Wyrok NSA z dnia 11 lipca 2016 r., sygn. I OSK 2787/14
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka Sędziowie: Sędzia NSA Monika Nowicka Sędzia del. WSA Dariusz Chaciński (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Marta Sikorska po rozpoznaniu w dniu 11 lipca 2016r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Wojewody [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 1 sierpnia 2014 r. sygn. akt II SA/Sz 24/14 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2013 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym skargą kasacyjną wyrokiem z 1 sierpnia 2014 r., II SA/Sz 24/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie po rozpoznaniu skargi J. K. na decyzję Wojewody [...] z [...] listopada 2013 r., nr [...], w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych, (1) uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta S. z [...] października 2013 r., nr [...], w części dotyczącej prawa do zasiłku; (2) stwierdził, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w części, o której mowa w pkt 1.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przedstawił następujący stan sprawy.
Prezydent Miasta S. decyzją z [...] października 2013 r. orzekł o uznaniu J. K. za osobę bezrobotną z dniem 9 października 2013 r. oraz o odmowie przyznania jej prawa do zasiłku.
Od powyższej decyzji J. K. wniosła odwołanie, w którym wskazała, że od 1 marca 2009 r. do 30 września 2013 r. była nieprzerwanie zatrudniona w pełnym wymiarze czasu pracy, najpierw w Biurze Rachunkowym [...], a od 1 lutego 2011 r. w Biurze Rachunkowym "[...]" Sp. z o.o. Od 1 września 2012 r. zmniejszyła wymiar czasu pracy do 1/2 etatu. Przyczyną obniżenia wymiaru czasu pracy było zakończenie urlopu macierzyńskiego i trudna sytuacja finansowa, która zmusiła ją do podjęcia pracy. Obawiała się utraty pracy i skorzystała z możliwości przewidzianej w art. 1868 Kodeksu pracy, zgodnie z którym pracownik uprawniony do urlopu wychowawczego, który złożył wniosek o obniżenie wymiaru etatu, podlega ochronie przed wypowiedzeniem umowy o pracę. Pracodawca nie może bowiem wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie od dnia złożenia wniosku o obniżenie wymiaru czasu pracy do dnia powrotu do nieobniżonego wymiaru czasu pracy, nie dłużej jednak niż przez łączny okres 12 miesięcy. Wskazała, że po upływie ww. okresu, pracodawca wypowiedział jej umowę o pracę. Zmniejszenie wymiaru czasu pracy było więc dla niej koniecznością. Nie zgodziła się z decyzją odmawiającą jej prawa do zasiłku. W ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy jest bowiem mowa o okresie 18 miesięcy poprzedzających dzień zarejestrowania, ale nie bezpośrednio poprzedzających dzień zarejestrowania.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
