnia 9 maja 2017 r., sygn. II GSK 2326/15
Inne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Zbigniew Czarnik Sędzia NSA Maria Jagielska Sędzia del. WSA Beata Kozicka (spr.) Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 9 maja 2017 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Gospodarki od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 marca 2015 r. sygn. akt VI SA/Wa 2788/14 w sprawie ze skargi [A.] Spółki z o.o. w F. na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie specjalnej strefy ekonomicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2. zasądza od [A.] Spółka z o.o. w T. na rzecz Ministra Rozwoju i Finansów kwotę 280 (dwieście osiemdziesiąt) złotych tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 24 marca 2015 r., sygn. akt VI SA/Wa 2788/14 po rozpoznaniu skargi spółki A Sp. z o.o. z siedzibą w F na decyzję Ministra Gospodarki z dnia [...] czerwca2014 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia na prowadzenie działalności gospodarczej w specjalnej strefie ekonomicznej w punkcie 1 uchylił zaskarżoną decyzję; w punkcie 2 stwierdził, że uchylona decyzja nie podlega wykonaniu i w punkcie 3 zasądził od Ministra Gospodarki na rzecz skarżącej kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
I
Ze stanu faktycznego sprawy przyjętego przez Sąd I instancji wynika, że we wrześniu 2006 r., w wyniku zastosowania procedury, o której mowa w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2007 r. nr 42, poz. 274 ze zm., dalej u.s.s.e.) skarżąca spółka uzyskała zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie Specjalnej Strefy Ekonomicznej "Starachowice" (dalej: zezwolenie). Zgodnie z tym zezwoleniem, zmienionym następnie decyzją Ministra Gospodarki (dalej: Minister) z dnia 18 października 2011 r., skarżąca zobowiązana była do zainwestowania kwoty 4,5 mln euro oraz do zatrudnienia co najmniej 50 nowych pracowników do dnia 30 czerwca 2012 r. i utrzymania zatrudnienia na tym poziomie do dnia 30 czerwca 2017 r. Następnie w dniu 22 czerwca 2012 r. wniosła o stwierdzenie przez Ministra wygaśnięcia zezwolenia podając, że nie jest w stanie wywiązać się z warunku zatrudnienia co najmniej 50 nowych pracowników, a to z uwagi na recesję na rynku budowlanym. Po złożeniu wniosku, ale jeszcze przed wydaniem zaskarżonych decyzji w maju 2013 r. Minister wszczął z urzędu wobec skarżącej postępowanie administracyjne celem cofnięcia jej przedmiotowego zezwolenia. Podał, że powodem wszczęcia tego postępowania było to, że skarżąca nie spełniła warunku określonego w pkt II ppkt 2 zezwolenia, tzn. nie zatrudniła co najmniej 50 nowych pracowników. Wskazał przy tym, że ustalenia tego dokonał w oparciu o protokół kontroli przeprowadzonej u skarżącej w marcu 2013 r. Wydając pierwszą decyzję Minister, na podstawie art. 19 ust. 5 u.s.s.e. w zw. z art. 162 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 23 ze zm., dalej: k.p.a.) uznał, że brak jest w sprawie podstaw do stwierdzenia wygaśnięcia zezwolenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
