Wyrok NSA z dnia 7 maja 2015 r., sygn. I FSK 575/14
O naruszeniu art. 121 § 1 O.p. nie może stanowić podjęcie przez organ podatkowy rozstrzygnięcia odmiennego od oczekiwanego przez podatnika. Strona ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności jej zarzutów, jednakże przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Sędzia NSA Ryszard Pęk, Protokolant Ilona Makaruk, po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. sc od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 19 grudnia 2013 r. sygn. akt III SA/Wa 109/13 w sprawie ze skargi G. sc na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 19 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2006r. 1) oddala skargę kasacyjną 2) zasądza od G. sc na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w W. kwotę 2700,00 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
I FSK 575/14
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 19 grudnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie o sygnaturze akt III SA/Wa 109/13, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270 ze zm.,) dalej p.p.s.a., uchylił zaskarżoną przez G. s.c. decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 19 listopada 2012 roku w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za sierpień, wrzesień, październik, listopad, grudzień 2006 roku, oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, każdą w części określającej zobowiązanie za miesiące sierpień, wrzesień, październik i listopad 2006 roku. W pozostałym zakresie skargę oddalił. Sąd na podstawie art. 152 p.p.s.a. stwierdził, że decyzje te w zakresie, w jakim zostały uchylone nie podlegają wykonaniu oraz zasądził zwrot kosztów postępowania. 1. Przebieg postępowania przed organami podatkowymi Dyrektor Izby Skarbowej zaskarżoną do Sądu decyzją utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia 31 lipca 2012 roku, w której Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. określił Skarżącej zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za sierpień, październik, listopad i grudzień 2006 r. oraz określił nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny miesiąc za wrzesień 2006 r. W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, iż Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. na podstawie postanowienia z dnia 15 marca 2011r., wszczął i przeprowadził wobec Skarżącej postępowanie kontrolne w zakresie rzetelności deklarowanych podstaw opodatkowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące od stycznia do grudnia 2006 r. Stwierdzono, że w 2006 r. przedmiotem działalności Skarżącej był handel okapami kuchennymi, częściami i podzespołami komputerowymi, komputerami i oprogramowaniem oraz sprzedaż usług instalacji i konfiguracji komputerów oraz serwerów, usług związanych z elektroniką elektryką teleinformatyką serwisem i naprawą urządzeń elektronicznych i teletechnicznych, programowania i testowania systemów elektronicznych, produkcja i sprzedaż urządzeń rozdzielających, splitterów. Ustalono, że Skarżąca w kontrolowanym okresie, w miesiącach od sierpnia do grudnia 2006 r. zawyżyła podatek naliczony o kwoty wynikające z faktur wystawionych przez T. Sp. z o.o., stwierdzających czynności które nie zostały dokonane. W związku z powyższym na podstawie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) - zwanej dalej: "ustawą o VAT", stwierdzono, że zakwestionowane faktury wystawione przez T. Sp. z o.o. nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego o zawarty w nich podatek naliczony. Ponadto przeprowadzone postępowanie kontrolne wykazało, że Skarżąca w ewidencji i deklaracji za listopad 2006 r. niezasadnie obniżyła kwotę podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w wysokości 2.508 zł. 2. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Sąd wskazał, że spór o prawo w rozpoznawanej sprawie dotyczy tego, czy faktury zakupu wystawione na rzecz Skarżącej przez firmę T. Sp. z o.o. dokumentowały rzeczywisty obrót pomiędzy podmiotami uwidocznionymi na tych fakturach, a w konsekwencji czy Skarżąca miała prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z tych faktur. Sąd ocenił, że organy podatkowe dowiodły, że pomiędzy stronami wymienionymi w spornych fakturach jako sprzedawca i nabywca nie wystąpiły żadne transakcje gospodarcze. Kluczowe zdaniem Sądu okazały się wyjaśnienia złożone przez A.G. i D.P. Z wyjaśnień tych wynikało niezbicie, że firma T. Sp. z o.o. w rzeczywistości nie prowadziła działalności gospodarczej. A.G. i D.P. szczegółowo i zgodnie opisali okoliczności "produkowania" takich faktur. D.P. wyjaśnił, że działał w szarej strefie, co polegało na drukowaniu faktur na rzecz firm, które nie chciały płacić podatków i potrzebowały faktur do zaksięgowania. Jedną z takich firm była Skarżąca. Faktury wystawione na jej rzecz dotyczyły zakupu towarów i usług, którymi D.P. nigdy nie dysponował, zaś usług nie wykonywał. Zamówienia na faktury składał R.U. za pośrednictwem A.G., który to potwierdził. Przyznał również, że były to puste faktury. Za ich wystawienie otrzymywali korzyści finansowe w postaci prowizji. W dalszej części Sąd podniósł, że uchylił decyzję organu pierwszej i drugiej instancji w odniesieniu do zobowiązań podatkowych Spółki za sierpień, wrzesień, październik i listopad 2006 r. wobec tego, że z przedstawionych w aktach sprawy materiałów wynikało, że są to zobowiązania przedawnione. Sąd wskazał na art. 70 § 1 i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.,) oraz art. z art. 103 ust. 1 ustawy o VAT z 2006 r., zgodnie z którym podatnicy byli obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem ust. 2-4 i art. 33 (nie mających tu zastosowania). W rozpoznawanej sprawie oznaczało to zdaniem Sądu, że przedawnienie zobowiązania rozpoczynało swój bieg po 25 dniu każdego następnego miesiąca za zobowiązanie za miesiąc poprzedni. Tak więc za sierpień po 25 września, za wrzesień po 25 października, za październik po 25 listopada i za listopad po 25 grudnia 2006 r., a za grudzień po 25 stycznia 2007 r. Sąd argumentował dalej, że kierując się treścią przepisu art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, przedawnienie kończyło swój bieg za wszystkie miesiące 2006 roku poza grudniem 2006 r., w dniu 31 grudnia 2011 roku. Tymczasem decyzja Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej została wydana 31 lipca 2012 r., a Dyrektora Izby Skarbowej w dniu 19 listopada 2012 r., obie więc po przedawnieniu zobowiązań podatkowych za wskazane miesiące. Sąd nie stwierdził przy tym by bieg terminu przedawnienia w rozpoznawanej sprawie został zawieszony lub przerwany w rozumieniu art. 70 Ordynacji podatkowej. 3. Skarga kasacyjna Skarżąca Spółka w skardze kasacyjnej zaskarżyła wskazany powyżej wyrok w części, w której Sąd oddalił skargę. Wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, to jest art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) poprzez nieuwzględnienie skargi mimo naruszenia przepisów postępowania przez organy podatkowe, a w szczególności art. 121 Ordynacji podatkowej, art. 122, art. 124, art. 181, art. 191, art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, a w konsekwencji nieuchylenie decyzji organów podatkowych obu instancji, pomimo iż nie zebrano i nie rozważono całego materiału dowodowego w sprawie, przekroczono granice swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy dowolnej. Organy miały pominąć wyjaśnienia D.P., ustalić stan faktyczny opierając się na niepełnym materiale dowodowym obejmującym między innymi wyciągi z protokołów przesłuchań oskarżonych A.G. i D.P., które to protokoły zostały ograniczone przez prowadzącego postępowania przygotowawcze prokuratora. Wskazując na powyższe zarzuty Spółka domagała się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. 5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. 5.1. Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż pozbawiona jest uzasadnionych podstaw.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
